Sa panahon ngayon, di na uso ang mamiss ang mga taong ka-edad natin. May facebook at twitter para diyan. Para sakin, mas mahalaga ang pamilya ko kaysa kaibigan. Siguro nga naiinis ako minsan sa pamilya ko pero wala naman akong magagawa eh, tsaka automatic na nandiyan sila. Kaysa pag sa kaibigan ka umaasa, di naman sila permanente sa buhay mo, iiwan at iiwan ka rin nila.
Baliktad kasi sa pamilya, patanda ka nang patanda, tsaka mo sila iiwan. Ang mga kaibigan naman ay nandiyan sila sa punto ng buhay mo pero aalis din yan. Di pwedeng kayo kayo ang magkakasama hanggang sa mamatay kayo. Kaya wag kang mag-alalang di mo pa sila makikita, di mo naman talaga sila kaano-ano eh. Kausapin mo sa facebook, i-tweet mo sa twitter. Madali lang.
Siguro di madrama ang graduation sakin kasi lalaki kaming lahat. Pero syempre, may mga umiyak din. Para sakin, balewala talaga yon. Karamihan samin, tatambay sa school namin ngayong bakasyon para maglaro. Sabi kong di ko talaga mamimiss ang high school kase alam kong babalik din ako matapos ang ilang linggo. Ayan na nga. Tapos nakikita ko rin yung mga taong nagsi-iyakan. Ano ba naman yan.
Siguro nasasabi ko lang to dahil di talaga ako yung taong mahilig sa drama. Pag may naiisip ka, edi isipin mo. Isipin mo rin kung sulit ba itong ipamahagi sa iba. Di yung magpopost ka sa facebook mong nalulungkot ka. Kung gusto mo ng tulong, lumapit ka dun sa mga taong alam mong makakatulong sayo. Wag ka na magparinig, di ka pinanganak para maging epal.
At kung may namimiss ka ngayon, kausapin mo. Itext mo. Ichat mo. I-tweet mo. Ikaw bahala. Hindi naman bawal yan eh. Sabihin mo lang kung anong nararamdaman mo. Wala namang mawawala sayo, diba?
No comments:
Post a Comment