Mga tula

Sorry kung dalawang tula lang yung nagawa ko at mediocre pa. Eh wala eh, bored lang talaga ako nun. Tsaka sa sobrang biglaan, basta magrhyme lang ayos na. Naniniwala akong sa matagal na paggawa mas maganda yung kalalabasan. Hindi dapat naghahapit. Naisip ko lang talaga gumawa ng tula sa ganung oras kaya nagkataon lang talaga. Kung nagandahan ka ay masaya ako pero kung napangitan ka okay lang din sakin. Post ko yon eh anong magagawa mo. Pero ipapractice ko rin minsan. Malay mo. Yun lang.

Tutor

Di ko na matandaan kung nabanggit kong nagkatutor ako. Oo yata. Basta yon.

Parehas kami ng pinanggalingang school nung high school kaya natuwa siya sakin nun. Mabait siya. Maka-Diyos. Maraming nangyari sa buhay niya kaya marami talaga siyang makkwento. Hindi lang yun, sabihin nalang natin na maraming bagay ang nagkapagbago sa kanya. Nakakamangha. Maganda lang pakinggan na meron pang pagkakataon na magbago ang isang tao. "It's never too late to change" ika nga nila.

Ishe-share ko lang yung tinuro niya sakin. Tungkol ito sa pag-aaral. Medyo nasabi ko na yata to pero uulitin ko nalang.

Kung trip mo, tanong mo sa first day niyo sa teacher mo na bakit niya tinuturo yung subject niya. ex "Bakit niyo pa ituturo samin ang math?" Ang sagot niya dapat ay may kinalaman sa pag-eexercise ng utak mo. Pag sinagot niya na "Para makatapos ka ng pag-aaral," most likely ang ibig sabihin niyan ginagawa niya lang ang trabaho niya. Wag kang madismaya, okay lang yun. Pero ayun na nga, nasabi ko na. Para ma-exercise ang utak mo.

Seryosong usapan yan. Natanong mo na ba kung bakit ka pumapasok sa school? Ganto kasi yan, pumapasok ka sa school para malaman mo kung san ka magaling. May mga batang magaling sa math, magaling sa english, sa a.p., ganon at ganyan. Yun yung pinakalayunin niya. Para ma-distinguish mo kung san ka magaling. Kaya mula bata ka palang hanggang maging teenager ka, ieexercise yung utak mo. Tanggapin mo nalang. Ganun talaga ang natural na takbo ng buhay.

Kaya taon taon kang nag-aaral para tuloy tuloy yung natututunan mo. Hindi ka pwedeng magskip o tumigil kasi nahihirapan ka na. Nasa school ka para di ka mahirapan. Humingi ka ng tulong. Mahirap pa ba yun?

Kaya pahirap na pahirap ang pag-aaral sa high school. Eh ganun talaga eh, alangan namang pabalik. Tanggapin mo nalang.

Alam kong sa high school eh medyo mahirap at alanganin lalo na pag masyado kang malaya. Letse kasing adolescence stage yan eh. Pero ganyan ang takbo ng buhay, wala tayong magagawa.

Pero di porket sinabi kong pag-eexercise ng brain kaya ka nag-aaral ay tatamarin ka ng mag-aral. Hindi pa ganun ka-simple yan. Ang mga guro ay may sari-sariling paraan ng pagtuturo. Kaya normal lang na may mga ilan lang na makakagets at minsan walang nakakagets. Pagka-ganoon ang eksena sa classroom, oras na para humingi ng tulong. Hindi kasi porket nakapagturo na yung teacher eh alam na niya yung ginagawa niya. Di rin siya manghuhula na huhulaan niya pa kung nagets ba nung mga studyante. Sabhin mo pag di mo naintindihan. Di ka naman magmumukhang bobo eh, mas magmumukha ka pang matalino. At tandaan mo, lamang ng matalino ang mga umaasa lang sa itsura nila.

Sa mas simpleng salita. "Wag kang lalabas ng classroom hangga't di mo naiintindihan yung lesson." Pag ayaw kang turuan ng teacher mo, ibig sabihin may tiwala siyang maiintindihan mo. Minsan kailangan mo ring tulungan ang sarili mo. Ganyan kasi ang teacher namin pero yung tutor ko, gagawin niya ang lahat para makatulong. Swertihan nalang talaga minsan sa school/teacher dahil iba iba talaga yan.

Pero seryoso, nagbabayad ka kasi ng pagka-mahal mahal na tuition tapos pinapalampas mo lang yung pagkakataon na may matututunan ka, SAYANG. Nag-aaksayang ka ng pera. Pag ganun yung anak ko, ida-drop out ko siya sa school at bibilhan ko nalang siya ng mga sapatos. Pag laki niya tsaka na siya magsisisi. Eh yun yung buhay na pinili niya eh. Pero hindi mangyayari yun. Pipilitin kong mataas ang pangarap ng anak ko, mapunta siya sa magandang eskwelahan. Hindi ka talaga magiging propesyonal kung wala kang alam.

Bakasyon

Inaasahan kong makakalabas ako ngayong bakasyon. Magiging busy. Magiging maka-tao. Akala ko mabubuo na ang social life ko. Hindi pala. Mas lalo lang akong naging mag-isa. Wala akong legit na kaibigan. Puro ako. Walang iba ang buhay ko. Puro ako, nakakonekta sa mundo.

Hindi madali mag-isa. Kasi ikaw gagawa ng lahat. Maaaring naiiwasan mo ngang magkaproblema sa ibang tao pero mahirap talaga. Kailanman hindi ko sinabing masaya mag-isa. Umiiwas lang kasi talaga ako sa mga tao. Ayoko nung makikihati pa sila ng problema. Ayoko nung may binabahagi sila sa ibang tao. Mahirap magtiwala. Lalo na sa panahon ngayon.

Hindi pwedeng yung buhay mo inilalahad mo sa mundo. Nadali na ako diyan. Okay lang naman kasi minsan. Pero kung pinopost mo yan sa facebook mo okaya tinitweet mo palagi kung anong ginagawa mo, karamihan ng nakakakita niyan ay walang pakealam. At hindi ka rin naman artista na kailangang may biography sa internet. Wag kang paimportante.

Minsan naisip ko na yan. Gusto ko ikwento ang buhay ko. Pero wag na pala. Di ko na tinuloy. May mga post na nagbabahagi pero at meron din akong post tungkol sa high school life ko at hindi ko na tinuloy. Hindi naman siya worth it basahin. Kaya yung mga post ko, eto, mga opinyon at mga kamalian ko na pwedeng pagkuhanan ng aral. Narealize kong pag marami kang kapalpakan marami ka ring matututunan.

At balik tayo sa mga "natututunan". Sa buhay mo, normal lang magkamali. Pero di na katanggap tanggap yung paulit ulit na pagkakamali. Maaaring narinig mo na to pero seryoso, nakakainis kasi yung mga taong parang walang natututunan eh. Yung ilang beses na nilang nararanasan pero wala. Wala kasing pakealam.

Hindi ko alam kung bakit lahat ng post ko napupunta sa kayabangan ng isang tao. Siguro yun talaga yung kaaway ko. Ang galing no. Dahil sa wala akong kaibigan tuwing bakasyon kung anu-ano nagiging problema ko. Malapit na magpasukan, di ko nga alam kung kelan ako makikipagkaibigan sa mga kaklase ko eh. Bahala na.

Dilim

Ako ay nasa kwarto ko ngayon. Nagbabasa ng comics sa internet. Madilim. Hindi naman sa takot ako sa dilim pero takot ako sa hindi ko alam. Wala talaga akong dahilan para magblog ngayon eh pero wala. Parang di nau-update yung blog ko. Tingin ko lang naman.

Ang post na ito ay walang kinalaman sa Mothers Day. Okaya sa eleksyon. Hindi ko pag-uusapan dito yung mga bagay na wala naman akong alam okaya natural na pangyayari na kaya hindi na kailangang pag-usapan.

Pero eto lang masasabi ko sa ngayon. Dahil malapit nang magsimula ang buhay ko sa college, nais ko lang balikan yung mga araw na nakaapekto sa kung anong mga school ang papasukan ko.

Malaking bagay sakin ang pag-aaral, nasabi ko na. Diyan na kasi nakasalalay kung anong future mo. Maliban nalang kung alam mong talentado ka hindi ka nahihiyang ipakita yung talent mo sa mundo. Instant na pagsikat yun. Sa totoo lang hanggang ngayon di ko alam talent ko. Kaya medyo alanganin ako sa buhay, lalo na rin nung di ko pa alam kung anong magiging school ko. Pag di ka rin sigurado sa kung anong kaya mong gawin, mag-aral ka nalang ng mabuti at pag-igihan mo yung mga entrance exam mo. Hindi yan biro.

At since mahalaga sakin ang pag-aaral, mahalaga saking makapasa kahit saan sa big 4. Dapat alam mo na yan, UP, ADMU, DLSU, UST. Dapat may sure ball kang papasahan diyan. Di ko sinasabing guguho na buhay mo pero mahihirapan ka na maghanap ng trabaho kung di ka diyan.

Hindi kasi porket may school ka na, eh sa paghahanap ng trabaho madali pag nakagraduate ka. Iba iba talaga ang school. At di rin porket natapos mo yung kurso mo makakahanap ka agad ng trabaho. Ganto kasi yan, nag entrance exam ka sa big 4. Wala kang pinasahan. Tapos nagkaroon ka ng school na hindi ganoon kasikat. Tapos pag graduate mo, may mga kalaban ka na sa paghahanap ng trabaho. Eh pano kung may kasabay kang grumaduate ng UP. Eh iisa lang ang makakapasok. Alangan namang ikaw pa unahin nila.

Hindi ako nananakot. Yan lang naman kasi yung totoo. Hindi rin ako nangmamaliit ng iba pang mga eskwelahan. Iba-iba kasi ang standards ng mga paaralan. Pwedeng yung dos mo sinko na sa iba. At para hindi ka matakot, magseryoso ka.

Saludo ako sa mga batang high school pa lang alam na nila kung anong pangarap nila. Yung mga may goal na sa buhay. Hindi kasi ako naging ganon. Naging "bahala na" ang buhay ko. Pero nasalba yan nung nagfourth year na ako. Iniisip ko na yung sarili ko bago sa mga kababawan ng iba. Gusto kong may marating sa buhay kaya pinilit kong umayos pa yung buhay ko. Pero inatake na ako ng katamaran nung may mga school na ako. DLSU at UST. Masaya ako. Pero di pa dun nagtatapos yon.

Ilang buwan nang nakalipas. Sa totoo lang gusto ko sa Ateneo kasi malapit. Pero wala, since hindi ko na-practice ang English ko eh wala. Seryoso kahit magaling ka pa sa math pero bano ka sa english wala. Kung filipino naman trip mo dapat yung swabe. Hindi npwede yung modernong tagalog.

At kahit di ako umaasa sa UP nangarap rin naman ako. Ang UPCAT kasi madali lang talaga yan. Kailangan sobrang maingat ka lang. Pero hindi sapat yung oras para hindi ka mag-ingat. Masaya sana sa UP. Mag-ingat ka lang sa mga tao sa paligid mo. Pero yung pag-aaral, mas iba.

Strikto naman sa UST. Sa course ko. Kung nabasa mo yung Divergent parang ganun yung pakiramdam. Di ka pa opisyal kahit nakapasa ka na. Ang first year namin mahigpit. May cut-off eh pag di ka umabot, factionless ka na. Pwede pa namang lumipat sa ibang college pero medyo alanganin na. Basta strikto kaya ayoko munang magyabang.

Sa DLSU naman di ko inexpect na papasa ako kasi yun yung pinakamahirap na exam na nakuha ko. Kahit yung sample question di ko alam yung sagot eh. Pero wala, di ko talaga alam. Basta alam mo lang yung basic ng english math at science eh siguro ayos na. Wag ka lang mabobobo pag nageexam ka na, kailangan lahat masagot mo.

Andami kong naiisip sa dilim. Naparami tuloy yung sulat ko, boring na basahin. Ayos lang, tingin ko naman walang nagbabasa. Basta nakakapressure ang paghahanap ng skwelahan, maghanda ka na. Maghanda ka na rin magsisi pag di ka pumasa sa gusto mo. Okay lang yan maraming nakaranas ng ganun.

Tula 2 (Ang Pagkamit)

Sa umaga, ikaw agad ang naiisip ko
Kaya naman ang araw ko ay kumpleto
Pero kapag hindi kita nakikita
Masakit isipin at sobrang nakakapanghina

Akala ko dati ako'y isang alipin
Akala ko noon hindi ka mamamansin
Pero ngayon wala nang problemang iisipin
Dahil ngayon ikaw na ay nasa akin

Tayo na nga hindi ba
Pero bakit parang may kulang pa
Bakit mo ako tinatrato nang ganto
Hindi ko inakalang meron kang pusong bato

Sana naman maisip mo
Mahal kita, yan ang totoo
Hinahayaan ko na ngang magmukhang tanga
Pero wala, iba ka rin pala

Hindi mo pala ako kayang mahalin
Pananakita lang pala ang kaya mong gawin
Ito ay napakasakit para sa akin
Ako rin pala ay magiging alipin

Ngayon ako ay lilisan na
Di bale, makakahanap din ako ng iba
Yung taong marunong magmahal ng totoo
Di kagaya mong maganda nga, pag umibig naman ay bobo

Tula 1 (Kanto Boy Lover Boy)

Kung alam mo lang kung anong laman ng utak ko
Makikita mo lang ang sarili mo
Madalas kitang naiisip, mahal ko
Sanay mahalin mo na rin ako

Hindi naman sa ako ay desperado
Naisip ko lang na matagal na kitang gusto
Pero hindi ko malalaman ito
Kung di ko pa narinig ang sigaw ng aking puso

Hindi mo pa rin ba naririnig ang sigaw ko?
Kailangan pa bang magpunta sa iyong kwarto?
Sana naman maintindihan mo ako
Hindi naman ako tulad ng iba diyang manloloko

Inaamin kong tambay lang ako
Pero masama bang tumambay sa puso mo?
Pwede rin namang habang buhay na ako diyan
Para hindi mo na ako makakalimutan

Binigyan na kita ng oras para maintindihan
Ang mga sasabihin kong alam kong wala kang pakialam
Pero alam kong hindi mo alam na gusto na kitang halikan
Alam ko rin namang hindi ako kapangitan

Masaya akong alam kong ako'y nabiyayaan
Makakita ng tulad mong babaeng kagandahan
Sana kasi mas mataas pa tayo sa kaibigan
Pinapangako ko sayong ang langit iyong makakamtan

Sabihan mo man ako ng manyak minsan
Wala naman talaga akong pakialam
Mahalaga sakin maramdaman mong meron akong nararamdaman
Para sa katulad mong tila diyosa ng mga kababaihan

Pano Lumalaki Ang Ulo ng mga Tao

Sabi nila pag malaki yung ulo mo, mayabang ka. Minsan sinasabi rin nila na "mahangin". Di ko alam kung bakit kasi naririnig ko lang yan at di ako interesadong malaman ngayon. Pero pano nga ba sila nagiging mayabang?

May mga taong sadyang mayabang. Kasi ganun sila lumaki eh. Mahalaga nga ang lugar at paraan ng paglaki ng isang bata. Malaking impluwensya ang mga nakikita niya sa paligid niya habang tumatanda sila. Minsan nakikita nila sa magulang nila. Okaya naman ginagaya nila yung mga kaibigan nila. Ganyan ang bata, "monkey see, monkey do." Kaya kung may kasama kang bata sa kahit saang lugar at lalo na kung ka-anak mo yun, mag-ingat ka sa mga ginagawa mong nakikita niya. Matanda ka na, dapat alam mo na yan.

Meron din namang tinuruan sila para maging mayabang. May mga pamilyang mataas ang pride. Tila natural na sa dugo nila yon at hindi na mababago maliban nalang kung gusto nilang baguhin. Minsan kasi sanay na sila. Lalo na kung ma-pera, makapangyarihan. Parang sa panggagaya din ng bata pero ito, mas natural na sa kanila.

Meron namang mayayabang na sadyang maarte lang. Mataas ang tingin sa sarili. "The best in the world" Kung mataas ang tingin mo sa sarili mo kasi marami ka ng nakamit sa buhay mo, ayos lang. Pero yung ang yabang yabang mo na tila hari ka ng Tondo pero di ka naman taga-Maynila, wag kang ganyan. Matuto kang lumugar. Lalo na kung ayaw mong mapahamak.

Tapos may mga taong di nila alam. Wala silang ideya sa ginagawa nila, tingin nila tama yun. Ginagawa nila kasi wala namang sumisita sa kanila eh. Masyado silang malaya. Kadalasan kasi, sarili lang nila iniisip nila. Eto nanaman tayo, ilang beses ko nang inuulit ulit ito pero eto talaga sila. Makasarili. Mahirap silang ma-distinguish kung di ka magaling mag-obserba. Pero simple lang yan. Pag may nakita kang salita nang salita, malaki ang posibilidad na sila yun. Yung tipong hindi na pinapasalita yung kausap. Gusto kasi nila sila yung bida at sila yung sentro ng atensyon. Basta yun na yon. Pag-pabida, wag mo masyadong dikitan. Ayos lang namang makipagkaibigan sa mga taong katulad nila pero mag-ingat ka, malakas kasi ang impluwensya nila. Kung mahina ka, matatalo ka. Yun lang.

Eto ang nangyayari pag lumalabas ako ng bahay

Di ako mahilig lumabas ng bahay. Monday hanggang Thursday may pasok magulang ko. Kaya kadalasan di masarap lunch namin ng kambal ko. Para naman sa hapunan, ako nagsasaing, yun lang alam kong lutuin eh.

Kanina naman nagising ako nang maaga. Hindi naman sobrang aga pero wala pang 8am. Aalis daw kami. Gusto lang umalis ng nanay ko, naawa kasi siguro sakin, di ako nakakalabas ng bahay. (eh gusto ko lang naman magbasketball) Nung una umaayaw ako. Ayokong sumasagot ng mga tanong lalo na't kakagising ko lang. Pero napa-oo ako. Kasi nga baka madismaya yung nanay ko tsaka baka pumunta kami sa mas bigtime na mall.

Ayon nauna akong kumain sa kambal ko ts nauna na rin ako naligo. Mga 10:30 na kami nakaalis. Badtrip kase live na ipapalabas yung Denver - Golden State na laban eh minsan lang yun sa Studio 23, di ko pa mapapanood. Tapos napaka-init pa sa sasakyan namin kasi bulok aircon. Umpisa pa lang ng biyahe sobrang init na. Lalo na nung nakalampas na kami ng Marikina, SM Megamall punta namin. Pero grabe yung traffic mainit na nga sobrang bagal pa ng iuunlad niyo. May mga ibang sumuko na agad pero sabi nung tatay ko nandun na kami eh kaya tumuloy kami.

Tapos ayun, pagkatapos ng halos dalawang oras nandun na kami sa open parking ng SM Megamall. May cement truck sa harap namin. Yung sasakyan sa harap nung truck nakapasok. Tapos nung lumampas na yung cement truck at kami na yung papasok, biglang hinarang ng lalaking nagbabantay yung traffic cone, di na sila magpapapasok. Badtrip eh. Pati daw yung sa SM mismong parking puno na. Kaya uuwi nalang daw kami.

Badtrip na badtrip ako. Ang init na nga eh tapos ganun lang. Kung nagpaiwan nalang ako, napanood ko yung laban ng Golden State at buti nalang nanalo sila at aadvance sila sa second round. Nadadownload ko sana yung torrent ng American Horror Story, na sobrang bagal pa naman na mga tatlong oras pa lang 15% pa lang yung nadadownload. Yung nanay ko pa lalong nakakabadtrip yung mga tanong eh "Gutom na ba kayo" Anak ng tinapang mamamatay na.

Tapos yung tumuloy nalang kami sa SM Marikina, every week na yata kaming napupunta diyan. Lalo na pag grocery, di ko talaga intensyong sumama pag magggrocery lang eh pero di ko alam kung bakit sumasama pa rin ako. Pero naging ayos naman lahat nung nandun na kami. Tapos nakita ko pa yung teacher kong malupit na kakatapos lang mag masters at di na siya magtuturo sa school namin (sorry hehe). Tapos nung kakain na kami natanong pa ng nanay ko na "Nagutuman ba kayo?" Oh shit.

Awkward para sakin lumabas ng bahay. Di ko kaya yung may nakatingin sakin. Pano kasi lalakad ka na nga lang titignan ka pa. Hindi naman sa masamang tumingin pero hindi kasi lahat ng tao komportable pag tinitignan sila eh. Tsaka di ko rin naman ineexpect na may tumitingin sakin eh pero pag may nakaharap sa direksyon ko, sobrang nakakailang. Lalo na pag nagtatrabaho ako. Lumayo kayo sakin. Wag niyo nalang akong pansinin kasi hindi ko hinihingi ang pagpansin niyo sakin, masaya na akong di ako napapansin. Kaya nagugulat ako kasi minsan feeling ko invisible na ako tapos biglang may nakatitig sakin ts ako parang "Pano niya ko nakikita?" Nangyari yan dun sa UST. Grabe ramdam kong namumula ako eh tapos nakangiti pa siyang nakatitig sakin di ko alam kung dahil sa kasama niya o dahil sakin. Ilang beses ko pa siya nahuli na parang di man lang siya gumalaw sa pwesto niya. Di naman sa masama ang loob ko, syempre pero wala lang.

"Awkwardness aside, it is nice to be liked."

Medyo Boring

Di ko alam kung natutuwa ako pag summer o nalulungkot. Masaya kasi di ako nag-aaral. Walang pressure. Chill chill lang. Pero sa sobrang walang magawa di na rin masyado nakakatuwa. Minsan nakatulala nalang ako. Nahihirapan matulog sa gabi. Di makalabas ng bahay dahil mainit, okaya walang pera. Buong araw akong sa bahay, walang kausap. Siguro kung nakipagpalit ako ng pwesto sa babaeng maarte di siya tatagal sa sitwasyon ko.

Malaking bagay para sakin ang pera sa panahon ngayon. Nagsimula din yon nung nagsimula na rin ang bakasyon. Konti lang naipon ko nung pasukan kasi magastos ako sa pamasahe pag galing sa school. Ginusto kong magstay muna kadalasan sa school kasi nga gagraduate na. Nung dumating yung bakasyon medyo nagipit na sa pera, lalo na't di na ko binabaunan. Isang beses pa lang ako nakabalik sa school para maglaro, isang beses din para kunin yung report card. Pero yun din yata yung mga naparami ang gastos ko nang hindi sinasadya. Boom. Gipit na gipit sa pera.

Ngayon, sa college naman. Dalawang beses pa lang ako nakapunta sa UST ngayong bakasyon. Isang beses wala akong gastos kasi kasama ko nanay ko, pero enrollment nun at sobrang sakit kasi may hawak akong perang napakalaki tapos ayun nga, pang tuition eh. Ang mahal kasi ng tuition namin, yung down payment samin, full payment na ng ibang college. Pero ganun talaga eh. Konsyensya ko nang hindi sayangin yung pera at nasa sakin na kung pagbubutihan ko mag-aral. (syempre oo)

Ewan ko, kung merong GC o Grade Conscious, ako naman conscious sa pera. Cheap talaga ako minsan. Wala akong pake. Minsan naman sobrang gastos ko. Kahit sweldo ng magulang ko alam ko yung date eh. Dapat alam mo rin yan 15,30. Minsan mga 13 o 28 na basta malapit dun sa date tsaka week na yun.

May pakealam talaga ako sa pera. Syempre yan ang dahilan kung bakit ako may internet ngayon. Yan ang dahilan kung bakit ako nagsasoundtrip ngayon at nagtatype ngayon. Ang pera ang nagbibigay ng kapangyarihan sa mga tao, lalo na sa panahon ngayon. Kaya nga nakakadismaya, mayroon ka lang malaking halaga ng pera pwede mo nang kontrolin ang mga tao. Pera nga minsan ang kahinaan ng tao. Lalo na sa panahon ngayon kasi yan ang simbolo ng kapangyarihan. Pag wala kang pera, patay ka.