Pagbabalik

Matagal akong hindi nakapagsulat(malamang). Pero literal... na matagal... nag kung ang "pagsusulat ay tungkol sa mga makabuluhang(makabuluhan nga ba talaga) pinoproblema ko. Simula nung nagcollege ako, di ko inaasahan na ganun kabilis bumali-baliktad ang mundo. Minsan may gusto ko tapos aayawan mo. Di dahil sa ayaw mo na pero maiisip mong ayos lang pala yung bagay na ayaw mo. E bakit ganun? Ewan ko. Sadyang magulo ang mundo. Sa gantong edad dapat alam ko na yun. Pero dumarating yung panahon na kailangan kong maalala na magulo ang mundo. Walang tuwid na daan sa kahit saan. Palaging magulo. Parang ako.

Di ko alam kung ano pang mapupulot na aral sa mga sinusulat ko. Gusto ko lang talagang magsulat. Natigil ako kasi ang daming tutol sa kagustuhan ko. Edi nakakayamot. Pag may ginagawa ako tapos ayaw ng iba, titigil talaga ako, pero kokonsyensyahin ko muna siya. Hanggang sa tuloy tuloy na, tapos wala na. Pero dumarating naman yung araw na naalala ko kung ano ang gusto ko. Kung ano ba yung pangarap ko talaga. Yung second choice ko pero yun yung choice na kelan man hindi ko makukuha. Eh ganun talaga eh. Minsan di mo makukuha yung gusto mo, kasi daw may darating namang mas maganda pa sa gusto mo at talagang para sayo lamang yon.

Lahat ng tao may pangarap. Pero bakit nahihirapan sila makamit yung pangarap nila? Bakit ang daming tutol? E ano bang pake nila, di naman nila buhay yun. Edi gawin niya rin yung gusto niya. Wala naman sigurong may pangarap na sakupin ang mundo sa panahon ngayon, kasi buhay nga nila di nila mabigyan ng kulay, ang mundo pa kaya? Hindi sa pagiging positibo o ano, ngunit kung magiging realistic ka lang sa pangarap mo, bakit hindi? Ano bang pake ng iba, wala lang yan. May opinyon talaga yan kasi tao lang din yan parang ikaw. Pero pag nanghuhusga na sila, sila na mismo ang gumagawa ng pagitan sa inyong dalawa. Ngunit ang pagitan na yon ay imahinasyon lang naman, di ka naman didiretso sa impyerno kung mahulog ka dun, pero kung malakas talaga imagination mo, asahan mo nalang na aspalto ang sasalubong sa mukha mo. Syempre biro lang yun. Pero seryoso, pag may nangengealam, hayaan mo sila. Minsan nakakatulong naman e, kung hindi e hayaan mo na rin, di matikom ang bibig e, wag ka na humanap ng gulo at magsampal ng insonteng bibig na napunta sa madaldal na kaluluwa.

Ang mundo ay parang laruan sa timezone/worlds of fun na hulugan ng barya.. unfair(sorry yun lang naiisip kong unfair na laruan sa mga palaruan). Iilan na ang nagsabi na unfair naman to para sa lahat kaya fair din.. ang gulo no. Oo ganun kagulo. Tingin ko walang tama o mali sa mundo, tayo lang nag iisip neto. Tama yung bagay kasi ginagawa ng iba tapos wala namang nasasaktan, edi kebs lang. Mali naman kasi may naiistorbo o nayayamot o naiinggit okaya kasi hindi karaniwan yung ginagawa nung tao. Para san pa yun? Wala lang, para maayos ang buhay nating magulo. Para organisado. Pero siguro dahil dito rin kaya lalong nagugulo ang buhay nating lahat. Biruin mo yung tama sa iba ay mali naman sa iba, vice versa. Hay kaumay.

Kaya ikaw, kung gusto mong maayos ang buhay mo, ayusin mo ang pananaw mo sa sarili mo. Hayaan mo muna sila, ikaw muna. Kung studyante ka pa lang, okay lang na leche de loro ang buhay mo. Wala e, ganun talaga di pwedeng tuloy tuloy na kabutihan ang makukuha mo. Ang katangahan sa kabataan, napagbibigyan pa yan. Pero sa matanda? Madamot na ang mundo at dapat na maliit na lang ang pagkakamali. Pero siguro naman marami ka ng natutunan noon no? Araw araw talagang natututo kahit matanda, kung pananatiliin lang na bukas ang isipan. Tsaka na yan. Isipin mo muna ang ngayon. Tapos bukas. Unti unti lang. Para may marating ka kahit lumipas lang ang isang araw. Ganun talaga, ikaw na mismo ang kikilos. Para sayo din yan balang araw.