Impresyon sa Kolehiyo

Fourth year student ka na? Congrats! Malapit mo nang marating ang kalayaan. Malaki ang kaibahan ng kalayaan sa high school, kung saan na pinapalabas ka na ng guard sa campus pagtapos ng klase, at sa kolehiyo na kahit anong oras ka nang pwede lumabas sa campus. Pero depende yan kung nasaang unibersidad ka.

Kalayaan. Tama ang narinig mo! Malaya ka na. Pero hindi ibig sabihin noon ay gagawa ka na ng kabalastugan at katarantaduhan sa mga natitira mong taon ng pag-aaral. Kung sa high school ay ikaw yung alipin, sa kolehiyo hindi ka na alipin! May karapatan ka na sa buhay mo. Ang saya diba? Naeehersisyo ang karapatan mo bilang isang tao sa kolehiyo. Ikaw na bahala kung pano mo gusto mabuhay, kung gusto mong makapagtapos, magpasa ka ng mga kailangan at galingan mo sa klase at mag-aral nang mabuti okaya i-petiks mo na rin lahat, kalimutan na yung mga requirements at wag nang pumasok sa klase at maging tambay nalang sa labas.

Ganto kasi yan. Sa kolehiyo, hindi lahat ng gagawin sasabihin sayo. Di ka na grade 3. Ikaw na bahal dumiskarte kung pano mo gagawin yung pinagawa sayo, syempre hindi sapat yung may nagawa ka lang, dapat competitive ka pa rin, wag mo hayaang hanggang average nalang kaya mo, mahirap hirap yan kasi yang mga kaklase't kaibigan mo, magiging kaagaw mo yan sa paghahanap ng trabaho.

Isa pang mahirap sa college ay ang pag-aadjust. Magandang naeexercise mo yung kalayaan mo pero dapat matuto ka rin gumawa ng limitasyon. Yang limitasyong iyan ang magsasalba sa buhay mo. Totoong sa college, walang direksyon ang buhay mo. Ang maganda dun ay ikaw ang gagawa ng direksyon mo sa buhay at magsisimula yan sa mga maliliit mong desisyon araw araw.

Hindi ko intensyong manakot, nais ko lang magbahagi kung anong mangyayari sa mga unang araw mo sa kolehiyo. Wag kang mag-alala. Yung katabi mong hindi mo kilala, kinakabahan at natatakot din yan. Pero sinisigurado ko sayo, isang linggo lang lumipas, sobrang saya niyo na. Pero tandaan mong hindi lahat ng sobra ay maganda.

Pagtatanong

Wala namang mali sa pagtatanong diba? Pero bakit may mga taong minamaliit yung mga nagtatanong sa kanila? Kung di ka ba naman kupal eh. Bakit mo gagawin yun? Mayabang ka kasi, yun yon!

Nasabi ko nang okay lang magyabang pero dun lang sa mga bagay na "ikaw" yung dahilan. Halimbawa, gumawa ka ng milagro, at iba pang tulad ng ganun. Meron ding kayabangan sa pagmamaliit ng ibang tao. Maling mali yan. Para sakin, malapit ka na sa isang demonyo kung ganun ka.

Maaaring ginagawa ko yan. Pero hindi sa mukha nila. Nag-oobserba kasi ako. Pag hindi ko nagustuhan at pag nakikita kong hindi maganda yun, edi ayoko dun. Pero yun nga, kung ipapamukha mong walang kwenta yung taong nasa harap mo, baka masapak kita at matanong kong "Demonyo ka ba, sabihin mo ang totoo!" Pero alam nating lahat na di ko magagawa yun kasi mahiyain ako.

Eto na ang totoo, minsan lang ako magsasabi tungkol sakin. Sensitibo ako. Mukha akong walang pakealam pero sa totoo lang nakikinig lang ako sa paligid ko. Meron akong pakealam, kung hindi lang ako mahiyain at kung makapal lang ang mukha ko, marami na kong kaaway. Marami na sana akong napagsabihan. Marami na sanang nagbago. Pero wala eh, sa pagsusulat lang ako umaabot. Sayang.

Nasabi ko nang mukha akong walang pakealam. Akala ko rin dati. Pero di pala. Sadyang nag-oobserba lang ako at hindi ko kaya diretsuhin yung mga taong gusto ko sana kausapin. May pakealam ako. Kaya yung mga simpleng bagay napapansin ko. At dahil sensitibo ako, napapansin ko rin yung mga pambabatikos sakin. Syempre di ko rin sinasabi na nasasaktan ako, sa totoo lang kasi wala akong pakealam.

Masasabi kong mahirap magpanggap. Pero siguro dahil sa karanasan ko, nasanay na rin. Nais ko ngayong magbago. At yun nga, kusa nang dumarating ang pagbabago. Minsan gusto kong madaliin ang buhay pero wala akong magagawa. Kung ganito ang takbo ng mundo wala akong magagawa. Kung may kapangyarihan lang ako eh.

Fourth year HS ka na?

"Anong course mo?" "San ka na mag-aaral?" Yan ang karaniwang tanong sa mga fourth year high school. Kung di mo pa masagot yan, pag-isipan mo na. Mahirap ma-hassle at maipit-ipit ka pa sa course at school mo. Pag wala ka pa talagang sagot sa ngayon, okay lang yan. Marami ka pang oras para mag-isip. Pero sa pag-iisip mo, may mga nasasayang ka rin na panahon at pagkakataon.

Tip ko lang sayo, pag-isipan mo mabuti lahat. Diyan nakasalalay future mo. Di pwedeng "Ah pwede nang dito na ko, pwede na diyan" Eto na yung pagkakataon para lakihan mo yung pangarap mo. Nasabi ko na nga, di porket may school ka may matino kang babagsakang trabaho. Maliban nalang kung spesyal ka talaga. Pero spesyal ka nga ba talaga?

Isipin mo kasi kung san ka magaling. Parang talent. Mahalagang alam mo talent mo para magamit mo. Sayang naman, maraming taong hindi nabibigyan ng pagkakataon makapag-aral ts ikaw magsasayang ka lang ng tuition sa kung saang school ts tatamad tamad ka lang. Nasabi ko na rin dati, pero para malaman mo yung talent mo, yun yung pag may pinagawa sayo, di ka mahihiya. ex pag pinakanta ka, dapat di ka nahihiyang kumanta, ganun lang yon.

Kung tingin mong matalino ka naman, sobrang makakatulong yan kasi parang compatible ka na kahit sa anong course. Pero syempre limitado. Basta pag pilian mo lang yung mga gusto mo, kung san ka magaling. Wag ka ng magdalawang isip dun sa mga pinipilit sayo, sundan mo yung gusto mo kasi ikaw naman yung mag-aaral hindi yung ibang tao.

Sa kalagitnaan ng school year nakakapressure talaga yan. Di yan maiiwasan, iexpect mo na. Lalo na pag naglalabasan na yung results. Kung hindi ka naghanda, expect for the worst. Pero wag ka rin masyado kabahan. Tsaka dapat alam mo na rin yun, di ka na nga naghanda eh alangan namang makuha mo pa masyadong mataas para sayo.

Dahil sabaw ako ngayon, yan lang muna mapapayo ko. At gusto ko pang magpayo pero sa susunod ko nalang isusulat. Gusto ko talagang makatulong pero tinatamad ako ngayon.

Sikat Ka?

Kung ikaw yung taong mataas ang tingin sa sarili KASI meron kang tinitirang "sikat", masasabi ko nalang na ang immature mo. Wala akong pakealam kung vlogger ka o ginagawa mong meme yung mukha mo kahit mali yung pag gamit mo. Wala akong pakealam sayo. Hindi ko gusto yung mga taong naghahanap ng kakampi sa "fans" nila o yung mga taong sumusubaybay sa mga vlog mo. Ibig sabihin ba niyan ginagawa mo yung vlog mo para maghanap ng kakampi sa opinyon mo?

Ako, nagbblog ako kasi wala akong kausap. Gusto ko lang mashare dito kung ano yung naiisip ko. Minsan nagmumukha akong desperado maghanap ng kausap. Pero hindi ako natutuwa kapag may naaawa sakin. Ayoko sa mga taong sumusunod nalang palagi dun sa mga sikat. Yung porket marami siyang fans eh pinaniniwalaan na siya agad. Kasi nakakatawa siya. Kasi maganda/pogi siya. Ayoko dun sa mga taong nanggagamit at dun sa mga taong nagpapauto. Wala ka man lang sariling opinyon sa buhay mo? Puro ka nalang panggagaya? Wala kang patutunguhan niyan parekoy.

Kaya hindi ako nagpopost ng picture ko sa facebook/twitter o sa blog kong to kasi ayokong may sumusunod sakin. Hindi ko kailangan ng fans. Nakakauto kasi yan eh. Sa totoo lang wala akong hinihintay na taong darating sa buhay ko. Masaya siya kung mangyari man pero hindi yun yung goal ko dito. Nagbblog ako kasi maaaring makatulong. Ayokong sumikat kasi minsan sila pa yung mga inaayawan ng tao. Pag maraming fans marami ring haters. Wala lang akong oras problemahin yan.

Nagbblog ako ngayon kasi may nakita ako. Nakakapikon eh. Wala akong tinitirang tao. Sinasabi ko lang to para dun sa mga taong nagbabasa dito, na kung ikaw yung taong nais lang sumikat tapos gagamitin mo yung itsura mo o kung anong parte ng pangangatawan mo o basta kung ikaw yung taong gumagawa ng kalokohan para sumikat, kung ako sayo wag mo na ipagpatuloy yan. Wag mong gawing kalokohan yung buhay mo para tanggapin ka ng ibang tao, sinasabi ko na sayo hindi sulit yan.

Magulo ako ngayon, alam ko, marami kasing pumapasok agad sa isip ko eh. Pero eto lang masasabi ko, at uulit ulitin ko pa kung kailangan: hindi mo kailangang sumikat para tanggapin ka ng ibang tao. Wag kang magpakain sa kasikatan. Kung nais mong magserbisyo, mag-umpisa ka sa maliliit na bagay. At hindi mo rin kailangang manira ng iba. Maling mali manira ng ibang tao. Mali rin ang pagkkwento kahit kanino, lalo na sa blog mo yung tungkol sa mga taong naging parte ng buhay mo. Wala namang may pakealam sa buhay mo eh. Maliban nalang kung may stalker ka. Pero seryoso wag. Sinisira mo lang pangalan mo.

Education Rant

Hindi ko alam kung na-blog ko na to (as always).

Hindi man ako magaling mag-English okaya mag-Filipino(kahit na laging yan ang ginagamit ko), sinusubukan ko ang lahat para maparating yung gusto kong sabihin. Hindi ako magaling magsalita. Magaling ako magsulat. Ayoko sa boses ko, ayokong nagsasalita. Hindi ko tipo yung edukasyong kailangan mong magsalita kasi ge-grade-an ka ts pag di ka nagsalita eh bagsak ka na. Pwede namang isulat. Pero wala eh, prof ang batas sa classroom.

Ayokong gumagastos ng sobrang laki para "makapag-aral". Iba-iba ang gastos sa iba-ibang skwelahan at kurso/kolehiyo. Pero kung gusto mong bigtime yung matutunan mo, bigtime din yung babayaran mo. Sinong matutuwa dun? Pano kung wala kang pera, san ka nalang pupulutin niyan? Wala namang mesiyas na magliligtas sa mga mahihirap at bibigyan sila ng mga pagkain at pera. Kung walang tutulong galing sa taas, ang mga nasa baba ay hindi tataas.

Scholarship? Nakaka-loko to minsan eh. Bakit kailangan mong maging matalino para makaltasan yung babayaran mo? Ang katalinuhan ba ang pinaghuhugutan ng kapangyarihan? Kailangan bang matalino nalang lagi yung bida? Sila nalang yung laging namumuno? Eh pano kung matalino ka nga, mas masahol ka pa pala kay Satanas? At pano nanaman yung mga matatalinong wala talagang pera? Pano kung nakatira siya sa gubat at wala namang siyang pera para makapagpatuloy ng pag-aaral? Wala na?

Mga libro? Bakit mahal ang libro? Kasi mahalagang impormasyon yung nilalaman? Eh bakit kailangan mong magbayad ng 300+ para sa librong hindi naman lahat ng pahina ay may katuturan? Bakit mo babayaran yung impormasyon, eh yung tsimis mas mabilis pang kumalat. Eh kung i-tsismis nalang din kaya natin yung mga theorem sa geometry okaya mga trigonometric identities na yan?

Iilan lang to sa mga problemang hindi madaling baguhin sa bansa natin. Paglipas ng panahon pamahal nang pamahal yung edukasyon. Wala eh, ganyan talaga ang buhay. Hindi naman natin pwedeng i-reset nalang yung mundo. Pero ang masama diyan, ayun na nga, pamahal nang pamahal yung edukasyon, pahirap nang pahirap yung mga tao. Pano na uunlad yung bansa natin niyan?

Maaaring tunog immature ako, wala akong pakealam. Yung point of view ko, pov ng isang studyante. Pero kahit studyante lang ako, malaki ang concern ko sa pera. Magastos kasi sa pinasukan kong course at school. Hindi naman sa nagsisisi ako pero nakakapanghinayang lang talaga. Pano kung may mangyari tapos sa isang iglap, mawala nalang yung lahat ng pinaghirapan mo? Ano nalang naging silbi mo sa mundo? Wala, para ka lang isang alikabok na nabigyan ng buhay tapos magiging alikabok ka nalang pala habang buhay, wala rin. Wala na.

Mag-isa

Di ko alam kung na-blog ko na to.

Sabi nila, walang taong kayang mabuhay mag-isa. Totoo naman. Tignan mo naman kung anong nangyari kay Tom Hanks sa Cast Away. Alam mo na yun. Pero ano nga ba ang dahilan kung bakit mahirap mabuhay mag-isa?

Ang pinaka-logical na sagot (para sakin(dahil nasa blog ko ikaw ako ang masusunod)) ay syempre, hindi perpekto ang tao, kailangan niya ng tulong. Nung mga nakaraang araw lamang, akala ko pwede na kaming mag-isa isa sa college. May mga tao naman kasing ganun eh. Pero netong mga nakaraang araw, nalaman ko lang na marami kang mami-miss sa buhay mo kung umiiwas ka sa tao. Seryosong usapan na to.

Ang pagiging isang individualist ay mahirap. Tama ngang hindi ka nakakaistorbo sa buhay ng iba. Ayaw mong pinoproblema yung buhay ng ibang tao. Ayaw mong maattach sa kanila kasi nagiging concern ka sa mga ginagawa nila. Sa simpleng salita, ayaw mong mangealam sa buhay ng ibang tao at problemahin mo nalang ang sarili mo, para at least alam mo kung kelan tulungan ang sarili mo.

Pero sa naranasan ko, napansin kong marami akong hindi nalalaman kung hindi ako nakikihalubilo sa iba. Marami ring pagkakataon na mayroon sana akong matututunan pero dahil sa paglayo ko sa iba, nasasayang na. Kung ikaw yung taong gusto magshare pero inuuna mo ang pakikinig, ikaw na rin ang lumapit. Dumarating na nga yung pagkakataong magshe-share ka rin.

Kung problema mo ang pagiging mahiyain, may solusyon diyan. Unti-untiin mo lang. Wag ka matakot. Basta wag na wag mong idi-discourage yung sarili mo. Nagsasayang ka ng mga pagkakataon. Magtiwala ka lang sa sarili mo. Mahalin mo yung sarili mo. Basta unti-unti lang. Mabuti na yung gumagalaw kahit konti kesa wala kang narating. Kaya ka nga nagpapractice eh. Lahat ng bagay, kaalaman o talento natin ngayon ay maaaring konti lamang pero pag nagfocus ka at napapractice mo, siguradong mag-iimprove ka.

Nega

Inaamin kong nega ako mag-isip. Sa totoo lang parehas. Mahirap kasi yung lagi kang positibo ts yung hindi mo inaasahan, nandiyan na sa harap mo, hindi mo na tuloy alam gagawin. Pag lagi ka namang negatibo, ang hirap i-enjoy yung moment, lagi kang may iniisip. Pero mahalaga rin naman ang pag-iisip diba? At least hindi ka mukhang tanga.

Pero kahit ganun, dapat pili yung mga bagay na pinag-iisipan mo nang masama o mabuti. Wag mong sobrahan, sinasabi ko na sayo para hindi ka na tumulad sakin. Tingin ko naman nasa tao na rin yan eh. Kaya hindi na rin kita siguro mapipilit. Pero sasabihin ko nalang rin kung bakit ba ginagawa ang pag-iisip nang ganto.

Tahimik lang talaga ako sa personal. Marami akong iniisip. Hindi ko alam kung tamad akong makipag-usap o wala lang talaga akong masabi. Kaya sa pag-oobserba nalang ako magaling. At pag nag-oobserba, nag-iisip. Mahalaga yun. Napakahalagang mag-isip ka muna bago ka mag-settle dun sa napili mo. Diyan namumuo ang pagsisisi.

Simple lang naman yan eh. Kung hindi ka komportable sa sagot, maghanap ka pa. Hindi porket may isang nagsabi yun na yung paniniwalaan mo. May opinyon din naman yung iba, imposibleng wala. Isa pa, ang opinyon ay hindi ginagaya, nagkakataon lang talagang parehas ang naiisip ng dalawang tao sa isang bagay.

Sa totoo lang mahirap maging nega. Tulad ngayon. Mukhang seryoso at "nega" yung mga topic ko kasi mas madali siyang mapansin kesa dun sa mga magagandang bagay. Mas madali manghusga. Mas madali yung alam mo yung mali mo para hindi na gayahin ng iba. Ibig sabihin non, natuto ka.

Sa huli, ang pag-iisip nang masama ay hindi talaga masama. Mas ayos nga eh, nagmumukha kang matalino, pero opinyon ko lang naman. Pinapakita mo kasing kailangan sigurado ka. Hindi pwede yung wala kang alam, o kung may alam ka man, mali. Parang wala rin. Ang pagiging positibo naman, darating yan. May mga bagay na dumarating sa buhay natin na pwedeng magpasaya satin at darating din yung mga magpapalungkot satin. Normal na yan.

Uulitin ko, darating sa buhay natin ang lungkot at ligaya, positibo at negatibo. Pero nasa satin pa rin yan, kung pano tayo mag-isip. Pero eto ang tanong: Nag-iisip ka nga ba?