Dahil nag-aaral ako sa all-boys school, alam ko kung ano ang kadalasang ugali ng isang lalaki. Gamitin nalang natin ang kaibigan ko. Ang kaibigan ay kaibigan, meron lang talaga siyang ugaling hindi ko gusto at nakikita ko rin ito sa iba pang mga lalaki.
Bilang isang lalaki, ugali niya ang maging mayabang o maangas. Lalo na sa harap ng ibang lalaki. Yung tipong ang first impression sa kanila, gusto na nila ng away. Pero pag may babae naman, ang lakas maka-landi. Ganyan ang kaibigan ko. Pag may babae, todo pa-cute. Pero pag nilagay mo siya sa kwartong may babae at lalaki, mag-aangas siya. Para daw badass ang tingin ng babae sa kanya.
Eh ang mga babaeng mahilig sa lalaking badass, nakaka-stress lang. Ano matutulong niyan sa buhay mo? Palibhasa may itsura lang habol niyo eh. Di ko sinasabing lahat pero kung tumambay ka kung saan, pogi at magaganda pa rin ang habol ng isang tao.
May mga tao ring ugali ang habol. Kaso di ko alam kung bakit ang hirap dumisiplina ng bata ngayon. Gusto nila laging nagmamadali. Kala mo bukas magugunaw na ang mundo. Gusto nila nagmamadali, ayan namadali din ang anak. Nakakaawang mga nilalang.
Hindi ko maintindihan kung bakit hindi pag-aaral ang inaatupag ng mga kabataan ngayon. Hindi ako tutol sa mga indibidwal na mga gawain, tulad nito, pagbblog. Yung mga tipong mangengealam ng buhay ng iba, dun ako tutol. Kung makapag-syota akala mo alam na nila ang lahat ng bagay sa mundo. Pero pag tinanong mo naman, hindi marunong gumamit ng quadratic equation. Nakakaiyak.
Monday, 17 December 2012
Thursday, 8 November 2012
Dahil nakalimutan ko password ko sa tumblr...
Habang naghihintay sa kaklase ko para dun sa materials list at experimental procedure para sa SIP, wala akong magawa. Ang bagay na nagpapanatili saking bukas ang computer ay ang dina-download kong video sa youtube. Di ko kilala ang internet kaya di ko alam kung san pupunta ngayon. Kaya naman eto, pa-blog blog nalang. Kahit mukhang diary to, bahala na. Ang gulo kasi netong blogger eh. Mas maayos yung sa tumblr kasi simple lang. Magpopost sana akong quote kaso pagka-log in ko, wala, nakalimutan ko na talaga. Tinignan ko na din sa yahoo mail ko pero wala eh.
Kakasubok ko palang. Nayayamot ako kasi paulit-ulit, lalabas yung captcha. Eh nakakainis lang. Siguro robot ako. Na mahina ang memorya. Ngayon pinoproblema ko nalang talaga yung kaklase ko. Hanggang 12 ako maghihintay. Tapos ngayon, di ko alam gagawin ko. Kakain nalang siguro ako.
Friday, 2 November 2012
Kaguluhan ng Buwan
Minsan naranasan ko nang magpanic kasi ang gulo. Di lang magulo kung ano yung problema. Basta parang lahat ng bagay na magulo, magsasama-sama sa buhay mo para magulo ang mundo mo. Ang gulo diba?
Parang yung bag ko. Isa kasi yung bag ko talaga. Ts nagpabili ako. Eh ginagamit na ng kapatid ko yung bag kong luma, naging isa nalang ulit yung bag ko. Imbis na iba-iba ang bag ko sa iba't-ibang gamit, ang bag kong bago ay naging bag ko para sa lahat. Pag mag lalaro, may gala, pati sa school. Nabinyagan na nga yun ng ulan eh. Tapos ngayon, sembreak, wala lahat ng libro ko dun, nandun lang ay bola at plastik na lalagyan ng basang damit.
Yung mga gamit ko naman. Nasa ilalim lang yun ng computer table namin na hindi computer ang nasa ibabaw kundi printer. Di ko alam kung maayos pa dun yung gamit ko pero sana kumpleto pa sila bago mag pasukan.
November 5 ang pasukan, mag-eexam ako sa UST sa November 4. Hulaan mo kung anong bag ang gagamitin ko. Tama! Yung bag din na kaisa-isa kong bag sa lahat. Ang galing diba.
Sa totoo lang di ko alam kung ba't ko pinag-iinitan yung bag kong yun ngayon. Siguro dahil galit ako sa galuhan sa bahay. Ang gulo kasi eh. Ts dadalhin ko pa yung mga problemang yon kung san man ako pupunta. Eh siyempre estudyante, edi sa school.
Ayokong nagshe-share sa mga taong nakakausap ko sa personal. Eh may nakakausap lang ako sa personal sa school eh. Mahiyain kasi ako. Sa school lang ako talaga madaldal, sa mall hindi rin masyado at yamot ako sa mga tao. Depende rin kung nasaang mall ako. Konti lang ang mga sinasabihan ko ng problema ko. Ayokong may nakekealam kasi kahit naman malaman nila, alam kong wala silang matutulong. Wala na kong pake kung di sila informed ts maooffend nila ako, di ako naiinis sa mga ganoong bagay.
Noong Friday bago ako mag DLSU-CET, late ako umuwi non. Naglaro ako. Tapos kinabukasan, may "trabaho" ako dahil dun sa Elective ko. Yun yung project. 15 hours na trabaho. Tapos Sunday, yung La Salle ko. Eh hapon yun at ang layo ng La Salle. Mga 9 na kami nakauwi siyempre pagod na pagod ako. Ano ngayon? Eh ang balita, wala akong assignments na nagawa! Ts Thursday schedule non. Sa isang linggo, wala kaming English pag Monday. Eh may pinapagawang crossword. Edi wala ako. Tapos yun pinatayo kung sino yung wala. Konti lang kaming tumayo pero less/more than 10 yung wala sa isang grupo, eh dalawang grupo yun. So mga 20 pataas/pababa yung wala. Proud akong mag-explain kung ano nangyare saken nung weekend ko. Gusto ko na ishare sa klase kung bakit leche yung buhay ko. Eh kaso wala, sinabi ko lang na marami akong ginawa ts yun na yun. Ayoko tirahin yung pamilya ko, baka pag nalabas ko na eh mainis lang ako lalo sa pamilya ko.
Parang yung bag ko. Isa kasi yung bag ko talaga. Ts nagpabili ako. Eh ginagamit na ng kapatid ko yung bag kong luma, naging isa nalang ulit yung bag ko. Imbis na iba-iba ang bag ko sa iba't-ibang gamit, ang bag kong bago ay naging bag ko para sa lahat. Pag mag lalaro, may gala, pati sa school. Nabinyagan na nga yun ng ulan eh. Tapos ngayon, sembreak, wala lahat ng libro ko dun, nandun lang ay bola at plastik na lalagyan ng basang damit.
Yung mga gamit ko naman. Nasa ilalim lang yun ng computer table namin na hindi computer ang nasa ibabaw kundi printer. Di ko alam kung maayos pa dun yung gamit ko pero sana kumpleto pa sila bago mag pasukan.
November 5 ang pasukan, mag-eexam ako sa UST sa November 4. Hulaan mo kung anong bag ang gagamitin ko. Tama! Yung bag din na kaisa-isa kong bag sa lahat. Ang galing diba.
Sa totoo lang di ko alam kung ba't ko pinag-iinitan yung bag kong yun ngayon. Siguro dahil galit ako sa galuhan sa bahay. Ang gulo kasi eh. Ts dadalhin ko pa yung mga problemang yon kung san man ako pupunta. Eh siyempre estudyante, edi sa school.
Ayokong nagshe-share sa mga taong nakakausap ko sa personal. Eh may nakakausap lang ako sa personal sa school eh. Mahiyain kasi ako. Sa school lang ako talaga madaldal, sa mall hindi rin masyado at yamot ako sa mga tao. Depende rin kung nasaang mall ako. Konti lang ang mga sinasabihan ko ng problema ko. Ayokong may nakekealam kasi kahit naman malaman nila, alam kong wala silang matutulong. Wala na kong pake kung di sila informed ts maooffend nila ako, di ako naiinis sa mga ganoong bagay.
Noong Friday bago ako mag DLSU-CET, late ako umuwi non. Naglaro ako. Tapos kinabukasan, may "trabaho" ako dahil dun sa Elective ko. Yun yung project. 15 hours na trabaho. Tapos Sunday, yung La Salle ko. Eh hapon yun at ang layo ng La Salle. Mga 9 na kami nakauwi siyempre pagod na pagod ako. Ano ngayon? Eh ang balita, wala akong assignments na nagawa! Ts Thursday schedule non. Sa isang linggo, wala kaming English pag Monday. Eh may pinapagawang crossword. Edi wala ako. Tapos yun pinatayo kung sino yung wala. Konti lang kaming tumayo pero less/more than 10 yung wala sa isang grupo, eh dalawang grupo yun. So mga 20 pataas/pababa yung wala. Proud akong mag-explain kung ano nangyare saken nung weekend ko. Gusto ko na ishare sa klase kung bakit leche yung buhay ko. Eh kaso wala, sinabi ko lang na marami akong ginawa ts yun na yun. Ayoko tirahin yung pamilya ko, baka pag nalabas ko na eh mainis lang ako lalo sa pamilya ko.
Monday, 29 October 2012
Galit
Naranasan mo na bang magalit dahil sa magulang mo? Bt nga ba ganun? Ano ba dapat ang magulang?
Ang magulang, sila yung gagabay sayo sa paglaki mo. Sila dapat yung tumutulong sayo pag may problema ka. Di dapat sila yung nagdadagdag at nagpapalaki ng problema mo. Pero bakit ganun, dumarating yung pagkakataon na parang di mo sila kakampi. Kaaway mo sila.
May mga oras na nakatulong na sila sayo. Pero mas masakit yung mga oras na kaaway mo sila. Yung mga oras na laging ikaw yung sinisisi nila. Eh di naman sila tumulong. Yung wala naman silang ginawa pero ikaw sinisisi nila. Bakit ganun.
May mga tao lang talagang di marunong magpakumbaba, isa na ang mga magulang ko dun. Nakakainis yung ugali nila. Pag may problema, kami lagi ang sinisisi. Hindi sila tumatanggap ng pagkakamali. Akala ko dati, sila ang magiging dahilan kung ba't uunlad ang buhay ko. Hindi pala. Sila pala yung magiging dahilan na pag umasenso ako, hindi ko babanggitin na "Salamat sa tulong ng aking magulang..." pero "Salamat sa aking magulang, dahil sa kanila nagpursigi akong mag-aral mabuti kasi inaapi nila ako at gusto ko lamang maghiganti"
Higanti. Isang bagay na dala ng galit. Sweet Revenge, ika nga nila. Yung feeling na may ex ka, ts yung boyfriend niya ngayon panget ts ikaw, umunlad na sa buhay. Ganun kasarap ang higanti. Yung nakaka-lamang ka sa mga kaaway mo. Sa magulang mo naman, gusto mong ipakita sa kanila na hindi ka "tanga." Kasi yun yung turing nila sayo noon. Puno ka ng galit kaya ka uunlad. Pero nangyayari nga ba yon?
Badtrip lang ako ngayon. Ang gulo ng mga sulat ko. Tangina kasi eh.
Ang magulang, sila yung gagabay sayo sa paglaki mo. Sila dapat yung tumutulong sayo pag may problema ka. Di dapat sila yung nagdadagdag at nagpapalaki ng problema mo. Pero bakit ganun, dumarating yung pagkakataon na parang di mo sila kakampi. Kaaway mo sila.
May mga oras na nakatulong na sila sayo. Pero mas masakit yung mga oras na kaaway mo sila. Yung mga oras na laging ikaw yung sinisisi nila. Eh di naman sila tumulong. Yung wala naman silang ginawa pero ikaw sinisisi nila. Bakit ganun.
May mga tao lang talagang di marunong magpakumbaba, isa na ang mga magulang ko dun. Nakakainis yung ugali nila. Pag may problema, kami lagi ang sinisisi. Hindi sila tumatanggap ng pagkakamali. Akala ko dati, sila ang magiging dahilan kung ba't uunlad ang buhay ko. Hindi pala. Sila pala yung magiging dahilan na pag umasenso ako, hindi ko babanggitin na "Salamat sa tulong ng aking magulang..." pero "Salamat sa aking magulang, dahil sa kanila nagpursigi akong mag-aral mabuti kasi inaapi nila ako at gusto ko lamang maghiganti"
Higanti. Isang bagay na dala ng galit. Sweet Revenge, ika nga nila. Yung feeling na may ex ka, ts yung boyfriend niya ngayon panget ts ikaw, umunlad na sa buhay. Ganun kasarap ang higanti. Yung nakaka-lamang ka sa mga kaaway mo. Sa magulang mo naman, gusto mong ipakita sa kanila na hindi ka "tanga." Kasi yun yung turing nila sayo noon. Puno ka ng galit kaya ka uunlad. Pero nangyayari nga ba yon?
Badtrip lang ako ngayon. Ang gulo ng mga sulat ko. Tangina kasi eh.
Friday, 5 October 2012
Kamalasan
Sobrang malas naman oh. Walang internet nang isang linggo. Kung kelan kailangan eh. Tapos sobrang daming gagawin. Tapos ang nawala yung id ko dahil dun sa hiniram na table sa canteen. Ts nawala din yung project ko sa Electronics. Sana ako nalang din nawala.
Tapos eto nagkaroon ng internet. Ang daming gagawin. Leche talaga. Kaya ko naman eh. Eh yung kaya mo pa pero yung mga nasa paligid mo, di na kaya. Wala rin. Sayang lahat. Nakakaiyak.
Nakakainis din yung eto ako, fourth year high school. Nagsisipag. Para saan? Sa grade malamang. Eh kung di mo na kaya? Pwede namang dayain diba? Bakit kamo? Eh grade lang naman yun ah. Grade lang ang hinihingi mo sa teachers. Numero lang yon. Eh para saan yung numero? Para next year. Para pumasa ka. Eh akalain mo yun, yung mga pumepetiks, nakakahabol sa grade mo pero ikaw na naghihirap, halos kapantay mo lang din sila. Patas ba yun? Siguro kung sa ugali naka-base sa ugali yung grade lalabas ang mga tunay na kulay ng mga estudyante.
Iniiwasan kong magmura. O mag-mukhang masama. Pero masama na talaga eh. Kung anu-ano nalang talaga masasabi mo pag sabog-sabog na ang iniisip mo. Halo halo na. Tapos patigil tigil ka pa. Pwede naman kasing isa-isa lang muna eh. Pero sayang kasi sa oras. Bt ba naging ganito ang buhay. Bumibilis. Eh noong unang panahon nga eh umaabot ng 100 years old ang mga tao eh. Tapos ngayon, ewan ko nalang. Pero parang nasa ginagawa din nila yun eh. Siguro kung may computer na sila noon mabilis din ang trabaho nila. Pati buhay nila, bumilis na rin siguro. Parang ngayon. Di na pwede yung paisa-isa ang pagtrabaho, sayang oras. Yari ka. Parang ngayon. Aabutin ako ng siyam siyam dito. Para sakin ayos lang, pero yung deadline hindi ayos don. Nakakainis. Nakakaiyak.
Ngayong online na ako sa facebook at twitter, nakita ko nanaman ang mga taong ignorante. Tingin ko mas makaka-survive ako sa college kung bawas ang pag-iinternet. Sa college pa, di pwede ngayon. Kung ngayon, yari ako. Kasi nag-umpisa na eh. Tsaka pag nakasanayan, nagiging kailangan na. Sana di nalang ganon. Ang hirap naman pala talaga ng buhay.
Sorry sa lahat ng masamang mababasa mo. Patawad talaga. Di na pala safe ang internet ngayon eh, natatakot lang ako.
Tapos eto nagkaroon ng internet. Ang daming gagawin. Leche talaga. Kaya ko naman eh. Eh yung kaya mo pa pero yung mga nasa paligid mo, di na kaya. Wala rin. Sayang lahat. Nakakaiyak.
Nakakainis din yung eto ako, fourth year high school. Nagsisipag. Para saan? Sa grade malamang. Eh kung di mo na kaya? Pwede namang dayain diba? Bakit kamo? Eh grade lang naman yun ah. Grade lang ang hinihingi mo sa teachers. Numero lang yon. Eh para saan yung numero? Para next year. Para pumasa ka. Eh akalain mo yun, yung mga pumepetiks, nakakahabol sa grade mo pero ikaw na naghihirap, halos kapantay mo lang din sila. Patas ba yun? Siguro kung sa ugali naka-base sa ugali yung grade lalabas ang mga tunay na kulay ng mga estudyante.
Iniiwasan kong magmura. O mag-mukhang masama. Pero masama na talaga eh. Kung anu-ano nalang talaga masasabi mo pag sabog-sabog na ang iniisip mo. Halo halo na. Tapos patigil tigil ka pa. Pwede naman kasing isa-isa lang muna eh. Pero sayang kasi sa oras. Bt ba naging ganito ang buhay. Bumibilis. Eh noong unang panahon nga eh umaabot ng 100 years old ang mga tao eh. Tapos ngayon, ewan ko nalang. Pero parang nasa ginagawa din nila yun eh. Siguro kung may computer na sila noon mabilis din ang trabaho nila. Pati buhay nila, bumilis na rin siguro. Parang ngayon. Di na pwede yung paisa-isa ang pagtrabaho, sayang oras. Yari ka. Parang ngayon. Aabutin ako ng siyam siyam dito. Para sakin ayos lang, pero yung deadline hindi ayos don. Nakakainis. Nakakaiyak.
Ngayong online na ako sa facebook at twitter, nakita ko nanaman ang mga taong ignorante. Tingin ko mas makaka-survive ako sa college kung bawas ang pag-iinternet. Sa college pa, di pwede ngayon. Kung ngayon, yari ako. Kasi nag-umpisa na eh. Tsaka pag nakasanayan, nagiging kailangan na. Sana di nalang ganon. Ang hirap naman pala talaga ng buhay.
Sorry sa lahat ng masamang mababasa mo. Patawad talaga. Di na pala safe ang internet ngayon eh, natatakot lang ako.
Wednesday, 5 September 2012
Tamad
Di ako tamad. Busy lang talaga ako. Seryoso. Pero di naman ganun ka-busy. Pero di ko gusto ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko ay lagi akong pagod. Kahit tatlong oras lang ako nag-aaral sa bahay ay parang bitin yung pahinga ko. Inaamin kong ngayon lang akong nagseryoso sa school pero ganto pala ang pakiramdam. Sigurado akong yung mga mas masisipag pa sakin mas pagod sila. Pero parang di talaga ako sanay. Hindi sa pag-aaral kundi sa buhay. Yung paraan na kung pano ako nabubuhay. Yung mga ginagawa ko araw-araw, parang ang hirap pagsabay sabayin ng pagiging estudyante sa pagiging bata. Oo, tama. Estudyante at pagiging bata.
Parang hindi bagay magkatabi ang salitang "estudyante" sa "bata". Ang pakiramdam ko hindi ako naging bata. Parang nasayang lang yung buhay ko. Nagmamadali ako tumanda. Di ko naman pala magugustuhan. Di ako naging pala-kaibigan. Lumaki na talaga akong mahiyain. Dahil diyan, nahirapan ako sa pag-aaral. Akala ko kahit matalino ka, hindi ka mahihirapan sa pag-aaral. Pero wala pala yun dun. Nasa ugali mo pa rin nakadepende kung pano ka mabubuhay.
Naisip ko minsang sana noong bata pa ko, makapal na ang mukha ko. At sana ay tumanda na akong ganun. Sa totoo lang makapal talaga mukha ko noong bata pa ako. Walang hiya hiya. Siguro minsan lang. Pero ngayon mahiyain na talaga. Ang hirap intindihin ng sarili pag teenager ka na. Mayroong identity crisis. Di mo alam kung ano ka ba sa mundo. Kasi eto yung panahong tatanungin ka ng mga magulang mo kung ano gusto mo maging pag laki mo. Hindi madali magdesisyon pag di mo naman alam kung san ka magaling. Okaya naman kung saan ka magaling, hindi naman maganda ang sweldo mo sa trabaho. Dati ayos lang na kahit ano trabaho mo, basta masaya ka. Kaso sa panahon ngayon, kakainin ka ng pera. Ang hirap pag walang pera. Nakakaiyak.
Kinakabahan na talaga ako dahil sa college. Hindi ako yung tipo ng taong masaya na kahit saang school. Kasi nappressure ako sa magulang ko. Magkaiba ang gusto nila sa gusto ko. Pero masunurin ako eh. Nakakainis. Ang hina ko sa pagdedesisyon. Ewan ko. Nakakalungkot na talaga. Sana maayos na ang buhay.
Parang hindi bagay magkatabi ang salitang "estudyante" sa "bata". Ang pakiramdam ko hindi ako naging bata. Parang nasayang lang yung buhay ko. Nagmamadali ako tumanda. Di ko naman pala magugustuhan. Di ako naging pala-kaibigan. Lumaki na talaga akong mahiyain. Dahil diyan, nahirapan ako sa pag-aaral. Akala ko kahit matalino ka, hindi ka mahihirapan sa pag-aaral. Pero wala pala yun dun. Nasa ugali mo pa rin nakadepende kung pano ka mabubuhay.
Naisip ko minsang sana noong bata pa ko, makapal na ang mukha ko. At sana ay tumanda na akong ganun. Sa totoo lang makapal talaga mukha ko noong bata pa ako. Walang hiya hiya. Siguro minsan lang. Pero ngayon mahiyain na talaga. Ang hirap intindihin ng sarili pag teenager ka na. Mayroong identity crisis. Di mo alam kung ano ka ba sa mundo. Kasi eto yung panahong tatanungin ka ng mga magulang mo kung ano gusto mo maging pag laki mo. Hindi madali magdesisyon pag di mo naman alam kung san ka magaling. Okaya naman kung saan ka magaling, hindi naman maganda ang sweldo mo sa trabaho. Dati ayos lang na kahit ano trabaho mo, basta masaya ka. Kaso sa panahon ngayon, kakainin ka ng pera. Ang hirap pag walang pera. Nakakaiyak.
Kinakabahan na talaga ako dahil sa college. Hindi ako yung tipo ng taong masaya na kahit saang school. Kasi nappressure ako sa magulang ko. Magkaiba ang gusto nila sa gusto ko. Pero masunurin ako eh. Nakakainis. Ang hina ko sa pagdedesisyon. Ewan ko. Nakakalungkot na talaga. Sana maayos na ang buhay.
Monday, 20 August 2012
Aral
Dahil exam na sa miyerkules, eto ako. HINDI nag-aaral. Di ko alam kung bakit nakakatamad mag-aral. Pero nasa oras naman yan eh. Ganto naman ako eh. Minsan masipag, minsan tamad. Nakakainis.
6 na pala, ilang minuto nalang, sisipagin ako ulit. Di ko alam kung bakit mas nakakasipag mag-aral pag gabi. Nakakalungkot. Nakakaiyak.
Ayokong subject ang Filipino at English. Lalo na kung may "kwento" na topic at kailangang basahin. Minsan lang ako natuwa diyan. Kung isa kang teacher at binabasa mo to, sa katotohanan ay walang natutuwang magbasa. Siguro mayroon konti pero wala talagang natutuwa. May mga masisipag naman din diyan eh. Pero syempre, babasahin nila kasi napipilitan lang sila. Pero ako, ayos ako diyan. Mas maganda na nga kung napipilitan kesa naman sa puro aral at laro ang mga bata. Pero depende pa rin talaga kung ano topic nung babasahin eh. (Ang sinasabi ko nga pala dito yung mga babasahing mahahaba na pang book report.)
Noong first year ako, binasa namin yung Jonathan Livingston Seagull. Di ko gets yung storya, di ko alam kung di lang ako nakikinig o di ko lang talaga maintindihan. Ewan ko. Pero feeling ko, nagsayang ako ng pera eh. Dahil puro pictures lang ang makikita mo diyan. Pero ang "seagull" lang ang related dun sa pictures. Kasi iba yung storya kesa pictures. Basta. Tapos matutuyo utak mo sa kaka-imagine. Ewan ko kung bakit. Ganun talaga eh.
Pero nalaman kong malalim lang talaga yung meaning ng librong yan. Sa sobrang lalim, di kinaya ng kababawan ko. Pero ayos lang. Pumasa naman ako ng first year nang hindi nalalaman kung ano talaga nangyari diyan. Siguro dadating din naman yung panahon na mababasa ko ulit yan. Busy ako ngayon eh.
Noong second year, naburyo naman ako ng Things Fall Apart. Nakakabobo yung mga pangalan nila, pag maikli lang talaga yung memory mo, wala ka, ekis. Ang hirap. Ang hahaba ts ang hirap banggitin. Akala mo pinagtripan ng magulang yung pangalan eh. Konti lang nakatapos samin niyan. Kasi ang project namin, gagawing video presentation kung ano yung mga nangyari. Edi yung mga artista na extra, petiks. Nakakatuwa lang noong patapos na ng school year, tinanong samin ng teacher namin sa English kung sino ang mga HINDI nakatapos nung libro. Ayun, taasan ng kamay ang lahat. Napatawa nalang siya.
Nung third year naman, marami kaming "kwento" na tinalakay(hayip ang lalim). Pero medyo masaya yung Lord of the Flies. May movie nga yan eh. Minsan pinalabas sa HBO, kaso mga 2am na nun ts may pasok kami bukas. Malupet yan, di malalim yung storya. Pero siyempre may hidden meaning pa rin. Pero ayos lang.
Ngayong fourth year, Tuesdays with Morrie naman binasa namin. Maganda yan. Di malalim yung mga salita. Sobrang ganda nung storya. Kaso wala sa oras nung binasa namin. Hindi siya yung tipo ng librong babasahin mo habang nag-aaral ka pa eh. Siguro sa weekends. Basta. Yung timing niya, parang nagpapatunog ka ng Chris Brown habang may patay. Mas maganda siyang basahin sa summer. Pero kung masipag ka, pwede sa Sabado at Linggo. Wag lang pag may pasok. Ewan ko. Yan yung tipo ng mga bagay na hindi mo kailangang malaman kasi may quiz ka bukas. Di siya ganun eh. Yung tipong nagpapanic ka na pero pachill chill pa binabasa mo.
Madami na akong nabasa. Nabasa ko na yung Twilight Saga. Kung pampakilig trip mo, pwede na yan. Lalo na kung mahilig ka naman sa pantasya. Pero kung sinasabi mong "pangit" talaga yun dahil nakikita mo lang sa facebook at 9gag, tanga ka. Magbasa ka muna bago mang-husga!
Nabasa ko na din yung Percy Jackson. Wala akong gastos.Download lang eh. Petiks. Pero astig yung storya, Nakakaadik. Yung unang chapter pa lang, mabibitin ka. Hahanaphanapin mo eh. Tapos kahit madami yung characters, di ka maliligaw. Nag-adik pa nga ako diyan eh. Pero slight lang. Di ko kabisado family tree ng Greek gods. Masyado akong mababaliw non.
Syempre nabasa ko din yung Harry Potter. Lupet nun eh. Ang alam ng lahat, nabasa ko na yung buo pero ang totoo, di ko pa nababasa yung book 6. Kahit meron kami, tinatamad ako. Pero tanda ko pa ang chapter 1. Inulit ulit ko kasi yun. Wala din. Yung prime minister sa real word tsaka sa wizarding world, nag-uusap. Naiinis ako, related sa gobyerno eh. Pero astig talaga yung storya. Buti nga nabasa ko na yung book 7 bago ilabas yung movie ng HP7 part 1 eh. Ayos. Pero astig. Yung mga part na di ko gets nung binasa ko, naintindihan ko naman sa movie. Pero sigurado akong may mga parts na nabasa ko pero wala sa movie. Nakakadismaya. Pero ganun talaga ang buhay. Laging may nawawala. Asan na nga ba yung bolpen ko badtrep. Mag-aaral na dapat ako eh. Bahala na nga.
6 na pala, ilang minuto nalang, sisipagin ako ulit. Di ko alam kung bakit mas nakakasipag mag-aral pag gabi. Nakakalungkot. Nakakaiyak.
Ayokong subject ang Filipino at English. Lalo na kung may "kwento" na topic at kailangang basahin. Minsan lang ako natuwa diyan. Kung isa kang teacher at binabasa mo to, sa katotohanan ay walang natutuwang magbasa. Siguro mayroon konti pero wala talagang natutuwa. May mga masisipag naman din diyan eh. Pero syempre, babasahin nila kasi napipilitan lang sila. Pero ako, ayos ako diyan. Mas maganda na nga kung napipilitan kesa naman sa puro aral at laro ang mga bata. Pero depende pa rin talaga kung ano topic nung babasahin eh. (Ang sinasabi ko nga pala dito yung mga babasahing mahahaba na pang book report.)
Noong first year ako, binasa namin yung Jonathan Livingston Seagull. Di ko gets yung storya, di ko alam kung di lang ako nakikinig o di ko lang talaga maintindihan. Ewan ko. Pero feeling ko, nagsayang ako ng pera eh. Dahil puro pictures lang ang makikita mo diyan. Pero ang "seagull" lang ang related dun sa pictures. Kasi iba yung storya kesa pictures. Basta. Tapos matutuyo utak mo sa kaka-imagine. Ewan ko kung bakit. Ganun talaga eh.
Pero nalaman kong malalim lang talaga yung meaning ng librong yan. Sa sobrang lalim, di kinaya ng kababawan ko. Pero ayos lang. Pumasa naman ako ng first year nang hindi nalalaman kung ano talaga nangyari diyan. Siguro dadating din naman yung panahon na mababasa ko ulit yan. Busy ako ngayon eh.
Noong second year, naburyo naman ako ng Things Fall Apart. Nakakabobo yung mga pangalan nila, pag maikli lang talaga yung memory mo, wala ka, ekis. Ang hirap. Ang hahaba ts ang hirap banggitin. Akala mo pinagtripan ng magulang yung pangalan eh. Konti lang nakatapos samin niyan. Kasi ang project namin, gagawing video presentation kung ano yung mga nangyari. Edi yung mga artista na extra, petiks. Nakakatuwa lang noong patapos na ng school year, tinanong samin ng teacher namin sa English kung sino ang mga HINDI nakatapos nung libro. Ayun, taasan ng kamay ang lahat. Napatawa nalang siya.
Nung third year naman, marami kaming "kwento" na tinalakay(hayip ang lalim). Pero medyo masaya yung Lord of the Flies. May movie nga yan eh. Minsan pinalabas sa HBO, kaso mga 2am na nun ts may pasok kami bukas. Malupet yan, di malalim yung storya. Pero siyempre may hidden meaning pa rin. Pero ayos lang.
Ngayong fourth year, Tuesdays with Morrie naman binasa namin. Maganda yan. Di malalim yung mga salita. Sobrang ganda nung storya. Kaso wala sa oras nung binasa namin. Hindi siya yung tipo ng librong babasahin mo habang nag-aaral ka pa eh. Siguro sa weekends. Basta. Yung timing niya, parang nagpapatunog ka ng Chris Brown habang may patay. Mas maganda siyang basahin sa summer. Pero kung masipag ka, pwede sa Sabado at Linggo. Wag lang pag may pasok. Ewan ko. Yan yung tipo ng mga bagay na hindi mo kailangang malaman kasi may quiz ka bukas. Di siya ganun eh. Yung tipong nagpapanic ka na pero pachill chill pa binabasa mo.
Madami na akong nabasa. Nabasa ko na yung Twilight Saga. Kung pampakilig trip mo, pwede na yan. Lalo na kung mahilig ka naman sa pantasya. Pero kung sinasabi mong "pangit" talaga yun dahil nakikita mo lang sa facebook at 9gag, tanga ka. Magbasa ka muna bago mang-husga!
Nabasa ko na din yung Percy Jackson. Wala akong gastos.
Syempre nabasa ko din yung Harry Potter. Lupet nun eh. Ang alam ng lahat, nabasa ko na yung buo pero ang totoo, di ko pa nababasa yung book 6. Kahit meron kami, tinatamad ako. Pero tanda ko pa ang chapter 1. Inulit ulit ko kasi yun. Wala din. Yung prime minister sa real word tsaka sa wizarding world, nag-uusap. Naiinis ako, related sa gobyerno eh. Pero astig talaga yung storya. Buti nga nabasa ko na yung book 7 bago ilabas yung movie ng HP7 part 1 eh. Ayos. Pero astig. Yung mga part na di ko gets nung binasa ko, naintindihan ko naman sa movie. Pero sigurado akong may mga parts na nabasa ko pero wala sa movie. Nakakadismaya. Pero ganun talaga ang buhay. Laging may nawawala. Asan na nga ba yung bolpen ko badtrep. Mag-aaral na dapat ako eh. Bahala na nga.
Tuesday, 14 August 2012
Blog
Sa totoo lang di ako marunong mag-"blog". Ang alam ko lang gawin ay humarap sa computer at magtype. Okaya maglaro. Lalo na ng Solitaire. Adik ako dun eh. Lalo na pag nagloloko ang internet. Sa katunayan, di ko talaga alam kung ano ang dapat nilalagay sa blog. Bukod sa mga post tulad nito, karamihan ay mga litrato o kaya video. Pero kung ako yung magpopost, bakit ko ipopost yung hindi ko naman video at hindi ko naman litrato? Eh hindi naman ako lumalabas sa bahay masyado dahil "strict ang parents ko", kaya di ako masyado nakakakuha ng litrato at hindi rin ako mahilig mag video kasi wala namang mavivideohan sa bahay. Matrabaho din naman kasi yun kaya sayang sa oras. Wala namang saysay. Sabihin na nating di ko talaga trip, baka kasi naooffend ka. So puro sulat nalang ilalagay ko dito? Sige, bahala na. Di ko naman alam kung may nagbabasa talaga nito oh niloloko lang ako ng stats dun sa blogger.com.
Eh sa facebook, ano ba talaga ang dapat nating nakikita doon? Bakit may mga taong naaadik dahil sa facebook? Bakit kailangan nilang magpost ng mga kung anu-ano, eh karamihan naman sa mga nakakakita non ay walang pakealam. Lalo na kung personal yung status mo.
"Dinner. Bbl"
"May nag-aaway sa labas ng bahay LOL"
"P*ta! Asan na yung charger ko?!"
"Lakas po ng hangin sa labas :/"
"Mahal ko pa rin siya :("
"HAHAHAHAHAHAHA"
(Sorry di ako magaling umisip ng halimbawa)
Dude. Wala kaming pakealam. Karamihan ng nakakakita niyan ay walang pakealam. Tulad nitong blog ko, wala din namang pakealam ang nakakakita nito eh. Ewan ko, ang weird ko din kasi eh. Ayos lang yan.
May mga iba naman na pictures ang trip sa facebook. Kahit walang katuturan ay ipopost. Ang pinaka nakakainis lang nito ay pag may mga sinasabeng i-share ay may mga tanga namang susunod. Ano bang natutulong niyan? Anong klaseng mga tao to oh.
Eh sa facebook, ano ba talaga ang dapat nating nakikita doon? Bakit may mga taong naaadik dahil sa facebook? Bakit kailangan nilang magpost ng mga kung anu-ano, eh karamihan naman sa mga nakakakita non ay walang pakealam. Lalo na kung personal yung status mo.
"Dinner. Bbl"
"May nag-aaway sa labas ng bahay LOL"
"P*ta! Asan na yung charger ko?!"
"Lakas po ng hangin sa labas :/"
"Mahal ko pa rin siya :("
"HAHAHAHAHAHAHA"
(Sorry di ako magaling umisip ng halimbawa)
Dude. Wala kaming pakealam. Karamihan ng nakakakita niyan ay walang pakealam. Tulad nitong blog ko, wala din namang pakealam ang nakakakita nito eh. Ewan ko, ang weird ko din kasi eh. Ayos lang yan.
May mga iba naman na pictures ang trip sa facebook. Kahit walang katuturan ay ipopost. Ang pinaka nakakainis lang nito ay pag may mga sinasabeng i-share ay may mga tanga namang susunod. Ano bang natutulong niyan? Anong klaseng mga tao to oh.
Hello
Patawad noong mga nakaraang araw. Di ako nakapag post dahil ako ay isang dakilang tamad. Di ko talaga alam kung busy ba talaga ako o tamad lang talaga ako. Pero tingin ko dahil sa oras eh. Ewan ko. Tsaka wala din naman ako malalagay dito eh. Wala naman akong masyadong problema. Wala akong pinoporblemang nakakapang-high blood. Ewan ko. Nagsimula lang naman ako mag-blog noong marami akong pinoproblema. Wala kasi akong masabihan. Mga tao kasi ngayon eh. Halos lahat di mapagkakatiwalaan. O sadyang konti lang talaga ang mga kaibigan ko? Ewan. Eh ayun, nalabas ko na lahat ng gusto ko sabihin dito, edi wala na. Di ko na alam kung pano dagdagan. Kaya minsan parang paulit ulit nalang yung mga topic ko. Siguro dahil sa title. Nalilito ako dahil sa title. Kaya ngayon matinong title na ang gagamitin ko bawat post. Para astig. Ewan. Para masaya! Ang gulo ko kasi eh. Parang buhay. Pero ito na nga yung iniisip ko. Kasi dapat matino yung title, dapat yung laman related sa title. Edi iikli yung post ko kasi di ko mapapalawak kasi mauubusan talaga ako ng topic. Kaya eto lang muna masusulat ko ngayon. Ang tamad tamad ko eh. Pero wala pang sampung minuto, matatapos na to. Nasusukat ko yung oras dahil sa music. Astig diba. Yun. Bye na nga.
Wednesday, 1 August 2012
Estudyante Blues EP 17
Ngayon ko lang naintindihan kung ba't nagsisisi ang tao. May mga pagkakataon kasing noong nakaraan ay may mga desisyon silang hindi maganda ang kinalabasan. Maaari ding kasi may mga pagkakataon tayong pinalampas. At sa mga susunod na araw ay iniisip natin kung ano kaya ang mangyayari kung hindi sana natin pinalampas ang pagkakataon. Pero wala na. Nasa huli na ang pagsisisi. Kahit sabihin na nating hindi tayo nagmamadali sa buhay, ang oras naman yung nagmamadali. Nauubos ang oras. Tumatanda tayo. Hindi ko alam kung tamad tayo kaya nagiging mabilis ang pagdaan ng oras o sadyang mabagal lang tayo kumilos. Pero minsan, hindi tayo ang may kasalanan kung bakit may mga bagay na hindi tayo nagagawa. Pwede nating sisihin ang mga tao sa paligid natin. Bakit? Isipin mo nalang. Kung hindi ka sana kinulong ng magulang mo sa bahay niyo noong bata ka pa, edi sana naranasan mong makipag kaibigan sa labas at tumakbo sa kalsada at gumala sa village niyo. May karapatan ka namang sisihin sila eh. Edi sana hindi ka nagsisisi ngayon. May mga magulang talagang masyado mahigpit kaya nagiging kaparehas nila mag-isip ang kanilang mga anak. Tapos pag naging magulang na yung mga anak nila, ganun din gagawin nila sa sarili nilang mga anak. Ang iniisip kasi nila, tama yun. Kasi ganun sila pinalaki eh. Sayang ang buhay.
Ngayon ay nagsisisi agad ako, wala pa nga ako sa kolehiyo eh. Ganun talaga pag iniisip ko kung ano ang pagsisisihan ko sa hinaharap. Nakakaiyak ang sitwasyon ko ngayon. Hindi naman sa literal pero parang ganun na rin yun. Gusto ko sigawan ang magulang ko. Gusto ko banggitin lahat ng oras na noong kinulong nila ako dito sa bahay, nagkaroon na sana ako ng maraming kaibigan sa kapitbahay. Natuto sana ako makipag-usap sa mundo. Pero parang huli na ang lahat. Kasi kahit sabihin ko pa sa kanila yon, wala na, nakaraan na eh. Ewan ko nalang kung sasabihin nilang "Di bale, anak. Next time nalang." Aba. Baka makasuntok ako ng tao sa bahay. Ang panahon ay hindi nababawi. Naaawa ako sa sarili ko. Nakakainis.
Siguro may mga tao talagang independent. Yung hindi madali maimpluwensyahan. Ang akala ko kasi, kung paano ako mag-isip, ganun din mag-isip ang ibang tao. Pero may mga tao pala talagang bobo na gaya gaya nalang. Mga nakiki-uso. Mga mahilig manghusga. Iba't iba pala talaga ang ugali ng tao. May mga taong pinanganak para sumikat. Meron din namang mga taong pinanganak nang madaldal. Tahimik. Mahiyain. Ganun tayo sa una. Noong bata pa tayo. Pero pag lumabas na tayo ng bahay, natututo na tayo. Hindi natin nararanasan ang nararanasan ng iba para matuto tayo sa kanila. Hindi porket tao tayo, kailangan na nating maranasan ang lahat. Isipin mo nalang, lahat ng sakit mapunta sayo. Matuwa ka pa kaya nun.
Siguro nga sa pagtanda natin, mas narerealize natin ang role natin sa buhay. Nalalaman natin kung ano ba ang dapat na ginawa natin noon. Nasa huli nga ang pagsisisi. Dahil nga matanda na tayo, marami na tayong naranasan at gusto nating balikan ang mga nangyari satin para lang alam natin ang gagawin sa sitwasyon noon. Pero wala na talaga. Dapat maisip nating ayos lang yon dahil hindi naman nabubuhay ang isang tao nang perpektong buhay. Ang nakaraan ay nakaraan. Maging handa nalang tayo sa hinaharap.
Sunday, 22 July 2012
ASDFGHJKL
Tingin ko di na ko marunong magblog. Ewan ko. Siguro laging wala sa panahon ako nagbblog kaya pangit na. Siguro kailangan may dinadamdam ako para makapagsulat. Kainis. Kung legal lang uminom eh. Di naman lahat ng tao, gumagana ng normal. May sikreto lahat ng bagay. Sana kasi madali nalang ang buhay. Masyado yata akong malungkot ngayon eh. Ewan ko. Okaya sadyang tinatamad. Inaantok na rin naman ako. Nakakastress kasi eh. Masyado akong nappressure kahit na chillax naman talaga ako. Parang wala akong kwenta. Parang yung mga barya sa wallet mo. Pero pag nawala sila, tsaka mo lang malalaman kung gaano sila kahalaga. Lahat naman ng tao ganyan eh. Except sa harap ng kaibigan mo. Di naman tatagal ang pakikipagsalamuha mo sa mga kaibigan mo kung di niyo pinapahalagahan ang isa't isa eh. Ewan ko. Aba, mukhang mas may sense pa tong post na to kesa dun sa naunang dalawa. Aba ang galing naman. Siguro kasi dinadamdam ko ang sinasabi ko dito. Parang nakalimutan ko na kung pano magblog eh. Kumbaga sa bisikleta, back to basics ako. Sumesemplang ulit. Pero sa totoong buhay ay di ako marunong magbike. Parang buhay ko. Di ko alam kung pano ako uunlad pero go lang, bahala na si batman.
Estudyante Blues EP 16
Linggo. Gabi. Hinihiling ng mga estudyante na walang pasok bukas. May bagyo eh. Tsaka ayaw lang talaga ng mundo sa Lunes. Tapso ilang linggo nalang, mag-uumpisa na ang entrance test sa isang University na maraming nangangarap. Nakakastress. Di ko alam kung uunahin kong ipasa ang first quarter ng huli kong taon sa high school o yung entrance test. Pero syempre, yung entrance exam pipiliin ko. Pero mababaliw na talaga ako eh. Di ko na kaya magdecide. Pakiramdam ko, pag di ako pumasa sa Big 4 Universities eh guguho na mundo ko. Hay buhay.
Mga kabataan ngayon. Sinisisi ang gobyerno dahil sa kahirapan. Ewan ko, pero ako, wala akong pakealam kung may ginagawa ang gobyerno o kung wala. Di na mahalaga yun. Para sakin, basta mayaman ka, prayoridad mong tumulong.
Ang mga bata ngayon, pag tinanong mo kung ano course, syempre sasabihin nila yung course na oag may trabaho, yayaman. Para sakin, hindi factor ang pera sa pagbagsak o pag-ahon ng bansa. Wala yan sa nakikita natin sa hinaharap. Ang lahat ng ginagawa natin ngayon, yan ang maghuhubog ng hinaharap natin. Kumbaga, mahalaga ang pagkilos. Di pwedeng puro salita nalang tayo. Kung gusto mo lumabas kung ano yung iniisip o pinaplano mo, dapat ay ginagawa mo.
Ang mga bata ngayon, gusto nila yumaman pag laki nila. Lahat naman eh. Pero ano nga ba mapapala ng bansa kung mayaman sila? Kung gusto mong makatulong sa bansa, bawas ang yaman mo. Di ko alam kung ano ang mangyayari satin sa hinaharap. Di ako ganun kagaling manghula. Pero malay mo. Kaso wag na. WAg mag-assume.
Hindi lahat ng tao, may pakealam sa bansa. Hindi lahat ng tao, gusto mabuhay. Hindi lahat ng tao, masaya sa buhay. Hindi lahat ng bagay madali. Hindi patas ang buhay. Hindi laging ikaw ang bida. Hindi laging ikaw ang malungkot at masaya. Hindi lahat ng tao mabait at hindi din lahat ay masama. Di lahat ng bagay sa mundo maganda. Hindi lahat ng tao, matino. Hindi lahat ng tao, marunong makuntento.
Mga kabataan ngayon. Sinisisi ang gobyerno dahil sa kahirapan. Ewan ko, pero ako, wala akong pakealam kung may ginagawa ang gobyerno o kung wala. Di na mahalaga yun. Para sakin, basta mayaman ka, prayoridad mong tumulong.
Ang mga bata ngayon, pag tinanong mo kung ano course, syempre sasabihin nila yung course na oag may trabaho, yayaman. Para sakin, hindi factor ang pera sa pagbagsak o pag-ahon ng bansa. Wala yan sa nakikita natin sa hinaharap. Ang lahat ng ginagawa natin ngayon, yan ang maghuhubog ng hinaharap natin. Kumbaga, mahalaga ang pagkilos. Di pwedeng puro salita nalang tayo. Kung gusto mo lumabas kung ano yung iniisip o pinaplano mo, dapat ay ginagawa mo.
Ang mga bata ngayon, gusto nila yumaman pag laki nila. Lahat naman eh. Pero ano nga ba mapapala ng bansa kung mayaman sila? Kung gusto mong makatulong sa bansa, bawas ang yaman mo. Di ko alam kung ano ang mangyayari satin sa hinaharap. Di ako ganun kagaling manghula. Pero malay mo. Kaso wag na. WAg mag-assume.
Hindi lahat ng tao, may pakealam sa bansa. Hindi lahat ng tao, gusto mabuhay. Hindi lahat ng tao, masaya sa buhay. Hindi lahat ng bagay madali. Hindi patas ang buhay. Hindi laging ikaw ang bida. Hindi laging ikaw ang malungkot at masaya. Hindi lahat ng tao mabait at hindi din lahat ay masama. Di lahat ng bagay sa mundo maganda. Hindi lahat ng tao, matino. Hindi lahat ng tao, marunong makuntento.
Thursday, 19 July 2012
Estudyante Blues EP 15
Minsan pag may problema tayo, nag-iiba ang paraan natin ng pag-iisip. Yung tila dirediretso ka na sa buhay ta's bigla kang napa-u turn. Parang nakakabaliw. Yung may plano ka na pero biglang nagiba, nawasak. Ngayon, ang una nating ginagawa ay ang magpanic. Di na kita masisisi kung ganyan ka. Ang problema naman ay laging biglaan. Hindi na ito pinaghahandaan. Pag may problema na, tsaka lang tayo kikilos. Pero may mga problemang kaya naman paghandaan. Pero kahit alam na nating andyan na siya ay di pa rin tayo kumikilos. Parang math. Alam na natin na may quiz pero di tayo naghahanda. Pero may punto din naman yun eh. Di naman natin alam kung ano ang mga eksaktong bagay na lalabas sa quiz. Ang mahalaga lang ay alam natin ang gagawin. Pero may mga taong di alam ang gagawin pag dumating na ang problema. Di sila handa. Siguro naman alam nilang hindi sila handa. Pero hinahangaan ko din ang mga taong masaya pa rin pag may problema. Pero syempre, may down side din ang mga taong ganto. Sila pa yung magaling mag-acting. Akala mo, masaya sila. Yun pala, nagkukunwari lang. Di ko alam kung nakakaawa yun o nakakatuwa. Ewan.
Para sa kin, ang pinaka-madaling paraan sa pag harap sa isang problema ay ang pagiging ikaw. "Be yourself". Tama. Di mo kailangan mag panggap na ibang tao ka para maging maganda ang tingin sayo ng iba. Ang problema, ikaw lang ang haharap. Kada tao ay may problema. Maaaring may tao nga sa paligid natin pero gabay lamang natin sila at sa kanila tayo natututo. Di din pwedeng laging nakasara ang utak natin. Maaaring di natin naeexperience kung ano ang buhay na meron sila, pero at least may natututunan tayo sa iba.
Ang buhay natin ay maaaring mahirap. Laging may problema. Pero dapat ay hindi tayo nagpapatumba sa mga simpleng problema. Di dapat tayo agad sumuko. Isang araw lang ay marami nang pwedeng mangyari, basta marunong tayong kumilos.
Para sa kin, ang pinaka-madaling paraan sa pag harap sa isang problema ay ang pagiging ikaw. "Be yourself". Tama. Di mo kailangan mag panggap na ibang tao ka para maging maganda ang tingin sayo ng iba. Ang problema, ikaw lang ang haharap. Kada tao ay may problema. Maaaring may tao nga sa paligid natin pero gabay lamang natin sila at sa kanila tayo natututo. Di din pwedeng laging nakasara ang utak natin. Maaaring di natin naeexperience kung ano ang buhay na meron sila, pero at least may natututunan tayo sa iba.
Ang buhay natin ay maaaring mahirap. Laging may problema. Pero dapat ay hindi tayo nagpapatumba sa mga simpleng problema. Di dapat tayo agad sumuko. Isang araw lang ay marami nang pwedeng mangyari, basta marunong tayong kumilos.
Thursday, 12 July 2012
Estudyante Blues EP 14
Ayos tong araw na to. Ganto lang pala mabuhay. Kailangan ay nagpapakahirap ka para lang sumaya. Walang shortcut sa kasiyahan. Kung di ka marunong maghirap, dadating ang panahon na di mo kakayaning tanggapin ang kahirapang nararanasan mo.
Sa mundo, kahit na masaya ka na, may mga tao pa ring masama, pati ang mga mayayabang. May mga taong porket magaling sila sa isang bagay, akala nila sila na ang boss sa larangang iyon. Ayoko sa mga taong makasarili. Yung tipo ng tao na hindi man lang marunong ialay ang buhay nila sa iba. Mataas pa ang tingin sa sarili.Nakakaiyak. Puro sarili lang nila ang masusunod. Ang mga taong ganto ay kadalasang mayaman. Di ko alam kung bakit pero, pag may yaman, may yabang. Wala pang lima ang mga kakilala kong mapagkumbaba, pero mayaman. Nakakainis. Napakalaking salot sa mundo ng mga taong hindi marunong magpakumbaba. Akala mo, batas eh. Ang masakit sa lahat, pag matalino yung tao, wala ka. Kunsyensya nalang nila ang papatay sa kanila. Kaso ang mga taong ganyan, hindi marunong makinig sa kunsyensya. Mga tao nga sa paligid nila, di nila pinapakinggan eh, kunsyensya pa kaya? Nakakaabnormal.
Ang mga taong ganon ay malapit na sa perpekto. Pero kung pagbabasehan ang ugali ay patay sila. Negative sila pero naka absolute value, medyo delikado yun. Sila yung mga may magagandang resulta sa mga ginagawa pero ang ugali nila ay malapit na sa demonyo.
Alam niyo ba na ang demonyo, hindi yan nagpapakita nang pangit. Bakit siya mananakot? Eh pano siya magkakaroon ng impluwensya sa iba kung nakakatakot siya? Hindi dapat siya nananakot, para may magtiwala sa kanya. Tapos pag nakuha na niya ang tiwala mo, sisirain ka niya. Ang demonyo ay nasa tao. Ang tao ay demonyo. Di ko sinasabing totoo to pero mga representasyon lang ito. Ang taong masama ay yung mga taong maganda sa labas, pero ang totoo nilang ugali ay lalabas din pag nag-tagal. Di ka dapat nagtitiwala sa mga taong di mo pa nakikita magalit. Ang taong mabait, hindi yan palaging galit. Nakakatakot magalit ang mga taong mabait. Di kasi sila sanay. Iba sa pakiramdam ang pagiging masama kung nasanay ka nang maging mabuti. Yan din ang hirap nang pagiging mabuti. May mga taong nangangahas sayo kasi sarili lang nila iniisip nila. Nakakadismaya ang mga tao ngayon. Ang yayabang. Nakakadismaya talaga.
Kung ako sayo, magbago ka na. Di pa huli ang lahat para magbago. Tatanggapin ka naman eh. Tsaka di mo naman kailangan makinig sa iba para ka lang mabuhay. Bakit mo ba hinahayaang ibang tao pa ang magdesisyon para sayo, eh buhay mo yan eh. Nakakadismaya ka. Natuto na ko diyan. Pero may mga tao talagang matigas ang ulo at umaasa pa rin sa mga sagot ng iba. Bakit mo bubuksan ang buhay mo sa taong di mo pa lubos na kilala. Mag-iingat ka. Ganyan ang buhay. Di ko namang sinasabing magmadali ka. Sinasabi ko lang na darating ang mga ganitong sitwasyon sa buhay mo at kailangan mo lang maging handa. Sinasabi ko lang to kasi naranasan ko na ito. Bata pa naman ako eh. Sinasabi ko lang talaga na maging handa ka sa paghuhusga ng iba. Maging matatag ka, mabubuhay ka. Magkaroon ka lang ng tiwala sa sarili mo, mabubuhay ka. Pero ang pagiging ma-pride ay hindi ipinagmamayabang. Di mo kailangan ipag-sigawan sa mundo kung ano ang ginawa mo, kasi di naman kailangan. Aanhin ba nila yon? Hayaan mo na ang mga taong gusto kang makilala na kilalanin ka. Mag-iingat ka lang talaga palagi. Ganyan kasi dito sa earth.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Dahil walang internet at hindi ko pa ito ma-post, dudugtungan ko.
Ngayong gabi, napansin kong napaka-sarado pala ng buhay ko sa pamilya ko. Ayos lang ito sa akin. Parang hangin lang ako sa bahay. Hindi ako sanay maging mayabang. Nag-apply ako bilang photographer, writer at cartoonist sa magasin ng school namin. Wala pang nakakaalam nito except dun sa classmate ko dati na pinilit ako sumali. Siya palang at ilan kong mga kaibigan ang nakakaalam. Di ko alam kung bakit mas komportable ako sa harap nila kaysa sa magulang ko. Ang pangarap ko sa buhay ay pagtanda ko, babalikan ko sila at pasasalamatan. Pero dahil nga mahiyain ako, di nila yon alam. Nagkasakit ang lola ko noon, ang nanay ko, di ko maintindihan ugali. Hindi naman sa galit pero yamot siya samin at sinabi niya pang siguro pag siya naman daw yung magkasakit, wala kaming pakealam. Di ko na maalala kung ba't niya sinabi yon. Naka sakit lang sakin yon dahil tila binasag niya yung pangarap kong walang nakakaalam, except sa bumabasa nito.
Yun lang talaga eh. Yung pangako kong pasasalamatan sila, binasag pa. Ang sakit isipin eh. Nakakabaliw. Tila sinasabing sana di nalang ako nabuhay sa mundo eh. Hindi niya lang kasi alam.
May mga tao kasing di alam kung sino sisisihin pag may problema eh. Kaya nag-uumpisa silang magturo ng kung sinu-sino para sisihin. Sila yung tipo ng mga taong di alam humawak ng alanganin na sitwasyon. Di ako nagpapaapekto sa mga taong mabilis mataranta. Pero may mga tao din talagang kung makadamay, wagas. Ang alam kasi nila, wala naman talaga silang mali, kaya pinipili nalang nilang sisihin ang mga tao sa paligid nila. Kung ganyan ka, pwes, sasabihin ko na sa'yo; NAKAKATANGA. Di mo kailangan manisi ng iba kasi may maliit na pagkakamali. Natural lang ang pagkakamali sa buhay kasi hindi perpekto ang buhay. Hindi pwedeng ikaw lagi magaling porket magaling ka na. Give chance to others nga naman. Sa mundo, hindi laging ikaw ang bida. Sa buhay mo, oo pero sa mundo, isang malaking hindi. Ang buhay ng tao ay isa lamang kwento. Hindi ka pwedeng maki-bida sa buhay ng iba, kasi may buhay ka naman. At kung ikaw naman yung taong tipong mahina ang loob at laging may gumagawa ng desisyon sa buhay mo, tigilan mo na. Tama na. Ang buhay mo ay buhay mo. Ang bait nga ng Diyos kasi binigyan ka Niya ng buhay eh. May mga tao ngang pagkapanganak ay kulang kulang. At kung isa ka din sa mga taong mahina ang loob kasi minamaliit ka ng iba, pwes sasabihin ko sayong HINDI MO KAILANGAN MAGING MATALINO PARA UMUNLAD. Sa buhay, di porket bobo, wala nang pag-asa. Ang Diyos, binigyan niya tayo ng kakayahan/talento. Sa totoo lang, yan ang pinaka-naaappreciate kong bigay ng Diyos. Di kasi ako ganoon katalino. Pero nung na-realize ko yan, nagbago pananaw ko. Naging malakas ang loob ko. Kasi kung di ko nalaman kung ano ang talento ko, di mo sana binabasa tong blog na to. Siguro matagal na kong sumuko sa buhay. Siguro isang post lang nagawa ko dito. Siguro, petiks petiks ako ngayon sa school. Pero iba na talaga ang pakiramdam ko sa sarili ko ngayon. Ang laki ng pagbabago.
Isa pang problema sa mundo ang pagbabago. Minsan, ikaw lang ang nakakakita niyan. Minsan din, ibang tao pa. Pero kung ibang tao pa ang nakapansin sa pagbabago mo, sila yung mga tunay mong kaibigan. Para sa mga kabataan, di ako naniniwalang mas mahal ka pa ng syota mo kesa sa mga kaibigan mo. Lalo na kung yung syota mo eh iilang buwan mo pa lang nakikilala. Ang kaibigan, hindi sila yung mga kailangan pa ng label na bf/gf kasi hindi mo naman sila magiging kaibigan kung di ka niyan mahal eh. Ang pagmamahal, nararamdaman yan kapag tingin natin o nararamdaman nating tanggap tayo ng iba. Wala akong tiwala sa mga mag-syota sa panahon ngayon, lalo na kung wala pa silang 20 years old, nak ng tupa naman, di kapanipaniwala. Ang kaibigan ang pinakamagandang lugar kung saan pwede ka makipag matagalan sa babae/lalaki mong kaibigan. Ganto kasi yan, pagka kaibigan lang, hindi ka matatakot na mawalan ng label na bf/gf kasi wala namang 'kayo'. Kahit simpleng away yan, di ka masasaktan kasi kaibigan lang naman kayo eh, eh kung syinota mo yan, edi away bati naman kayo, parang tanga lang. Edi sana kung kaibigan mo lang siya, ayos lang ang lahat. May mga tao kasing desperado pagdating sa mga ganyang bagay. Gusto nila, may pinopossess silang tao, na akala mo naman pag dating ng araw eh mapapangasawa niya yan. Nagmamadali kasi eh. Eh kung madaliin din kaya ang buhay niyo at bukas eh malagutan ka na ng hininga, payag ka? Mamadali ka pa ah.
Naniniwala lang naman akong sa buhay natin, may mga taong dadating at mawawala. Proseso yan. Di ko maexplain kung bakit o paano pero yan lang ang opinyon ko. Kunwari, may nakilala ka noong grade 1 ka. Pag grade 2 ka na, maaaring di mo na siya classmate, so move on. Tapos may darating. Ang tao, hindi yan mabubuhay pag walang karamay. Ganyan ang proseso, may mawawala, may dadating may mawawala. Hanggang sa maghahanap ka na ng pag-ibig. Di ko sinasabing syota, tulad ng inaakala ng mga kabataan sa high school. ang pag-ibig, mararamdaman natin sa taong hindi natin kakayaning mawala. At sila din yung taong willing ibahagi ang natitirang buhay nila kasama ka. Sa konseptong yan, dapat match kayo. Dapat parehas kayong oo. Kung may doubt isa man sa inyo, ekis. Mag-isip isip ka muna. Ang buhay kasi, hindi naman talaga dapat minamadali. Ewan ko, pero ang mundo ngayon, ang bilis talaga ng lahat eh. Kaya rin siguro bumibilis ang lifespan ng tao. Atat na atat tayong marating ang dulo, hindi na natin nakikita ang mga nasa paligid natin. Kung ako sayo, chill lang. Kalma. Slowly but surely dapat. Para easy going at chillax. Pag ganyan, natututo tayong maghanap ng kasiyahan sa mga simpleng bagay ng buhay.
Sa mundo, kahit na masaya ka na, may mga tao pa ring masama, pati ang mga mayayabang. May mga taong porket magaling sila sa isang bagay, akala nila sila na ang boss sa larangang iyon. Ayoko sa mga taong makasarili. Yung tipo ng tao na hindi man lang marunong ialay ang buhay nila sa iba. Mataas pa ang tingin sa sarili.Nakakaiyak. Puro sarili lang nila ang masusunod. Ang mga taong ganto ay kadalasang mayaman. Di ko alam kung bakit pero, pag may yaman, may yabang. Wala pang lima ang mga kakilala kong mapagkumbaba, pero mayaman. Nakakainis. Napakalaking salot sa mundo ng mga taong hindi marunong magpakumbaba. Akala mo, batas eh. Ang masakit sa lahat, pag matalino yung tao, wala ka. Kunsyensya nalang nila ang papatay sa kanila. Kaso ang mga taong ganyan, hindi marunong makinig sa kunsyensya. Mga tao nga sa paligid nila, di nila pinapakinggan eh, kunsyensya pa kaya? Nakakaabnormal.
Ang mga taong ganon ay malapit na sa perpekto. Pero kung pagbabasehan ang ugali ay patay sila. Negative sila pero naka absolute value, medyo delikado yun. Sila yung mga may magagandang resulta sa mga ginagawa pero ang ugali nila ay malapit na sa demonyo.
Alam niyo ba na ang demonyo, hindi yan nagpapakita nang pangit. Bakit siya mananakot? Eh pano siya magkakaroon ng impluwensya sa iba kung nakakatakot siya? Hindi dapat siya nananakot, para may magtiwala sa kanya. Tapos pag nakuha na niya ang tiwala mo, sisirain ka niya. Ang demonyo ay nasa tao. Ang tao ay demonyo. Di ko sinasabing totoo to pero mga representasyon lang ito. Ang taong masama ay yung mga taong maganda sa labas, pero ang totoo nilang ugali ay lalabas din pag nag-tagal. Di ka dapat nagtitiwala sa mga taong di mo pa nakikita magalit. Ang taong mabait, hindi yan palaging galit. Nakakatakot magalit ang mga taong mabait. Di kasi sila sanay. Iba sa pakiramdam ang pagiging masama kung nasanay ka nang maging mabuti. Yan din ang hirap nang pagiging mabuti. May mga taong nangangahas sayo kasi sarili lang nila iniisip nila. Nakakadismaya ang mga tao ngayon. Ang yayabang. Nakakadismaya talaga.
Kung ako sayo, magbago ka na. Di pa huli ang lahat para magbago. Tatanggapin ka naman eh. Tsaka di mo naman kailangan makinig sa iba para ka lang mabuhay. Bakit mo ba hinahayaang ibang tao pa ang magdesisyon para sayo, eh buhay mo yan eh. Nakakadismaya ka. Natuto na ko diyan. Pero may mga tao talagang matigas ang ulo at umaasa pa rin sa mga sagot ng iba. Bakit mo bubuksan ang buhay mo sa taong di mo pa lubos na kilala. Mag-iingat ka. Ganyan ang buhay. Di ko namang sinasabing magmadali ka. Sinasabi ko lang na darating ang mga ganitong sitwasyon sa buhay mo at kailangan mo lang maging handa. Sinasabi ko lang to kasi naranasan ko na ito. Bata pa naman ako eh. Sinasabi ko lang talaga na maging handa ka sa paghuhusga ng iba. Maging matatag ka, mabubuhay ka. Magkaroon ka lang ng tiwala sa sarili mo, mabubuhay ka. Pero ang pagiging ma-pride ay hindi ipinagmamayabang. Di mo kailangan ipag-sigawan sa mundo kung ano ang ginawa mo, kasi di naman kailangan. Aanhin ba nila yon? Hayaan mo na ang mga taong gusto kang makilala na kilalanin ka. Mag-iingat ka lang talaga palagi. Ganyan kasi dito sa earth.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Dahil walang internet at hindi ko pa ito ma-post, dudugtungan ko.
Ngayong gabi, napansin kong napaka-sarado pala ng buhay ko sa pamilya ko. Ayos lang ito sa akin. Parang hangin lang ako sa bahay. Hindi ako sanay maging mayabang. Nag-apply ako bilang photographer, writer at cartoonist sa magasin ng school namin. Wala pang nakakaalam nito except dun sa classmate ko dati na pinilit ako sumali. Siya palang at ilan kong mga kaibigan ang nakakaalam. Di ko alam kung bakit mas komportable ako sa harap nila kaysa sa magulang ko. Ang pangarap ko sa buhay ay pagtanda ko, babalikan ko sila at pasasalamatan. Pero dahil nga mahiyain ako, di nila yon alam. Nagkasakit ang lola ko noon, ang nanay ko, di ko maintindihan ugali. Hindi naman sa galit pero yamot siya samin at sinabi niya pang siguro pag siya naman daw yung magkasakit, wala kaming pakealam. Di ko na maalala kung ba't niya sinabi yon. Naka sakit lang sakin yon dahil tila binasag niya yung pangarap kong walang nakakaalam, except sa bumabasa nito.
Yun lang talaga eh. Yung pangako kong pasasalamatan sila, binasag pa. Ang sakit isipin eh. Nakakabaliw. Tila sinasabing sana di nalang ako nabuhay sa mundo eh. Hindi niya lang kasi alam.
May mga tao kasing di alam kung sino sisisihin pag may problema eh. Kaya nag-uumpisa silang magturo ng kung sinu-sino para sisihin. Sila yung tipo ng mga taong di alam humawak ng alanganin na sitwasyon. Di ako nagpapaapekto sa mga taong mabilis mataranta. Pero may mga tao din talagang kung makadamay, wagas. Ang alam kasi nila, wala naman talaga silang mali, kaya pinipili nalang nilang sisihin ang mga tao sa paligid nila. Kung ganyan ka, pwes, sasabihin ko na sa'yo; NAKAKATANGA. Di mo kailangan manisi ng iba kasi may maliit na pagkakamali. Natural lang ang pagkakamali sa buhay kasi hindi perpekto ang buhay. Hindi pwedeng ikaw lagi magaling porket magaling ka na. Give chance to others nga naman. Sa mundo, hindi laging ikaw ang bida. Sa buhay mo, oo pero sa mundo, isang malaking hindi. Ang buhay ng tao ay isa lamang kwento. Hindi ka pwedeng maki-bida sa buhay ng iba, kasi may buhay ka naman. At kung ikaw naman yung taong tipong mahina ang loob at laging may gumagawa ng desisyon sa buhay mo, tigilan mo na. Tama na. Ang buhay mo ay buhay mo. Ang bait nga ng Diyos kasi binigyan ka Niya ng buhay eh. May mga tao ngang pagkapanganak ay kulang kulang. At kung isa ka din sa mga taong mahina ang loob kasi minamaliit ka ng iba, pwes sasabihin ko sayong HINDI MO KAILANGAN MAGING MATALINO PARA UMUNLAD. Sa buhay, di porket bobo, wala nang pag-asa. Ang Diyos, binigyan niya tayo ng kakayahan/talento. Sa totoo lang, yan ang pinaka-naaappreciate kong bigay ng Diyos. Di kasi ako ganoon katalino. Pero nung na-realize ko yan, nagbago pananaw ko. Naging malakas ang loob ko. Kasi kung di ko nalaman kung ano ang talento ko, di mo sana binabasa tong blog na to. Siguro matagal na kong sumuko sa buhay. Siguro isang post lang nagawa ko dito. Siguro, petiks petiks ako ngayon sa school. Pero iba na talaga ang pakiramdam ko sa sarili ko ngayon. Ang laki ng pagbabago.
Isa pang problema sa mundo ang pagbabago. Minsan, ikaw lang ang nakakakita niyan. Minsan din, ibang tao pa. Pero kung ibang tao pa ang nakapansin sa pagbabago mo, sila yung mga tunay mong kaibigan. Para sa mga kabataan, di ako naniniwalang mas mahal ka pa ng syota mo kesa sa mga kaibigan mo. Lalo na kung yung syota mo eh iilang buwan mo pa lang nakikilala. Ang kaibigan, hindi sila yung mga kailangan pa ng label na bf/gf kasi hindi mo naman sila magiging kaibigan kung di ka niyan mahal eh. Ang pagmamahal, nararamdaman yan kapag tingin natin o nararamdaman nating tanggap tayo ng iba. Wala akong tiwala sa mga mag-syota sa panahon ngayon, lalo na kung wala pa silang 20 years old, nak ng tupa naman, di kapanipaniwala. Ang kaibigan ang pinakamagandang lugar kung saan pwede ka makipag matagalan sa babae/lalaki mong kaibigan. Ganto kasi yan, pagka kaibigan lang, hindi ka matatakot na mawalan ng label na bf/gf kasi wala namang 'kayo'. Kahit simpleng away yan, di ka masasaktan kasi kaibigan lang naman kayo eh, eh kung syinota mo yan, edi away bati naman kayo, parang tanga lang. Edi sana kung kaibigan mo lang siya, ayos lang ang lahat. May mga tao kasing desperado pagdating sa mga ganyang bagay. Gusto nila, may pinopossess silang tao, na akala mo naman pag dating ng araw eh mapapangasawa niya yan. Nagmamadali kasi eh. Eh kung madaliin din kaya ang buhay niyo at bukas eh malagutan ka na ng hininga, payag ka? Mamadali ka pa ah.
Naniniwala lang naman akong sa buhay natin, may mga taong dadating at mawawala. Proseso yan. Di ko maexplain kung bakit o paano pero yan lang ang opinyon ko. Kunwari, may nakilala ka noong grade 1 ka. Pag grade 2 ka na, maaaring di mo na siya classmate, so move on. Tapos may darating. Ang tao, hindi yan mabubuhay pag walang karamay. Ganyan ang proseso, may mawawala, may dadating may mawawala. Hanggang sa maghahanap ka na ng pag-ibig. Di ko sinasabing syota, tulad ng inaakala ng mga kabataan sa high school. ang pag-ibig, mararamdaman natin sa taong hindi natin kakayaning mawala. At sila din yung taong willing ibahagi ang natitirang buhay nila kasama ka. Sa konseptong yan, dapat match kayo. Dapat parehas kayong oo. Kung may doubt isa man sa inyo, ekis. Mag-isip isip ka muna. Ang buhay kasi, hindi naman talaga dapat minamadali. Ewan ko, pero ang mundo ngayon, ang bilis talaga ng lahat eh. Kaya rin siguro bumibilis ang lifespan ng tao. Atat na atat tayong marating ang dulo, hindi na natin nakikita ang mga nasa paligid natin. Kung ako sayo, chill lang. Kalma. Slowly but surely dapat. Para easy going at chillax. Pag ganyan, natututo tayong maghanap ng kasiyahan sa mga simpleng bagay ng buhay.
Monday, 9 July 2012
RANT
Di ko alam kung magagalit ako sa school ko o hinde.
Dami kasing bobo sa mundo eh.
Daming malalandi.
Daming abno.
Ang daming pa-cool.
Ang daming mayayabang.
Pero kahit sabihin ko pa mga nararamdaman ko,
Di pa rin magbabago ang mundo.
Wala ngang nagbabasa nito eh.
Ewan ko nalang.
Wala na akong pakealam.
Di ko na alam sasabihin ko.
Dami kasing bobo sa mundo eh.
Daming malalandi.
Daming abno.
Ang daming pa-cool.
Ang daming mayayabang.
Pero kahit sabihin ko pa mga nararamdaman ko,
Di pa rin magbabago ang mundo.
Wala ngang nagbabasa nito eh.
Ewan ko nalang.
Wala na akong pakealam.
Di ko na alam sasabihin ko.
Sunday, 1 July 2012
Estudyante Blues EP 13
Walang araw na di ka mababadtrip. Sabi yan saking ng classmate ko dati. Totoo yan. Kung badtrip ka sa umaga, good vibes sa hapon. Tapos vice versa. Ganyan ang takbo ng buhay. Puro kamalasan. Pero nangyayari lang naman yan kasi di tayo marunong tumingin sa mga magagandang nangyayari sa atin. Lagi nalang nating iniisip ang mga mali natin. Ang mga bagay na di natin nagagawa. Ganyan kasi ang tao. Laging nawawalan ng loob kasi may konting hindi tama. Naghahanap tayo ng perpekto. Akala natin posible yon. Pero wala naman talagang perpekto. Di naman kailangan niyan sa buhay eh. Maaaring magandang bagay ang pagiging perpekto pero aanhin mo yun? Di naman tayo nabuhay para maging perpekto ah. Magpasalamat ka nalang na nabuhay ka kasi may nangyayari sayo. Ikumpara mo nalang ang sarili mo sa bato. Ang bato, hindi nakakagalaw. Walang silbi. Pero nandito siya sa mundo. Wala din namang siyang magagawa kung gusto na niya mamatay, kung may buhay at isip man siya. Eh nandito siya eh. Mas malungkot siya kung wala siya dito. Dapat ganun din ang tao. Dapat matuto tayo makuntento. Wag na tayong maghanap ng wala. Hindi naman uunlad ang bansa pag nakakita ka ng perpektong bagay ah. Sa pagkabadtrip kasi natin, nagagalit tayo sa mundo. Naiiyak tayo kasi pakiramdam natin, tinatakwil tayo ng mundo. Ang taong ganyan mag-isip, mahina. Mahina ang loob. Natatakot kasi. Ang ugali naman ng isang tao, nadedevelop dahil sa mga tao sa paligid natin. Nakikigaya tayo kung pano mag-isip yung iba. Yan ang pinaka-maling bagay na nag-exist sa mundo. Pag nangyari kasi yan, nakukulong tayo sa pag-iisip ng iba. Natututo nalang tayo maki-gaya. Nawawalan tayo ng tiwala sa sarili natin kasi naiisip nating mas maganda yung naiisip ng iba. Walang sasay ang buhay mo kung ganyan ang takbo ng buhay mo. Parang clone ka nalang. Kawawa ka naman. Di mo na nakita ang buhay sa mo sa mata mo.
"Badtrip" "Malas". Mga salitang nagpapahiwatig ng ka-imperpekto-han ng buhay. Kahit normal lang yan sa mundo, hindi natin matanggap. Kasi iniisip natin lagi na may tutulong satin. Umaasa tayo. Mahirap naman talagang tanggapin eh. Pero kahit mahirap, ba't di mo subukan? Ang mga tao sa paligid natin ang nagiging dahilan ng pagiging mahina natin, kasi umaasa tayo sa kanila. May mga tao kasing di kaya manirahan nang mag-isa. Okay lang yon. Ganun naman halos lahat eh. Pero may mga tao ding kaya mag-isa. Kabilang ako sa mga taong ganun. Kung tutuusin, kaya ko. Siguro nga kaya mo din eh. Kaso ang mga bata kasi ngayon, puro relationship inaatupag kaya ayun, nasanay nang may kasama lagi. Pero pag nasanay tayo maging independent, mababawasan na ang iniisip natin sa ibang tao. Di mo na kailangan humingi ng tulong nila. Eh may mga tao talagang inutil. Konting problema, hingi agad ng tulong. Napaka-hina ng loob. Ang pangit ng ugali.
Problema ko ngayon ang nanay ko. Di ko gusto ugali niya. Kahit sabihin mong nagmamahal siya, (Lahat ng tao nagmamahal, parang presyo) may ugali siyang di kanais nais. Lagi siyang galit sa bahay. Pag nasa labas kasi siya, pinapakita niya sa mundong ayos lang siya. Siya yung mga taong di marunong humarap ng problema. Sa mga nakilala kong babae, pare-parehas silang ganun at siguro ay 2 lang yata ang kilala kong babaeng di ganon.. O 1 lang na babae. Ewan, konti lang ang kilala kong babae kasi nga di ko gusto ugali nila. Naiinis ako sa taong mahina. Mahina ang loob at mahina ang utak. Di ka pinanganak para maging ganyan, boi. May ugali din siyang mahilig siya magpanic. Mga nanay talaga. Ewan ko kung ganun yung iba, pero sa mga kaklase ko nung grade 6, wala akong nakilalang kagaya ng nanay ko. Lupit neto. Nakakainis din yung bigla siyang bubulong ng "Hayy buhayy" okaya "Hay jusko ang hirap" Sinabi ko na nga na hindi ko gusto ang weak. Ang hina ng loob. Kaya naman di ko talaga gusto ang mga babaeng pababae. Ang babae pa naman ang madalas mang gaya kung ano nakikita nila sa mga blog na walang saysay. Ang hirap intindihin ng babae. Tapos lagi silang nagpapahula. Ang daming gusto. Ang lalaki, sweet yan sa una pero mapapagod din yan ang magsasawa. Di pwedeng laging ikaw iniisip kasi dapat may balance ang relationship. Di pwedeng laging babae ang kawawa kasi babae. BS yun. Pero, balibaliktarin mo man ang mundo, wala akong nagawa kundi tanggapin sila. Di naman sila ang magiging dahilan sa pag-unlad ng bansa. I mean, yung ugali nilang pagiging... babae? Ewan. Basta. Bahala na. Tsaka di din naman ako naghahanap ng ka-relasyon kasi pasakit ang mga babae. Basta bahala na si batman. Okaya si Spiderman, mas astig yun eh.
"Badtrip" "Malas". Mga salitang nagpapahiwatig ng ka-imperpekto-han ng buhay. Kahit normal lang yan sa mundo, hindi natin matanggap. Kasi iniisip natin lagi na may tutulong satin. Umaasa tayo. Mahirap naman talagang tanggapin eh. Pero kahit mahirap, ba't di mo subukan? Ang mga tao sa paligid natin ang nagiging dahilan ng pagiging mahina natin, kasi umaasa tayo sa kanila. May mga tao kasing di kaya manirahan nang mag-isa. Okay lang yon. Ganun naman halos lahat eh. Pero may mga tao ding kaya mag-isa. Kabilang ako sa mga taong ganun. Kung tutuusin, kaya ko. Siguro nga kaya mo din eh. Kaso ang mga bata kasi ngayon, puro relationship inaatupag kaya ayun, nasanay nang may kasama lagi. Pero pag nasanay tayo maging independent, mababawasan na ang iniisip natin sa ibang tao. Di mo na kailangan humingi ng tulong nila. Eh may mga tao talagang inutil. Konting problema, hingi agad ng tulong. Napaka-hina ng loob. Ang pangit ng ugali.
Problema ko ngayon ang nanay ko. Di ko gusto ugali niya. Kahit sabihin mong nagmamahal siya, (Lahat ng tao nagmamahal, parang presyo) may ugali siyang di kanais nais. Lagi siyang galit sa bahay. Pag nasa labas kasi siya, pinapakita niya sa mundong ayos lang siya. Siya yung mga taong di marunong humarap ng problema. Sa mga nakilala kong babae, pare-parehas silang ganun at siguro ay 2 lang yata ang kilala kong babaeng di ganon.. O 1 lang na babae. Ewan, konti lang ang kilala kong babae kasi nga di ko gusto ugali nila. Naiinis ako sa taong mahina. Mahina ang loob at mahina ang utak. Di ka pinanganak para maging ganyan, boi. May ugali din siyang mahilig siya magpanic. Mga nanay talaga. Ewan ko kung ganun yung iba, pero sa mga kaklase ko nung grade 6, wala akong nakilalang kagaya ng nanay ko. Lupit neto. Nakakainis din yung bigla siyang bubulong ng "Hayy buhayy" okaya "Hay jusko ang hirap" Sinabi ko na nga na hindi ko gusto ang weak. Ang hina ng loob. Kaya naman di ko talaga gusto ang mga babaeng pababae. Ang babae pa naman ang madalas mang gaya kung ano nakikita nila sa mga blog na walang saysay. Ang hirap intindihin ng babae. Tapos lagi silang nagpapahula. Ang daming gusto. Ang lalaki, sweet yan sa una pero mapapagod din yan ang magsasawa. Di pwedeng laging ikaw iniisip kasi dapat may balance ang relationship. Di pwedeng laging babae ang kawawa kasi babae. BS yun. Pero, balibaliktarin mo man ang mundo, wala akong nagawa kundi tanggapin sila. Di naman sila ang magiging dahilan sa pag-unlad ng bansa. I mean, yung ugali nilang pagiging... babae? Ewan. Basta. Bahala na. Tsaka di din naman ako naghahanap ng ka-relasyon kasi pasakit ang mga babae. Basta bahala na si batman. Okaya si Spiderman, mas astig yun eh.
Thursday, 28 June 2012
Estudyante Blues EP 12
May mga taong ang tingin nila sa pagiging matalino ay isang mabuting bagay. Kaya naman para sa kanila, magmukha lang silang matalino, mabait na sila. Pero hindi talaga ganun ang takbo ng buhay. Bakit mapupunta ang ugali sa talino. Ang layo dre.
Nasabi ko na dati na ayoko sa mga taong puro salita. Lalo na yung mga estudyanteng dinadaan sa mga sinasabi para magmukhang matalino. Masyado kong dineretso pero bahala na. Di lang yan sa recitation pero pati na rin sa reporting. Kanina ko lang to napansin. Kaklase ko kasi sa elective yung isa sa pinaka-matalino sa batch namin. Pina-report kami, may powerpoint siya. Ang nasa slides niya ay ang mga eksaktong salita na nakita ko sa isang website, parehas kasi kami ng topic. Nayamot ako. Di lang kasi alam ng teacher. So isang sentence lang na di naman kahabaan, ineexplain niya sa wikang ingles at mabilis ang kanyang pananalita at habang nageexplain siya ay tumingin ako sa paligid. Karamihan ng mga estudyante nakiki pag-usap. Ang teacher naman, di ako sigurado pero sarcastic siyang nakangiti. Kung nagsasalita utak niya, sinabi na siguro nun na "Ang dami namang sinasabi nito, wala naman kaming pakealam". Ewan ko, pero yan kasi ang naiisip ko nung nakangiti siya. Naiinis na ako kasi ang tagal talaga magsalita. Napasulat tuloy ako ng:
"Nagsasalita ka nga di naman namin maintindihan. As a public speaker, dapat iniisip mo audience mo, hindi ang sarili mo. Magaling ka nga, sarili mo lang iniisip mo, makakatulong ka ba sa pag-unlad ng bansa pag ganyan ka?"
--
Di ko din maintindihan kung bakit lakas-amats ako niyan eh. Naiilang lang talaga ako sa mga mayayabang at pasikat. Di naman kasi kailangang makita ng ibang tao yun eh. Ano ba maitutulong ng pagmamayabang mo sa buhay nila? Sana matuto ka magpakumbaba kahit minsan lang. Ang part na to ay di na para dun sa kaklase ko pero para sa mga taong mayabang. Masakit man ako magsalit pero di ibig sabihin non galit ako sayo kasi kahit ganyan ka, tanggap kita. Wala naman akong magagawa eh, pinanganak kang ganyan, kasalanan ko pa ba yun? Kaya, wag ka muna umiyak, smile ka muna, uso yun. :)
Nasabi ko na dati na ayoko sa mga taong puro salita. Lalo na yung mga estudyanteng dinadaan sa mga sinasabi para magmukhang matalino. Masyado kong dineretso pero bahala na. Di lang yan sa recitation pero pati na rin sa reporting. Kanina ko lang to napansin. Kaklase ko kasi sa elective yung isa sa pinaka-matalino sa batch namin. Pina-report kami, may powerpoint siya. Ang nasa slides niya ay ang mga eksaktong salita na nakita ko sa isang website, parehas kasi kami ng topic. Nayamot ako. Di lang kasi alam ng teacher. So isang sentence lang na di naman kahabaan, ineexplain niya sa wikang ingles at mabilis ang kanyang pananalita at habang nageexplain siya ay tumingin ako sa paligid. Karamihan ng mga estudyante nakiki pag-usap. Ang teacher naman, di ako sigurado pero sarcastic siyang nakangiti. Kung nagsasalita utak niya, sinabi na siguro nun na "Ang dami namang sinasabi nito, wala naman kaming pakealam". Ewan ko, pero yan kasi ang naiisip ko nung nakangiti siya. Naiinis na ako kasi ang tagal talaga magsalita. Napasulat tuloy ako ng:
"Nagsasalita ka nga di naman namin maintindihan. As a public speaker, dapat iniisip mo audience mo, hindi ang sarili mo. Magaling ka nga, sarili mo lang iniisip mo, makakatulong ka ba sa pag-unlad ng bansa pag ganyan ka?"
--
Di ko din maintindihan kung bakit lakas-amats ako niyan eh. Naiilang lang talaga ako sa mga mayayabang at pasikat. Di naman kasi kailangang makita ng ibang tao yun eh. Ano ba maitutulong ng pagmamayabang mo sa buhay nila? Sana matuto ka magpakumbaba kahit minsan lang. Ang part na to ay di na para dun sa kaklase ko pero para sa mga taong mayabang. Masakit man ako magsalit pero di ibig sabihin non galit ako sayo kasi kahit ganyan ka, tanggap kita. Wala naman akong magagawa eh, pinanganak kang ganyan, kasalanan ko pa ba yun? Kaya, wag ka muna umiyak, smile ka muna, uso yun. :)
Wednesday, 20 June 2012
Estudyante Blues EP 11
May mga tao talagang madaldal. Yung tipong di na nag-iisip bago magsalita. Kinamumuhian ko ang mga taong ganyan. Nakaka-bobo eh. Pinapakita nilang tila wala silang pinag-aralan. Walang modo. Inutil. Tanga.
Di ko alam kung paano sila lumaking ganun. Yung mga taong hindi marunong makiramdam sa paligid nila. Yung puro sarili lang iniisip. Wala man lang pakealam sa bansa. Kasi di pa sila naaapektuhan. Ganun talaga pag estudyante, naka-asa pa sa magulang eh. Di pa sila nakakaranas ng tunay na paghihirap. At ang akala nila, ang simpleng pagiging iresponsable sa schoolworks ay nakakatuwa, pa-cool. Pasikat. Akala din nila, madaming ex, mukhang mature. Para sa kin, hindi. Mukhang tanga. Napaka immature ng mga high school ngayon, lalo na yung mga 3rd year at 4th year. Tingin ko talaga, di pa kami handa. Ang tingin naman ng mga matatanda samin, kaya na namin sumabak sa mahihirap na bagay. Karamihan pa naman samin, iresponsable. Iba talaga mga tao noon at ngayon. Ang laki ng pagkakaiba. Siguro mas maayos dati, kaysa ngayon. Di ko alam kung pano uunlad ang bansa sa ganitong palagay. Yung mga taong puro salita at wala namang ginagawa, paano kaya sila matatauhan at kelan nila matututunang kumilos. Di ko na alam.
Di ko sinasabing perpekto ako, sinasabi ko lang na ang mga sagot sa ating problema, nasa harap na natin. Dapat kumikilos tayo. Kaya di ako masyado sumusuporta sa gobyerno. Bakit? Alam mo yung tipong naghihirap ang bansa, maraming nagugutom, ang ginagawa naman nila, pinag-uusapan lang. Alam kong ganun ang gawain ng mga tao sa gobyerno, pero kung ang isang tao ay mapera, pwede namang tumulong nalang sila sa mahihirap. Yung tipong magpakain nalang. Oh edi mas simple diba. Di ko alam kung immature tong naiisip ko, pero bakit kasi tayo natatakot kumilos. Kung walang gumagalaw, tamad din lahat. Kaya di umuunlad bansa eh.
May mga tao talagang hindi sensitibo sa nagaganap sa kanilang mundong ginagalawan. Akala nila na mas malala ang problema nila kaysa sa problema ng bansa. Akala mo, siya ang pinaka-importanteng tao sa mundo na siya na ang solusyon sa problema ng global warming. Pa-import. Kung isa kang ganyan, makonsyensya ka na sana. Hindi kailangan ng mundo ng taong katulad mo. Kung estudyante ka, sana maisip mo na pinapaaral ka lang ng magulang mo at ang kailangan mo lang gawin ay magaral. Isipin mo din sila sa lahat ng bagay na gagawin mo. Isipin mo na pag ginawa mo ito, matutuwa ba ang magulang mo. Sa lahat ng bagay talaga, kailangan mag-isip muna.
Di ko alam kung paano sila lumaking ganun. Yung mga taong hindi marunong makiramdam sa paligid nila. Yung puro sarili lang iniisip. Wala man lang pakealam sa bansa. Kasi di pa sila naaapektuhan. Ganun talaga pag estudyante, naka-asa pa sa magulang eh. Di pa sila nakakaranas ng tunay na paghihirap. At ang akala nila, ang simpleng pagiging iresponsable sa schoolworks ay nakakatuwa, pa-cool. Pasikat. Akala din nila, madaming ex, mukhang mature. Para sa kin, hindi. Mukhang tanga. Napaka immature ng mga high school ngayon, lalo na yung mga 3rd year at 4th year. Tingin ko talaga, di pa kami handa. Ang tingin naman ng mga matatanda samin, kaya na namin sumabak sa mahihirap na bagay. Karamihan pa naman samin, iresponsable. Iba talaga mga tao noon at ngayon. Ang laki ng pagkakaiba. Siguro mas maayos dati, kaysa ngayon. Di ko alam kung pano uunlad ang bansa sa ganitong palagay. Yung mga taong puro salita at wala namang ginagawa, paano kaya sila matatauhan at kelan nila matututunang kumilos. Di ko na alam.
Di ko sinasabing perpekto ako, sinasabi ko lang na ang mga sagot sa ating problema, nasa harap na natin. Dapat kumikilos tayo. Kaya di ako masyado sumusuporta sa gobyerno. Bakit? Alam mo yung tipong naghihirap ang bansa, maraming nagugutom, ang ginagawa naman nila, pinag-uusapan lang. Alam kong ganun ang gawain ng mga tao sa gobyerno, pero kung ang isang tao ay mapera, pwede namang tumulong nalang sila sa mahihirap. Yung tipong magpakain nalang. Oh edi mas simple diba. Di ko alam kung immature tong naiisip ko, pero bakit kasi tayo natatakot kumilos. Kung walang gumagalaw, tamad din lahat. Kaya di umuunlad bansa eh.
May mga tao talagang hindi sensitibo sa nagaganap sa kanilang mundong ginagalawan. Akala nila na mas malala ang problema nila kaysa sa problema ng bansa. Akala mo, siya ang pinaka-importanteng tao sa mundo na siya na ang solusyon sa problema ng global warming. Pa-import. Kung isa kang ganyan, makonsyensya ka na sana. Hindi kailangan ng mundo ng taong katulad mo. Kung estudyante ka, sana maisip mo na pinapaaral ka lang ng magulang mo at ang kailangan mo lang gawin ay magaral. Isipin mo din sila sa lahat ng bagay na gagawin mo. Isipin mo na pag ginawa mo ito, matutuwa ba ang magulang mo. Sa lahat ng bagay talaga, kailangan mag-isip muna.
Tuesday, 19 June 2012
Estudyante Blues EP 10
Naks, naka-sampu na! :D
Pero estudyante blues ang title, estudyante blues din ang laman.
Di ako nasisiyahan sa mga taong nasa paligid ko. Hindi naman sa malaki ang galit ko sa kanila pero di ako natutuwa sa mga kinikilos nila. Kung isa ka lang sa mga naliligaw sa internet at napadpad sa blog na to, nais kong malaman mo na 4th year pa lamang ako. Di ako masyado nag bibigay ng impormasyon pero siguro naman ay sapat na yan.
Ngayon, ako ay nag-aaral sa all-boys school. Inaamin kong may pagkamahirap pag sanay kang ganito ang paligid mo na puro lalaki. Ang lalaki, kadalasang tamad. Gusto nila, madali lahat ng gagawin. Gusto nila, sila masusunod. Ang lalaki, pag dating sa babae, tingin namin ay kaya namin kayong intindihin. Gusto naming mag mukha kaming gentleman para syempre, maganda impression samin. Kaya ang babae, di dapat ganun kabilis nahuhulog sa lalaki. Dapat talagang maghintay na makita mo na kung sino talaga ang lalaking para sayo. Di porket sweet yan, gusto ka na niyan. Dapat makita mo na rin kung pano mainis yung lalaki, para maging handa ka pag nainis mo bigla ang lalaki mo. Gusto lang ng mga lalaking mahulog ang loob mo para friends kayo, kasi malaking bagay ang pagkakaroon ng kaibigan sa opposite sex. Gusto ng mga lalaki na pinapansin sila ng mga babae, kase ganun ang first move namin para ipakitang interesado kami sa babae. Sa panahon ngayon, wala kang mahahanap na lalaki na kakausap agad ng babae, kasi ang lalaki, nahihiya din. Siguro sa probinsya meron pang mga ganon, yung sweet na maghaharana pa, pero dito sa Maynila, di na uso yun.
Ang lalaki naman, pag dating sa trabaho, ayun na nga. Tamad. Pero depende din yan eh. Sa edad ko, sadyang tamad kami. Hindi kami yung tipong magpapakahirap sa mga maliliit na gawain kasi di naman mahalaga yan eh. At basta yung bagay na yon, di kami naaapektuhan, wala na kaming pakealam. Halimbawa may kailangan gawin, pag walang babae, di kami masyado kikilos. Yung mga may kusang loob lang ang kikilos. Pero pag dumating ang mga babae, automatic sisipag lahat. Gusto lang talaga naming magmukhang mabait pag nandyan na ang mga chicks.
Ako naman, iba ako. Di ako nagpapasikat sa mga babae. Di ako nagpapapansin. Di ko din sila masyado pinapansin. Siguro na-trauma lang ako, ewan. Pero di ko hilig ang pagkakaibigan sa babae sa personal. Sa text, ayos lang. Sadyang mahiyain ako. Hindi ko sinasabing good boy ako pero ayoko lang talaga. Hindi ako kumportable sa kilos ng mga babae. Di ako kumportable sa kung pano sila magsalita, kumilos, at kung pano sila nakikipag-usap sa mga lalaki. Di ko alam kung normal ang pagiging FC nila pag lalaki yung kausap, pero ako, ayoko ng ganun. Maganda nga impresyon mo sakin pero mukha ka namang desperada. Di ko din gusto yung landian agad. Mas maayos para sa akin makipag kaibigan pag nagkataon lang na kailangan kong makipag-usap sa ibang babae. Oo, inaamin kong di ako magaling makipag kaibigan kaya siguro ako nagkaganito. Ewan ko ba.
Sa trabaho naman, ang babae, todo bigay. Bihira ang mga tamad. Bihira yung mga petiks petiks pero sa lalaki man o babae, meron din talagang sadyang bobo o mahina ang utak. Yan yung mga taong kadalasan, sa landian at pacute umuunlad. Di ko alam kung bakit ganon, pero kung may positive trait ang isang tao, magsasacrifice ito ng isa pa. Parang sa alchemy...
Ngayon, sa school ko, madaming tamad, mahihina utak at pa-cute. Sari-sari kami, kaya patas din tingin namin sa lahat. Parang mga normal na tao lang. Wala saming magaling kahit saan. Napaka normal naming tao. Pero dahil nung entrance exam review ay nilagay ako sa grupo ng mga mahihiwagang tao kaya nag-iba siguro ako. Ewan ko. Pero nag-iba talaga pananaw ko sa edukasyon. Di ko na alam kung mabuting bagay to o hindi. Pero dahil naiinis ako sa mga taong nasa paligid ko na mga immature, tamad at puro mga laro ang bukambibig, di muna ako nakikihalubilo sa kanila masyado. Sabi ko nga, di ako nagtatrabaho ng may kasama, dahil kung may gusto akong gawin na ang kalalabasan ay ang gusto ko, ako na mismo ang gagawa. Naniniwala akong sa ibang tao tayo nagkakaproblema. May mga taong handang tumulong pero bihira lang sila at hindi sila ganun kabilis makita. Nakakalungkot sa earth.
Pero estudyante blues ang title, estudyante blues din ang laman.
Di ako nasisiyahan sa mga taong nasa paligid ko. Hindi naman sa malaki ang galit ko sa kanila pero di ako natutuwa sa mga kinikilos nila. Kung isa ka lang sa mga naliligaw sa internet at napadpad sa blog na to, nais kong malaman mo na 4th year pa lamang ako. Di ako masyado nag bibigay ng impormasyon pero siguro naman ay sapat na yan.
Ngayon, ako ay nag-aaral sa all-boys school. Inaamin kong may pagkamahirap pag sanay kang ganito ang paligid mo na puro lalaki. Ang lalaki, kadalasang tamad. Gusto nila, madali lahat ng gagawin. Gusto nila, sila masusunod. Ang lalaki, pag dating sa babae, tingin namin ay kaya namin kayong intindihin. Gusto naming mag mukha kaming gentleman para syempre, maganda impression samin. Kaya ang babae, di dapat ganun kabilis nahuhulog sa lalaki. Dapat talagang maghintay na makita mo na kung sino talaga ang lalaking para sayo. Di porket sweet yan, gusto ka na niyan. Dapat makita mo na rin kung pano mainis yung lalaki, para maging handa ka pag nainis mo bigla ang lalaki mo. Gusto lang ng mga lalaking mahulog ang loob mo para friends kayo, kasi malaking bagay ang pagkakaroon ng kaibigan sa opposite sex. Gusto ng mga lalaki na pinapansin sila ng mga babae, kase ganun ang first move namin para ipakitang interesado kami sa babae. Sa panahon ngayon, wala kang mahahanap na lalaki na kakausap agad ng babae, kasi ang lalaki, nahihiya din. Siguro sa probinsya meron pang mga ganon, yung sweet na maghaharana pa, pero dito sa Maynila, di na uso yun.
Ang lalaki naman, pag dating sa trabaho, ayun na nga. Tamad. Pero depende din yan eh. Sa edad ko, sadyang tamad kami. Hindi kami yung tipong magpapakahirap sa mga maliliit na gawain kasi di naman mahalaga yan eh. At basta yung bagay na yon, di kami naaapektuhan, wala na kaming pakealam. Halimbawa may kailangan gawin, pag walang babae, di kami masyado kikilos. Yung mga may kusang loob lang ang kikilos. Pero pag dumating ang mga babae, automatic sisipag lahat. Gusto lang talaga naming magmukhang mabait pag nandyan na ang mga chicks.
Ako naman, iba ako. Di ako nagpapasikat sa mga babae. Di ako nagpapapansin. Di ko din sila masyado pinapansin. Siguro na-trauma lang ako, ewan. Pero di ko hilig ang pagkakaibigan sa babae sa personal. Sa text, ayos lang. Sadyang mahiyain ako. Hindi ko sinasabing good boy ako pero ayoko lang talaga. Hindi ako kumportable sa kilos ng mga babae. Di ako kumportable sa kung pano sila magsalita, kumilos, at kung pano sila nakikipag-usap sa mga lalaki. Di ko alam kung normal ang pagiging FC nila pag lalaki yung kausap, pero ako, ayoko ng ganun. Maganda nga impresyon mo sakin pero mukha ka namang desperada. Di ko din gusto yung landian agad. Mas maayos para sa akin makipag kaibigan pag nagkataon lang na kailangan kong makipag-usap sa ibang babae. Oo, inaamin kong di ako magaling makipag kaibigan kaya siguro ako nagkaganito. Ewan ko ba.
Sa trabaho naman, ang babae, todo bigay. Bihira ang mga tamad. Bihira yung mga petiks petiks pero sa lalaki man o babae, meron din talagang sadyang bobo o mahina ang utak. Yan yung mga taong kadalasan, sa landian at pacute umuunlad. Di ko alam kung bakit ganon, pero kung may positive trait ang isang tao, magsasacrifice ito ng isa pa. Parang sa alchemy...
Ngayon, sa school ko, madaming tamad, mahihina utak at pa-cute. Sari-sari kami, kaya patas din tingin namin sa lahat. Parang mga normal na tao lang. Wala saming magaling kahit saan. Napaka normal naming tao. Pero dahil nung entrance exam review ay nilagay ako sa grupo ng mga mahihiwagang tao kaya nag-iba siguro ako. Ewan ko. Pero nag-iba talaga pananaw ko sa edukasyon. Di ko na alam kung mabuting bagay to o hindi. Pero dahil naiinis ako sa mga taong nasa paligid ko na mga immature, tamad at puro mga laro ang bukambibig, di muna ako nakikihalubilo sa kanila masyado. Sabi ko nga, di ako nagtatrabaho ng may kasama, dahil kung may gusto akong gawin na ang kalalabasan ay ang gusto ko, ako na mismo ang gagawa. Naniniwala akong sa ibang tao tayo nagkakaproblema. May mga taong handang tumulong pero bihira lang sila at hindi sila ganun kabilis makita. Nakakalungkot sa earth.
Friday, 15 June 2012
Estudyante Blues EP 9
Friday, pangatlong araw ng pagiging 4th year ko. Di ko alam kung baliw na ako o ewan. Di pa naman kami masyado naghihirap, pero ang sakit sa ulo ng mga naganap nitong mga nakaraang araw. Malapit na ko mabaliw. Di ko alam kung ano uunahin ko. Di ako masaya sa mga nangyayari ngayon. Ang pinaghuhugutan ko lang ng saya ay ang mga kaibigan ko, pero sila yung mga kaklase ko last year, pero di na ngayon. "Nakaka-stress."
Sa section ko ngayon, di ko alam kung magkakaroon ng pagsasama sama o unity tong section ko ngayon. 3 lang ang mga kaklase ko last year, bali apat kami. Nandun din ang mga naging kaklase ko nung first year at second year pero di na sila namamansin. Di ko alam kung ba't sila ganon. Di ko alam kung bakit nung first year kami, di na kailangan mamili ng kaibigan, basta makausap mo lang, pwede na, samantalang ngayon, kung sinu-sino ang mga magkakakilala, sila sila nalang din hanggang dulo. Masyado na yatang nagiging sarado ang isipin ng mga tao ngayon. O baka naman kasi sa umpisa pa lamang yan at tatlong araw pa lamang ang nakakalipas.
"Nakaka-stress" din ang mga subjects at teachers. Nakakainis yung parang inaasahan nila kami na makapasa ng UP, eh ang mga tinuturo lang naman samin, yung mga basic, at kung ikukumpara mo ang talino ng mga bata samin at sa mga bata ng Science High Schools, kamoteng kamote ang magiging itsura namin non. May mga batang matalino samin, na pwede mong itabi sa mga bata ng science highschools pero, wala pa sila sa sampu. Di ko alam kung paano nila natututunan yon sa lagay ng school namin. Di ko alam kung swerte sila dahil pinanganak silang matalino, o pinanganak talaga akong malas at di ko alam ang gusto ko.
"Nakaka-stress" ang ginagawa sa school. Pero yan ang di ako sigurado kung pano di nasstress ang iba at nagagawa pa rin nila magsaya. Siguro masyado nga akong nakatago sa mundo. Minsan naaawa na ako sa sarili ko. Di ko alam kung bakit nahahayaan kong nangyayari ang mga kamalasan sa sarili ko. Nakakabaliw lang.
Sa section ko ngayon, di ko alam kung magkakaroon ng pagsasama sama o unity tong section ko ngayon. 3 lang ang mga kaklase ko last year, bali apat kami. Nandun din ang mga naging kaklase ko nung first year at second year pero di na sila namamansin. Di ko alam kung ba't sila ganon. Di ko alam kung bakit nung first year kami, di na kailangan mamili ng kaibigan, basta makausap mo lang, pwede na, samantalang ngayon, kung sinu-sino ang mga magkakakilala, sila sila nalang din hanggang dulo. Masyado na yatang nagiging sarado ang isipin ng mga tao ngayon. O baka naman kasi sa umpisa pa lamang yan at tatlong araw pa lamang ang nakakalipas.
"Nakaka-stress" din ang mga subjects at teachers. Nakakainis yung parang inaasahan nila kami na makapasa ng UP, eh ang mga tinuturo lang naman samin, yung mga basic, at kung ikukumpara mo ang talino ng mga bata samin at sa mga bata ng Science High Schools, kamoteng kamote ang magiging itsura namin non. May mga batang matalino samin, na pwede mong itabi sa mga bata ng science highschools pero, wala pa sila sa sampu. Di ko alam kung paano nila natututunan yon sa lagay ng school namin. Di ko alam kung swerte sila dahil pinanganak silang matalino, o pinanganak talaga akong malas at di ko alam ang gusto ko.
"Nakaka-stress" ang ginagawa sa school. Pero yan ang di ako sigurado kung pano di nasstress ang iba at nagagawa pa rin nila magsaya. Siguro masyado nga akong nakatago sa mundo. Minsan naaawa na ako sa sarili ko. Di ko alam kung bakit nahahayaan kong nangyayari ang mga kamalasan sa sarili ko. Nakakabaliw lang.
Thursday, 14 June 2012
Studyante Blues EP 8
Ang "PBB Teens" ay ginagamit nang pang-describe sa mga kalandian ng kabataan ngayon. (Ang lakas ng impluwensya ng media no?) Kung ikaw ay isang "teen" kung maituturing, nakaka offend. Pero wala ka dapat sisihin. Yan ang nakikita ng mga tao sa telebisyon, at huhusgahan lang naman nila ang nakikita nila at ibabalita na sa telebisyon din. Balik tayo sa mga kabataan. Sa panahon ngayon, tila di ka tao kung wala kang facebook/twitter account. Yan ang uso eh. Diyan nila hinahayag kung ano nararamdaman nila. Tapos yung mga maaarte pa, may tumblr pa sila. Di ko maintindihan yung blogsite na yun kaya ito ang gamit ko. Dahil sa bilis ng panahon, kahit mga 3year olds ngayon may iPad at kung anu ano pang gadgets, kasi wala silang magagawa kasi ito ang uso ngayon. Kaya naman pabata din ng pabata ang mga may facebook account. Ang kabataan ay naaapektuhan kasi kailangan nila maki-ayon sa panahon. Kaya naman nakikigaya naman ang mga bata. Kaya naman sila nagiging malandi din sila.
Ang bata, natututo lang sila sa nakikita nila, at ginagaya lang nila ang mga nakakatanda sa kanila. Nakakaawa. Di ko alam kung bakit di ito naiisip ng mga tao ngayon, na nakakaapekto ang ginagawa nila ngayon para sa kinabukasan, di lang sa kinabukasan nila pero sa kinabukasan din ng susunod na henersayon. Di ako galit pero naaawa ako sa pinaggagawa ng mga bata ngayon. Di ako killjoy na galit sa "pbb teens" na pang-asar pero napapaisip nalang ako kung bakit ganon. Ang masakit para sa kin, wala akong magagawa para mag-iba ang tingin natin sa isa't isa na equal tayo.
Pag laki ko talaga, gusto ko makagawa ng pagbabago, kaso di ko talaga alam, at no choice ako kundi sumikat. Komplikado ito para sa akin. Nakakaawa ako.
Masyadong minadali ito dahil inaantok na ako at malolobat na ang laptop. Pag sinipag nalang ulit ako, sorry sa irregular na updates, kahit wala namang nagbabasa nito.
Ang bata, natututo lang sila sa nakikita nila, at ginagaya lang nila ang mga nakakatanda sa kanila. Nakakaawa. Di ko alam kung bakit di ito naiisip ng mga tao ngayon, na nakakaapekto ang ginagawa nila ngayon para sa kinabukasan, di lang sa kinabukasan nila pero sa kinabukasan din ng susunod na henersayon. Di ako galit pero naaawa ako sa pinaggagawa ng mga bata ngayon. Di ako killjoy na galit sa "pbb teens" na pang-asar pero napapaisip nalang ako kung bakit ganon. Ang masakit para sa kin, wala akong magagawa para mag-iba ang tingin natin sa isa't isa na equal tayo.
Pag laki ko talaga, gusto ko makagawa ng pagbabago, kaso di ko talaga alam, at no choice ako kundi sumikat. Komplikado ito para sa akin. Nakakaawa ako.
Masyadong minadali ito dahil inaantok na ako at malolobat na ang laptop. Pag sinipag nalang ulit ako, sorry sa irregular na updates, kahit wala namang nagbabasa nito.
Estudyante Blues EP 7
Issue ko ngayon ang edukasyon sa panahon ngayon. Tingin ko, sobrang hirap. Kanina sa school, elective. Yung teacher ko sa elective, graduate ng UP Manila. Inoorient niya kami sa subject niya. Tinanong kung anong course kukunin namin. Di talaga ako dapat nandun kasi wala akong science course, pero nahiya ako at naki-ride nalang akong MedTech kukunin ko. May mga nagtatanong tungkol sa course nila, etc. Si teacher naman, sa UP lang ang binabanggit niya. Parang ineexpect niya kami na papasa kami lahat dun. Eh yung nakaraang batch nga, 200 ang kumuha sa school ko, 15 lang yata ang nakapasa. Ewan ko kung bakit ang lakas niya mag-encourage tapos pag konti lang pumasa samin, maaawa ako, seryoso.
Hindi ko sinisisi ang school namin pero, di ko alam kung sapat yung tinuturo nila samin. Hindi naman nila pwede ibahin yung curriculum kasi alanganin na sa panahon ngayon. Pero kung ako papapiliin, mas gugustuhin kong mag-aral sa school ko ngayon noong 90s. Iba pa ang curriculum nila noon, strikto. Mapipilitan kang magsipag. Eh siguro naman sa panahon noon, dapat lang na masipag ka. Inaamin kong karamihan sa mga bata ngayon ay tamad. Kasi ako din eh. Pero mas maayos na yung striktong ganun, kasi siguradong mataas ang level ng edukasyon mo nun, school ba naman namin eh. Pero sa panahon ngayon, parang bumaba ang level ng tinuturo ng school namin. Nagkatutor ako last year na grumaduate ng school ko ngayon, sabi niya, pangit na daw yung school namin ngayon. Sang-ayon ako sa kanya.
Di naman sa tinitira ko school ko pero, ang sinasabi ko lang, lahat ang ginagawa mo makakaapekto sa kinabukasan mo. Di ko din sinasabing matalino lang talaga ang umaasenso sa buhay, pero dapat bata ka pa lang, alam mo na kung san ka magaling. Nag-aaral ka lang para mag-improve kung san ka magaling, at kaya iba't-ibang subjects ang nasa school ay para matutunan mo rin yung mga simpleng bagay na kahit di ka masyado magaling. Sa college tayo binibigyan ng pagkakataon na tuluyang mag-improve dun sa bagay na gusto natin. Pero mas mahirap dito kasi ito ang daan para maging handa tayo sa pagtatrabaho. Madali lang naman diba? Mali. Kasi matagal? Pwede. Pero sa panahon ngayon, mahirap na kung di ka nagmamadali. Dati, nakakapaghintay pa ang mga tao, natitiis nilang maglakad para makapunta sa iba't ibang lugar, ngayon naman, uso na ang mga sasakyan, kaya naman sa umaga, pag magcocommute, okay lang na medyo late dahil mabilis naman ang commute, at diyan tayo nagkakamali kasi di lang naman ikaw magiging pasahero nun at meron ka ding mga kapitbahay. Napakahirap mabuhay, lalo na ngayon kasi nasanay na tayo sa mga bagay na nagpapabilis ng trabaho, ngunit nagdala naman satin ng katamaran.
Hindi ko sinisisi ang school namin pero, di ko alam kung sapat yung tinuturo nila samin. Hindi naman nila pwede ibahin yung curriculum kasi alanganin na sa panahon ngayon. Pero kung ako papapiliin, mas gugustuhin kong mag-aral sa school ko ngayon noong 90s. Iba pa ang curriculum nila noon, strikto. Mapipilitan kang magsipag. Eh siguro naman sa panahon noon, dapat lang na masipag ka. Inaamin kong karamihan sa mga bata ngayon ay tamad. Kasi ako din eh. Pero mas maayos na yung striktong ganun, kasi siguradong mataas ang level ng edukasyon mo nun, school ba naman namin eh. Pero sa panahon ngayon, parang bumaba ang level ng tinuturo ng school namin. Nagkatutor ako last year na grumaduate ng school ko ngayon, sabi niya, pangit na daw yung school namin ngayon. Sang-ayon ako sa kanya.
Di naman sa tinitira ko school ko pero, ang sinasabi ko lang, lahat ang ginagawa mo makakaapekto sa kinabukasan mo. Di ko din sinasabing matalino lang talaga ang umaasenso sa buhay, pero dapat bata ka pa lang, alam mo na kung san ka magaling. Nag-aaral ka lang para mag-improve kung san ka magaling, at kaya iba't-ibang subjects ang nasa school ay para matutunan mo rin yung mga simpleng bagay na kahit di ka masyado magaling. Sa college tayo binibigyan ng pagkakataon na tuluyang mag-improve dun sa bagay na gusto natin. Pero mas mahirap dito kasi ito ang daan para maging handa tayo sa pagtatrabaho. Madali lang naman diba? Mali. Kasi matagal? Pwede. Pero sa panahon ngayon, mahirap na kung di ka nagmamadali. Dati, nakakapaghintay pa ang mga tao, natitiis nilang maglakad para makapunta sa iba't ibang lugar, ngayon naman, uso na ang mga sasakyan, kaya naman sa umaga, pag magcocommute, okay lang na medyo late dahil mabilis naman ang commute, at diyan tayo nagkakamali kasi di lang naman ikaw magiging pasahero nun at meron ka ding mga kapitbahay. Napakahirap mabuhay, lalo na ngayon kasi nasanay na tayo sa mga bagay na nagpapabilis ng trabaho, ngunit nagdala naman satin ng katamaran.
Estudyante Blues EP 6
Pangalawang araw ng school kanina. Di ko alam kung masayang balita yon o hindi. Pero, ewan ko. Bukas na ang pasahan ng UPCAT form, at may mga estudyante pa ring matigas ang ulo at kanina lang din inasikaso yung form. Di ko alam kung bakit ganun sila mag-isip. Yung tipong di ayon sa edad nila yung utak nila. Tanggap kong immature ako minsan, tanggap ko rin naman sila, pero di ko alam kung bakit wala man lang silang kaalam alam sa nangyayare sa kasalukuyan. Di ko alam kung pano sila pinapalaki ng magulang nila, at mas magandang tanong ay bakit hinahayaan nalang sila ng magulang nila. Tila bumabagal ang pag-iisip ng mga tao sa mundo. Di ko na maintindihan.
Ang gulo ng mga tao. Di ko kaya ikumpara sa mga tao noon at mga tao ngayon dahil bata pa lamang ako. Pero, masasabi kong kakaiba ang pag tanda ng isang tao. Ang mga bata ngayon, yung mga kasabay ko, eh malalandi, agresibo, nagmamadali. Di ko alam pero wala na talaga akong maisip na pang-describe. Totoong agresibo sila, (ayoko idamay sarili ko kasi taga obserba at experimento lang ako), yung tipong di marunong maghintay. Kahit ako minsan, naiinip. Pero hindi pa minsan yun, halos wala pang kalahati. Willing ako maghintay sa kung ano mang dapat hintayin. Lalo na ngayong gipit sa panahon, dahil ang naiisip ko kasi eh bata pa ako masyado para mag college. Pag-aralin man ako ng kahit ilang taon pa, ayos lang sakin. Pakiramdam ko di ako handa sa mundo. Di ko alam kung naging ganto ko dahil ganto ako pinalaki, o pinili kong ganto lumaki. Siguro, parehas. Ewan. Sa pagiging malandi, kasama na dun ang pagiging agresibo. Kung di mo ko maintindihan, nagpasabog ang Diyos ng halimbawa niyan. Tingin sa kanan, tingin sa kaliwa, tawid.
Bukas ang twitter ko, napakadali mag-obserba ng mga tao. Ang bilis malaman kung ano ugali nila. May mga nagsasabing bipolar sila, eh di nga nila alam kung ano yun, pero mood swing lang naman, nakikiuso lang sila kasi tunog-astig. Parang polar bear na ewan. Tingin ko, sinasabi lang nila yon, kasi sa ganitong edad, di mo talaga alam kung ano gusto mo. Aminado ako diyan, sa di alam ang gusto. Hirap na hirap ako kasi tila gusto ko lahat, pero pag nandun na ko, ayaw ko pala at tatamarin din ako, kung pag-aaral man yun, parang sayang.
Tingin ko, alam ko na kung bakit agresibo ang henerasyon ngayon. Siguro kasi kung iisipin mo, mahirap na mag-aral sa panahon ngayon. Ang mahal ng tuition. At mukhang di ka aasenso kung di ka talaga matalino, di tulad dati, maging masipag ka lang, kahit wala masyadong pinag-aralan, pwede mo na angkinin mga lupa ng ninuno mo. Tapos ngayon, marami nang tao, tapos naghahalo ang mga taong walang silbi, ay mali, di alam ang silbi sa mundo at mga taong pinanganak nang matalino at nangkakarne ng mga bobo. Yung mga auto-asenso kasi biniyayaan ng Diyos ng kasipagan mag-aral. Di ko sinisisi ang Diyos pero sana, sa pagsusulat ko ngayon, pag gising ko bukas ay sipagin na ako at matuwa sa pag-aaral.
Siguro tapusin ko na to. Next part na para dumami posts ko. =))
Ang gulo ng mga tao. Di ko kaya ikumpara sa mga tao noon at mga tao ngayon dahil bata pa lamang ako. Pero, masasabi kong kakaiba ang pag tanda ng isang tao. Ang mga bata ngayon, yung mga kasabay ko, eh malalandi, agresibo, nagmamadali. Di ko alam pero wala na talaga akong maisip na pang-describe. Totoong agresibo sila, (ayoko idamay sarili ko kasi taga obserba at experimento lang ako), yung tipong di marunong maghintay. Kahit ako minsan, naiinip. Pero hindi pa minsan yun, halos wala pang kalahati. Willing ako maghintay sa kung ano mang dapat hintayin. Lalo na ngayong gipit sa panahon, dahil ang naiisip ko kasi eh bata pa ako masyado para mag college. Pag-aralin man ako ng kahit ilang taon pa, ayos lang sakin. Pakiramdam ko di ako handa sa mundo. Di ko alam kung naging ganto ko dahil ganto ako pinalaki, o pinili kong ganto lumaki. Siguro, parehas. Ewan. Sa pagiging malandi, kasama na dun ang pagiging agresibo. Kung di mo ko maintindihan, nagpasabog ang Diyos ng halimbawa niyan. Tingin sa kanan, tingin sa kaliwa, tawid.
Bukas ang twitter ko, napakadali mag-obserba ng mga tao. Ang bilis malaman kung ano ugali nila. May mga nagsasabing bipolar sila, eh di nga nila alam kung ano yun, pero mood swing lang naman, nakikiuso lang sila kasi tunog-astig. Parang polar bear na ewan. Tingin ko, sinasabi lang nila yon, kasi sa ganitong edad, di mo talaga alam kung ano gusto mo. Aminado ako diyan, sa di alam ang gusto. Hirap na hirap ako kasi tila gusto ko lahat, pero pag nandun na ko, ayaw ko pala at tatamarin din ako, kung pag-aaral man yun, parang sayang.
Tingin ko, alam ko na kung bakit agresibo ang henerasyon ngayon. Siguro kasi kung iisipin mo, mahirap na mag-aral sa panahon ngayon. Ang mahal ng tuition. At mukhang di ka aasenso kung di ka talaga matalino, di tulad dati, maging masipag ka lang, kahit wala masyadong pinag-aralan, pwede mo na angkinin mga lupa ng ninuno mo. Tapos ngayon, marami nang tao, tapos naghahalo ang mga taong walang silbi, ay mali, di alam ang silbi sa mundo at mga taong pinanganak nang matalino at nangkakarne ng mga bobo. Yung mga auto-asenso kasi biniyayaan ng Diyos ng kasipagan mag-aral. Di ko sinisisi ang Diyos pero sana, sa pagsusulat ko ngayon, pag gising ko bukas ay sipagin na ako at matuwa sa pag-aaral.
Siguro tapusin ko na to. Next part na para dumami posts ko. =))
Thursday, 7 June 2012
Estudyante Blues EP 5
Malapit na ang pasahan ng form sa UP. Yan ang problema ng mga senior ngayon. Pero ang problema ko, ang school namin. Hindi ko alam kung ano ang balak nila sa amin. Sa June 15 ang pasahan at June 13 ang pasukan. Kaya kung isa ka sa mga walang alam sa school namin, patay ka. Pero nainis lang ako, dahil nagkaroon ng review samin, tapos kanina, may orientation sila kung pano sagutan yung form. Walang sinabi saming ganyan noong third year. Nalaman ko lang lahat ng tungkol sa college ngayong bakasyon. Siguro wala lang ako pakealam noon, pero hindi, kasi kahit yung mga kaklase kong matatalino, di rin alam yan. Kanina, pumunta ako sa school dahil papatapos ko na sana yung form 2. Pag punta ko naman dun, retreat ng mga teachers, kasama yung guidance counselor, assistant principal at lahat ng admin ng school. Di ko alam kung joke time tong araw na to. Nakakagago eh. Ts yung kapatid ko, OA. Atat. Di ko maintindihan kung ba't ganon ang mga babae, pero ang gulo talaga. Akala mo, nanay eh. Ts ang yabang. Pinapagalitan niya ako. Aba kung ako yung masusunod, edi natapos ko na tong lecheng form na to. Eh hindi eh, school dapat eh. Edi yung school pagalitan niya. HINDI LAHAT NG GUSTO NATIN NASUSUNOD KASI PANTAY PANTAY LANG LAHAT TAYO.
Gusto ko sanang isigaw to eh, kaso di ako magaling sa pagsasalita, ewan ko kung bakit, pinanganak akong ganto eh:
"Wag kang mayabang kase wala ka namang alam! Kung gusto mo makealam, sabihin mo nang maayos, hindi yung tila boss ka. Yan ang problema pag nasanay na pinupuri eh, akala mo boss na ng mundo."
Di ko alam kung bakit ako gumagawa ng quote na gusto ko sabihin, pero nasanay na ako. Gusto yan isigaw sa mukha ng mayayabang kasi mayabang sila. Basta, mahirap intindihin ang lagay ko, baka next time, maexplain ko na nang maayos.
Gusto ko sanang isigaw to eh, kaso di ako magaling sa pagsasalita, ewan ko kung bakit, pinanganak akong ganto eh:
"Wag kang mayabang kase wala ka namang alam! Kung gusto mo makealam, sabihin mo nang maayos, hindi yung tila boss ka. Yan ang problema pag nasanay na pinupuri eh, akala mo boss na ng mundo."
Di ko alam kung bakit ako gumagawa ng quote na gusto ko sabihin, pero nasanay na ako. Gusto yan isigaw sa mukha ng mayayabang kasi mayabang sila. Basta, mahirap intindihin ang lagay ko, baka next time, maexplain ko na nang maayos.
Monday, 28 May 2012
Monday, 21 May 2012
Notes 6
Ang gulo ng blog ko, gawa ng tamad. Hehehe. Try ko kaya ang wattpad? Kaso next time nalang, nakakatamad eh.
Estudyante Blues EP 4
Sa totoo lang, tinatamad akong magsulat. Tamad pala ako sa lahat ng bagay. Sorry naman.
May mga taong malaki ang problema. Malaki ang problema nila kasi hindi nila ito pinansin agad. Sa lahat ng bagay sa mundo, problema ang pinaka ayaw ko. Bilang isang estudyante, marami na kong naharap na problema, at siguradong maliit pa lamang iyon sa haharapin ko sa hinaharap. Hindi ko masasabing magaling ako diyan. Down to earth ang pang describe sakin, kaya mga problema ko, di ko masyado pinapansin. Alam kong nandiyan sila at kaya ko silang tapusin. Pero nasabi ko na nga, tamad ako.
Normal ang problema araw araw. Kaya naman minsan, di na ko gumagalaw para walang problema. Edi petix. Pero bihira ding nangyari sakin yan. Kawawa naman ako. Dahil nangyayari parin ang mga bagay bagay na ayaw ko. Kase go with the flow lang ako. Siguro ganyan talaga ang mga tamad. Malay mo, ganyan ka rin. Ewan ko sayo.
May mga tao namang kailangan talaga ng tulong sa problema nila. May iba pa ngang di talaga marunong humarap dito. Ako, marami akong natulungan. Di naman sa nagmamayabang ako pero laging ako ang hinihingan ng tulong. Lalo na sa love life. Di ko alam kung pano nila nalamang makakatulong ako, pero sige, go lang. Nakakatuwa ang mga problema nila, may isang lalaking torpe, kagaya ko. Tapos kung ano sinasabe ko sa kanya, yun din ang kailangan ko. Totoo ngang mahiyain ako, pero pag may takip ang mukha ko, mas madali mag salita. Hindi literal yan. Ganto nalang. Para akong super hero. Sa mundo ng mga super hero, hindi uso ang ipakita yung mukha ng mismong superhero. Kailangan ng maskara. Ganyan ang ginagawa ko ngayon. Di ako naglalagay ng mukha ko dahil... uhm. Ewan ko. Di ko trip eh. Mahalaga sakin ang privacy at ang personal space. Pero lumalayo na tayo sa topic. Balik tayo sa mga taong humihingi sakin ng payo. May babaeng bitter, pero sabi niya hindi daw. Parehas kaming galit sa malandi. Nangangati ako pag may nakikita akong malandi. Kainis.
Tutol ako sa mga kalandian ng mga bata ngayon. Siguro dahil ito sa internet. Mas madali nga ang buhay pag ang kaibigan mo, nasa harap lang ng computer. Pero syempre, iba pa rin sa personal. Kung ako pag pipiliin, mas gusto ko ang interaction pag personal kayong nag uusap. Hindi ako magaling diyan, kaya yan pinili ko. Sabi nga nila, pinipili mo lang ang wala ka. May mga taong torpe (gaya ko) dahil sa internet at text. At dahil na rin siguro sa pagkakatali ko sa linsyak naming bahay na wala akong kausap. Ayokong dumami ang mga taong kagaya ko na pag nilabas ng bahay, hindi nila alam kung pano harapin ang mundo.
Ang bata, hindi yan nilalagay sa isang lugar na walang kausap. Baka pag balik mo, nangangain na yan ng tao. Di naman sa galit, pero naiinis ako sa mga magulang na akala nila, tama ang pag lalayo nila ng kanilang anak sa sibilisasyon sa labas ng bahay. Magiging problema yan ng mga batang tulad ko. At sinasabi ko na sayo, hindi maganda ang may problema. At dapat may tao tayong mapagkakatiwalaan sa lahat ng bagay. At dapat wala sila sa internet.
Di ko maintindihan kung ano na ba talaga ang silbi ng facebook ngayon. Di ko alam kung aanuhin ng iba ang mga picture na pinost mo. Ang status na pamparinig sa mga kaaway. Nahihirapan ang tao humarap sa kaaway dahil hanggang facebook nalang sila. Kawawa naman. Pero ano nga ba mas maganda, yung madaling buhay sa internet o ang pag harap ng problema sa personal?
Magulo ang opinyon ko. Mahirap alamin kung ano ang tama at mabuti. Ang gulo ng mundo.
May mga taong malaki ang problema. Malaki ang problema nila kasi hindi nila ito pinansin agad. Sa lahat ng bagay sa mundo, problema ang pinaka ayaw ko. Bilang isang estudyante, marami na kong naharap na problema, at siguradong maliit pa lamang iyon sa haharapin ko sa hinaharap. Hindi ko masasabing magaling ako diyan. Down to earth ang pang describe sakin, kaya mga problema ko, di ko masyado pinapansin. Alam kong nandiyan sila at kaya ko silang tapusin. Pero nasabi ko na nga, tamad ako.
Normal ang problema araw araw. Kaya naman minsan, di na ko gumagalaw para walang problema. Edi petix. Pero bihira ding nangyari sakin yan. Kawawa naman ako. Dahil nangyayari parin ang mga bagay bagay na ayaw ko. Kase go with the flow lang ako. Siguro ganyan talaga ang mga tamad. Malay mo, ganyan ka rin. Ewan ko sayo.
May mga tao namang kailangan talaga ng tulong sa problema nila. May iba pa ngang di talaga marunong humarap dito. Ako, marami akong natulungan. Di naman sa nagmamayabang ako pero laging ako ang hinihingan ng tulong. Lalo na sa love life. Di ko alam kung pano nila nalamang makakatulong ako, pero sige, go lang. Nakakatuwa ang mga problema nila, may isang lalaking torpe, kagaya ko. Tapos kung ano sinasabe ko sa kanya, yun din ang kailangan ko. Totoo ngang mahiyain ako, pero pag may takip ang mukha ko, mas madali mag salita. Hindi literal yan. Ganto nalang. Para akong super hero. Sa mundo ng mga super hero, hindi uso ang ipakita yung mukha ng mismong superhero. Kailangan ng maskara. Ganyan ang ginagawa ko ngayon. Di ako naglalagay ng mukha ko dahil... uhm. Ewan ko. Di ko trip eh. Mahalaga sakin ang privacy at ang personal space. Pero lumalayo na tayo sa topic. Balik tayo sa mga taong humihingi sakin ng payo. May babaeng bitter, pero sabi niya hindi daw. Parehas kaming galit sa malandi. Nangangati ako pag may nakikita akong malandi. Kainis.
Tutol ako sa mga kalandian ng mga bata ngayon. Siguro dahil ito sa internet. Mas madali nga ang buhay pag ang kaibigan mo, nasa harap lang ng computer. Pero syempre, iba pa rin sa personal. Kung ako pag pipiliin, mas gusto ko ang interaction pag personal kayong nag uusap. Hindi ako magaling diyan, kaya yan pinili ko. Sabi nga nila, pinipili mo lang ang wala ka. May mga taong torpe (gaya ko) dahil sa internet at text. At dahil na rin siguro sa pagkakatali ko sa linsyak naming bahay na wala akong kausap. Ayokong dumami ang mga taong kagaya ko na pag nilabas ng bahay, hindi nila alam kung pano harapin ang mundo.
Ang bata, hindi yan nilalagay sa isang lugar na walang kausap. Baka pag balik mo, nangangain na yan ng tao. Di naman sa galit, pero naiinis ako sa mga magulang na akala nila, tama ang pag lalayo nila ng kanilang anak sa sibilisasyon sa labas ng bahay. Magiging problema yan ng mga batang tulad ko. At sinasabi ko na sayo, hindi maganda ang may problema. At dapat may tao tayong mapagkakatiwalaan sa lahat ng bagay. At dapat wala sila sa internet.
Di ko maintindihan kung ano na ba talaga ang silbi ng facebook ngayon. Di ko alam kung aanuhin ng iba ang mga picture na pinost mo. Ang status na pamparinig sa mga kaaway. Nahihirapan ang tao humarap sa kaaway dahil hanggang facebook nalang sila. Kawawa naman. Pero ano nga ba mas maganda, yung madaling buhay sa internet o ang pag harap ng problema sa personal?
Magulo ang opinyon ko. Mahirap alamin kung ano ang tama at mabuti. Ang gulo ng mundo.
Notes 5
Uhhhhm. Di ko alam sasabihin ko. Nakalimutan ko lang.
Ngayon nlang ulit nakasulat dahil ngayon ko lang din nasolo ang computer. Di ako nagsusulat pag may ibang tao sa kwarto. At maaga ngayon at tulog pa sila. 8, maaga? Oo. Hangga't tulog sila, Maaga pa. Marami akong nagagawa pag tulog sila. Ayokong may nakakakita ng ginagawa ko. Labag sa privacy ko yun. Di ko alam kung bakit. Ayokong sikat. Nasabi ko na yan dati pa. Or di pa? Hay ewan ko.
Ngayon nlang ulit nakasulat dahil ngayon ko lang din nasolo ang computer. Di ako nagsusulat pag may ibang tao sa kwarto. At maaga ngayon at tulog pa sila. 8, maaga? Oo. Hangga't tulog sila, Maaga pa. Marami akong nagagawa pag tulog sila. Ayokong may nakakakita ng ginagawa ko. Labag sa privacy ko yun. Di ko alam kung bakit. Ayokong sikat. Nasabi ko na yan dati pa. Or di pa? Hay ewan ko.
Thursday, 17 May 2012
Estudyante Blues EP 3
Sa buhay, sa bahay o kahit san man ako mapunta, ayokong mapaligiran ng taong galit. Nakakahawa sila sa vibes ng mundo. Kaya mahalaga ang pag iisip ng positibo. Pero kung may abno talagang naghahanap ng away palagi, yan yung mga taong ang sarap patayin. Yung chill chill ka na sa buhay tapos biglang kakausapin ka na badtrip sila. Ts mahahawa ka pa at madadamay ka pa at mag aaway pa kayo. Kung ganyan ka, pwede ba, MAG ISIP MUNA BAGO MAGSALITA. Di yung puro satsat. Ang tao pa naman, mas nadudulas pag galit. Minsan salita ng salita, di nila napapansing nakakasakit na sila. Bobo kasi eh. Ang pagiging bobo, wala sa talino kundi sa kung pano mo hinaharap buhay mo.
Ang masama sa lahat, may mga taong hindi talaga nag iisip bago magsalita. Di nila alam na kayabangan yun eh. Di ko alam kung bakit ganun ang tingin nila sa sarili nila. Masyadong lumaki ang ulo, akala nila tama ang ginagawa nila. Tapos iniisip din nilang batas sila. Kaya siguro naging ganun ang utak nila. Sa totoo lang. Kumukulo dugo ko sa mga taong ganyan eh. Makasarili. Di marunong umintindi. Tapos pag galit, nangdadamay pa. Kasi akala nila, nakakatulong ang pagsasalita. Ang mga pipi naman, kaya mabuhay ng di nagsasalita ah. Basta may taong handang tumulong para sa kanila. Pero yung taong iniisip niyang magaling siya tapos pag may kaharap ng problema, mag sisisigaw at sinisisi ang mundo. Bakit mo sisisihin ang mundo sa buhay mo? Gusto mo ang mundo pa ang mag adjust para sayo? Eh parte ka lang naman ng malaking bagay ah. Pag namatay ka ba, tingin mo makakatulong sa mga nagugutom na mga bata. Hindi ka kawalan dahil isa ka lamang tao at marami pang tao sa mundo. Hindi rin ikaw ang solusyon sa lahat ng problema, lalo na kung wala kang ginagawa para makatulong sa kapwa. Pero bakit ka nga ba aasahang tumulong sa kapwa, sarili mo nga, di mo matulungan. Kaawa awang nilalang.
Kung isang kang taong makasarili, kung gusto mong magbago ang mundo, baguhin mo muna sarili mo. Ang respeto, nakukuha, hindi hinihingi. Kung dapat kang respetuhin, ipakita mo kung bakit. Kaya bago tayo gumawa ng mga bagay, dapat kaya natin itong gawin sa sarili natin. Ang lahat ng gagawin natin, nagsisimula din sa atin. Parang sa Algebra lang, mag uumpisa sa loob papunta sa labas. Lahat ng bagay naguumpisa sa maliit, at lalaki din ito balang araw, wag lang tayong mawalan ng pag asa.
Kung nakakasakit ka ng ibang tao, magbago ka na. Hindi magbabago ang taong nasasaktan dahil binago mo na ang buhay niya. Eh tngn ka kasi eh. Lagot ka.
Ang masama sa lahat, may mga taong hindi talaga nag iisip bago magsalita. Di nila alam na kayabangan yun eh. Di ko alam kung bakit ganun ang tingin nila sa sarili nila. Masyadong lumaki ang ulo, akala nila tama ang ginagawa nila. Tapos iniisip din nilang batas sila. Kaya siguro naging ganun ang utak nila. Sa totoo lang. Kumukulo dugo ko sa mga taong ganyan eh. Makasarili. Di marunong umintindi. Tapos pag galit, nangdadamay pa. Kasi akala nila, nakakatulong ang pagsasalita. Ang mga pipi naman, kaya mabuhay ng di nagsasalita ah. Basta may taong handang tumulong para sa kanila. Pero yung taong iniisip niyang magaling siya tapos pag may kaharap ng problema, mag sisisigaw at sinisisi ang mundo. Bakit mo sisisihin ang mundo sa buhay mo? Gusto mo ang mundo pa ang mag adjust para sayo? Eh parte ka lang naman ng malaking bagay ah. Pag namatay ka ba, tingin mo makakatulong sa mga nagugutom na mga bata. Hindi ka kawalan dahil isa ka lamang tao at marami pang tao sa mundo. Hindi rin ikaw ang solusyon sa lahat ng problema, lalo na kung wala kang ginagawa para makatulong sa kapwa. Pero bakit ka nga ba aasahang tumulong sa kapwa, sarili mo nga, di mo matulungan. Kaawa awang nilalang.
Kung isang kang taong makasarili, kung gusto mong magbago ang mundo, baguhin mo muna sarili mo. Ang respeto, nakukuha, hindi hinihingi. Kung dapat kang respetuhin, ipakita mo kung bakit. Kaya bago tayo gumawa ng mga bagay, dapat kaya natin itong gawin sa sarili natin. Ang lahat ng gagawin natin, nagsisimula din sa atin. Parang sa Algebra lang, mag uumpisa sa loob papunta sa labas. Lahat ng bagay naguumpisa sa maliit, at lalaki din ito balang araw, wag lang tayong mawalan ng pag asa.
Kung nakakasakit ka ng ibang tao, magbago ka na. Hindi magbabago ang taong nasasaktan dahil binago mo na ang buhay niya. Eh tngn ka kasi eh. Lagot ka.
Wednesday, 16 May 2012
ANTS
making love, thinking "still a better love story than twilight"
useless post
watcha doing here? get out!
useless post
watcha doing here? get out!
Notes 4
malaki ata font ko? ewan, nag iiba kasi depende sa computer eh, kagabi inedit ko sa netbook, ts ngayon sa laptop, ang gulo tuloy. ang landi eh
ba't kase kailangan may title, nakakapanghinayang din kung iiwan, baka kung ano isipin ng nagbabasa, kahit wala naman
ge ayos lang sakin, wala akong pake basta nagagawa ko gusto ko
INDIVIDUALISM :)
ba't kase kailangan may title, nakakapanghinayang din kung iiwan, baka kung ano isipin ng nagbabasa, kahit wala naman
ge ayos lang sakin, wala akong pake basta nagagawa ko gusto ko
INDIVIDUALISM :)
Notes 3 (random)
napaka init ng panahon ngayon, bawal ang badtrip.
alas kwatro na, pero parang tanghali pa rin
wala akong ideya kung ano ang sasabihin
di mo din naman ako papansinin
wag kang lumayo sa akin
nais kitang ibigin
sana mahulog ka sa bangin
at maghihintay ako doon sa ilalim
doon tayo magsuswimming
pwede rin sa beach, ayoko lang ng malalim
baka mapalayo ka lang sa akin
kahit na di mo ko kayang intindihin
kahit maguguluhan ka sa aking sasabihin
nais ko lang malaman mo
na bagay na bagay tayo
wag mo akong iwan
baka di ko kayanin
narinig ko na yan dati
di naman nila kaya tuparin
makinig ka nalang sa aking sasabihin
umasa kang marinig mo ang boses ko
kasi baka di ko kayanin magsalita sa harap mo
ewan ko kung bakit, pero ngumiti ka lang, nakakatigil ng puso
wag ka masyadong ngumiti, baka mapatay mo ako
pero syempre, joke lang yun
oo alam kong corny ako
di ko talaga alam sasabihin ko
dati lang, di kita kaya kausapin
pero ngayon nasa harap na kita
nabibighani lang ako sa iyong ganda
pwede ba pwede ba, tumigil ka na
pero dahil pakipot moves lang to, wag mo seryosohin
ang gulo ko, kaso syempre, conyo conyo din
bye bye
alas kwatro na, pero parang tanghali pa rin
wala akong ideya kung ano ang sasabihin
di mo din naman ako papansinin
wag kang lumayo sa akin
nais kitang ibigin
sana mahulog ka sa bangin
at maghihintay ako doon sa ilalim
doon tayo magsuswimming
pwede rin sa beach, ayoko lang ng malalim
baka mapalayo ka lang sa akin
kahit na di mo ko kayang intindihin
kahit maguguluhan ka sa aking sasabihin
nais ko lang malaman mo
na bagay na bagay tayo
wag mo akong iwan
baka di ko kayanin
narinig ko na yan dati
di naman nila kaya tuparin
makinig ka nalang sa aking sasabihin
umasa kang marinig mo ang boses ko
kasi baka di ko kayanin magsalita sa harap mo
ewan ko kung bakit, pero ngumiti ka lang, nakakatigil ng puso
wag ka masyadong ngumiti, baka mapatay mo ako
pero syempre, joke lang yun
oo alam kong corny ako
di ko talaga alam sasabihin ko
dati lang, di kita kaya kausapin
pero ngayon nasa harap na kita
nabibighani lang ako sa iyong ganda
pwede ba pwede ba, tumigil ka na
pero dahil pakipot moves lang to, wag mo seryosohin
ang gulo ko, kaso syempre, conyo conyo din
bye bye
Tuesday, 15 May 2012
Pano inisin ang sarili/ibang tao
di ko alam kung bakit ka nandito, pero kung trip mo, go lang, basa basa din :)
1. BUMILI NG TICKET SA SINEHAN, TAPOS WAG MANOOD.
2. KUMAIN SA BONGGANG RESTAURANT, IWAN ANG WALLET SA BAHAY/KOTSE
3. PAG MAY NANGLILIMOS, KUNIN ANG WALLET. BUKSAN, ILABAS LAHAT NG PERA AT IPAMUKHA SA BATA, WAG MUNANG IBALIK ANG PERA SA LOOB, IBIGAY MO ANG WALLET NA WALANG LAMAN AT HOLDAPIN MO YUNG BATA
4. UMAKYAT-BABA SA ELEVATOR NG HOSPITAL (MAGANDA SA CAPITOL MEDICAL CENTER, TIP LANG ;) )
5. BUKSAN ANG COMPUTER, MAGLARO SA PAINT(DISKARTE MO NA YAN) AT LAGYAN NG EFFORT ANG GINAGAWA MO. PAG INABOT KA NA NG ANIM NA ORAS, I-EXIT MO AT WAG ISAVE. PERO PAG LUMAMPAS KA NG ANIM NA ORAS, KAHIT ISANG SEGUNDO, MAGHINTAY PA ULIT NG ANIM NA ORAS.
6. KUMANTA SA CR NG ISANG MALL, PAG NASA CUBICLE KA, BUKSAN MO ANG PINTO HABANG UMIIHI
7. KANTAHIN ANG BURN IT TO THE GROUND NG NICKELBACK SA HOSPITAL
8. DUMAMIT NG JEJEMON AT ILABAS ANG IPHONE
9. KURUTIN SA PISNGI ANG CRUSH MO, ALAM KONG DI MO YAN KAYA KAYA MAIINIS KA LANG LALO
10. SIRAIN ANG TV NIYO AT BUMILI NG MAS PANGIT, SISIHIN SI TATAY PAG NAGTANONG
11. BUMILI NG APA NG ICE CREAM, TAPOS KAININ, ISIPIN MO NALANG, ICE CREAM YAN
12. MAG GYM KA HANGGANG MAHIMATAY, PAG PINALABAS KA NA SA HOSPITAL, KUMAIN SA YAKI MIX
13. PUMUNTA SA NAIA PARA TUMAMBAY
14. PUMUNTA SA QUIAPO PARA MAKIPAG-ASARAN SA MGA HOLDAPER
15. BUMILI NG CELLPHONE AT IPAMIGAY SA TINDERA.
16. BUMILI NG BIG MAC AT KUMAIN SA STARBUCKS
17. HARANAHIN MO PINAKA PANGIT NA TAONG KILALA MO, TAPOS SIYOTA-IN MO AT PERAHAN
18. PUMUNTA SA CONCERT AT SUMIGAW NG SUNOG*
19. MAGPICTURE PICTURE SA BANYO NG MALL GAMIT ANG DSLR. SIGURADUHING MAY TAONG NAKAKAKITA SAYO HABANG PUMIPICTURE
20. PUMUNTA SA HORROR TRAIN SA TAAS NG STA. LUCIA METRO EAST, BUMABA TRAIN AT MAGPAPICTURE SA MGA MULTO
21. DALHIN ANG CRUSH SA ENCHANTED KINGDOM, PERO HANGGANG GATE LANG
22. MAGHANAP NG IPIS SA BAHAY AT KUNAN SILA NG LITRATO
23. MATULOG SA REVIEW CENTER NA IN-ENROLLAN SA KATIPUNAN
24. KUMAIN NG MARAMI AT SISIHIN ANG MAID
25. BUMILI NG GULAY, PRITUHIN AT IULAM
26.LAKARIN ANG BUONG CAMPUS NG UP AT ATENEO
27. MAGNAKAW NG DAMIT NG KAPIT BAHAY NA NAKASAMPAY*
28. TUMIRA SA BAKANTENG LOTE MALAPIT SA BAHAY NIYO. PAG MAY NAGTANONG, SABIHIN MONG NAGCACAMPING KA LANG.
29. MAGCAMPING SA LOOB NG KWARTO, BUKSAN ANG AIRCON PATI TV.
30. ANGASAN MO YUNG MGA SIGA SA TINDAHAN NI ALING NENA*
31. MAGPAKA MR. BEAN NG ISANG ARAW AT UMALIS NG BAHAY. ISAMA MO DIN SI TEDDY
32. BUMILI NG ELECTRIC GUITAR KAHIT DI KA MARUNONG MAG GITARA
33. BUMILI NG DRUMS KAHIT DI KA MARUNONG
34. MAG PRACTICE MAGDRUMS PAG TULOG NA ANG KAPIT BAHAY
35. TUMAWAG SA PULIS AT SABIHING INIISTORBO KA NG KAPITBAHAY SA PAG PAPRACTICE MO MAG DRUMS
36. LIGAWAN MO YUNG CHICKS SA KAPITBAHAY, PAG KAYO NA, SABIHIN MONG BAKLA KA PALA*
37. BUMILI NG SASAKYAN KAHIT DI MARUNONG MAGDRIVE
38. MANILIP SA KAPITBAHAY*
39. BUMILI NG NETBOOK AT SAKSAKAN MO NG MARAMING LARO
40. SUMALI SA AMERICAN IDOL KAHIT DI KA MARUNONG KUMANTA, WAG KANG KAKANTA AT BUMATI KA LANG SA CAMERA, BATIIN ANG NANAY, TATAY, ATE, KUYA, KAPATID AT LAHAT NG KAKILALA
*maaaring makasakit sa damdamin, maaari ding mapahamak ang iyong sarili
WAG MONG SERYOSOHIN TO, TRIP KO LANG TO PARA DUMAMI POSTS KO, OKAY? WAG MO KONG HUSGAHAN AGAD AGAD. NAIS KO LANG MAGPASAYA, KUNG SA TINGIN MONG NAKAKASAKIT AKO, NAGSOSORRY AKO PERO DAHIL BLOG NAMAN ITO, BUKAS AKO SA LAHAT NG SASABIHIN MO, BASTA'T ALAM MO KUNG PANO KUMAUSAP NG MAAYOS. DI PO TAYO NAGHAHANAP NG AWAY DITO. :)
1. BUMILI NG TICKET SA SINEHAN, TAPOS WAG MANOOD.
2. KUMAIN SA BONGGANG RESTAURANT, IWAN ANG WALLET SA BAHAY/KOTSE
3. PAG MAY NANGLILIMOS, KUNIN ANG WALLET. BUKSAN, ILABAS LAHAT NG PERA AT IPAMUKHA SA BATA, WAG MUNANG IBALIK ANG PERA SA LOOB, IBIGAY MO ANG WALLET NA WALANG LAMAN AT HOLDAPIN MO YUNG BATA
4. UMAKYAT-BABA SA ELEVATOR NG HOSPITAL (MAGANDA SA CAPITOL MEDICAL CENTER, TIP LANG ;) )
5. BUKSAN ANG COMPUTER, MAGLARO SA PAINT(DISKARTE MO NA YAN) AT LAGYAN NG EFFORT ANG GINAGAWA MO. PAG INABOT KA NA NG ANIM NA ORAS, I-EXIT MO AT WAG ISAVE. PERO PAG LUMAMPAS KA NG ANIM NA ORAS, KAHIT ISANG SEGUNDO, MAGHINTAY PA ULIT NG ANIM NA ORAS.
6. KUMANTA SA CR NG ISANG MALL, PAG NASA CUBICLE KA, BUKSAN MO ANG PINTO HABANG UMIIHI
7. KANTAHIN ANG BURN IT TO THE GROUND NG NICKELBACK SA HOSPITAL
8. DUMAMIT NG JEJEMON AT ILABAS ANG IPHONE
9. KURUTIN SA PISNGI ANG CRUSH MO, ALAM KONG DI MO YAN KAYA KAYA MAIINIS KA LANG LALO
10. SIRAIN ANG TV NIYO AT BUMILI NG MAS PANGIT, SISIHIN SI TATAY PAG NAGTANONG
11. BUMILI NG APA NG ICE CREAM, TAPOS KAININ, ISIPIN MO NALANG, ICE CREAM YAN
12. MAG GYM KA HANGGANG MAHIMATAY, PAG PINALABAS KA NA SA HOSPITAL, KUMAIN SA YAKI MIX
13. PUMUNTA SA NAIA PARA TUMAMBAY
14. PUMUNTA SA QUIAPO PARA MAKIPAG-ASARAN SA MGA HOLDAPER
15. BUMILI NG CELLPHONE AT IPAMIGAY SA TINDERA.
16. BUMILI NG BIG MAC AT KUMAIN SA STARBUCKS
17. HARANAHIN MO PINAKA PANGIT NA TAONG KILALA MO, TAPOS SIYOTA-IN MO AT PERAHAN
18. PUMUNTA SA CONCERT AT SUMIGAW NG SUNOG*
19. MAGPICTURE PICTURE SA BANYO NG MALL GAMIT ANG DSLR. SIGURADUHING MAY TAONG NAKAKAKITA SAYO HABANG PUMIPICTURE
20. PUMUNTA SA HORROR TRAIN SA TAAS NG STA. LUCIA METRO EAST, BUMABA TRAIN AT MAGPAPICTURE SA MGA MULTO
21. DALHIN ANG CRUSH SA ENCHANTED KINGDOM, PERO HANGGANG GATE LANG
22. MAGHANAP NG IPIS SA BAHAY AT KUNAN SILA NG LITRATO
23. MATULOG SA REVIEW CENTER NA IN-ENROLLAN SA KATIPUNAN
24. KUMAIN NG MARAMI AT SISIHIN ANG MAID
25. BUMILI NG GULAY, PRITUHIN AT IULAM
26.LAKARIN ANG BUONG CAMPUS NG UP AT ATENEO
27. MAGNAKAW NG DAMIT NG KAPIT BAHAY NA NAKASAMPAY*
28. TUMIRA SA BAKANTENG LOTE MALAPIT SA BAHAY NIYO. PAG MAY NAGTANONG, SABIHIN MONG NAGCACAMPING KA LANG.
29. MAGCAMPING SA LOOB NG KWARTO, BUKSAN ANG AIRCON PATI TV.
30. ANGASAN MO YUNG MGA SIGA SA TINDAHAN NI ALING NENA*
31. MAGPAKA MR. BEAN NG ISANG ARAW AT UMALIS NG BAHAY. ISAMA MO DIN SI TEDDY
32. BUMILI NG ELECTRIC GUITAR KAHIT DI KA MARUNONG MAG GITARA
33. BUMILI NG DRUMS KAHIT DI KA MARUNONG
34. MAG PRACTICE MAGDRUMS PAG TULOG NA ANG KAPIT BAHAY
35. TUMAWAG SA PULIS AT SABIHING INIISTORBO KA NG KAPITBAHAY SA PAG PAPRACTICE MO MAG DRUMS
36. LIGAWAN MO YUNG CHICKS SA KAPITBAHAY, PAG KAYO NA, SABIHIN MONG BAKLA KA PALA*
37. BUMILI NG SASAKYAN KAHIT DI MARUNONG MAGDRIVE
38. MANILIP SA KAPITBAHAY*
39. BUMILI NG NETBOOK AT SAKSAKAN MO NG MARAMING LARO
40. SUMALI SA AMERICAN IDOL KAHIT DI KA MARUNONG KUMANTA, WAG KANG KAKANTA AT BUMATI KA LANG SA CAMERA, BATIIN ANG NANAY, TATAY, ATE, KUYA, KAPATID AT LAHAT NG KAKILALA
*maaaring makasakit sa damdamin, maaari ding mapahamak ang iyong sarili
WAG MONG SERYOSOHIN TO, TRIP KO LANG TO PARA DUMAMI POSTS KO, OKAY? WAG MO KONG HUSGAHAN AGAD AGAD. NAIS KO LANG MAGPASAYA, KUNG SA TINGIN MONG NAKAKASAKIT AKO, NAGSOSORRY AKO PERO DAHIL BLOG NAMAN ITO, BUKAS AKO SA LAHAT NG SASABIHIN MO, BASTA'T ALAM MO KUNG PANO KUMAUSAP NG MAAYOS. DI PO TAYO NAGHAHANAP NG AWAY DITO. :)
Mga batas ko (bawal umangal)
DA RULEZ
1. WAG MAGSALITA PAG GALIT.
bawal yun
2. WAG MAG-INGAY PAG MAY NAGTATRABAHO
unless necessary
3. GAWIN MO GUSTO MO
pero siguraduhin mo ding di ka nakakasakit ng ibang tao
4. MAHALIN KAHIT SINO
kahit kaaway, seryoso
5. WAG NA MAGSALITA KUNG DI ITO MAKAKATULONG
kung makikipag usap ka, gumamit ng tamang pananalita, iwasan ang pagmumura
6. WAG MAGHANAP NG AWAY.
kasi bad yun eh
7. PAG HINAHANAP KA NG AWAY, UMISIP NG PARAAN PARA MAKAIWAS
yan na nga lang gagawin mo, tatamarin ka pa. may solusyon lahat ng bagay, oy!
8. LAGING TUMULONG
except sa pag gawa ng masama, common sense, dre
9. WAG AGAD SUMUKO
matalo ka man, at least sumubok ka, at least di ka WEAK!
10. MAHALIN ANG SARILI, AT ANG DIYOS
magdasal lagi bago gumawa ng kung anong gawain, respeto sa sarili, kapwa at Diyos :)
yun lamang, next time na explanation, bored lang naman ako ngayon eh.
1. WAG MAGSALITA PAG GALIT.
bawal yun
2. WAG MAG-INGAY PAG MAY NAGTATRABAHO
unless necessary
3. GAWIN MO GUSTO MO
pero siguraduhin mo ding di ka nakakasakit ng ibang tao
4. MAHALIN KAHIT SINO
kahit kaaway, seryoso
5. WAG NA MAGSALITA KUNG DI ITO MAKAKATULONG
kung makikipag usap ka, gumamit ng tamang pananalita, iwasan ang pagmumura
6. WAG MAGHANAP NG AWAY.
kasi bad yun eh
7. PAG HINAHANAP KA NG AWAY, UMISIP NG PARAAN PARA MAKAIWAS
yan na nga lang gagawin mo, tatamarin ka pa. may solusyon lahat ng bagay, oy!
8. LAGING TUMULONG
except sa pag gawa ng masama, common sense, dre
9. WAG AGAD SUMUKO
matalo ka man, at least sumubok ka, at least di ka WEAK!
10. MAHALIN ANG SARILI, AT ANG DIYOS
magdasal lagi bago gumawa ng kung anong gawain, respeto sa sarili, kapwa at Diyos :)
yun lamang, next time na explanation, bored lang naman ako ngayon eh.
Notes 2
nung ginagawa ko yung EP 2, natagalan ako. may araw pa noong mag umpisa pero ngayon, gray at orange na ang mga ulap. ang daming distractions eh, sorry naman. pero wala pa naman sigurong nagbabasa dito, di ko naman kasi kinakalat tong blog ko. halos ayoko ngang sumikat to eh. baka kung ano pa isipin nila sakin. pag sikat ako, sisikat din ako sa kaaway. kaya iniiwasan ko sumikat. pero meron na din akong stalkers, yan din ang dahilan kung bakit inalis ko ang unang matino kong blog. sayang pero ayos lang. pwede naman umulit eh, hehe. lahat naman ng nasa internet, kaya ibalik. siguro.
dito ko din nakuha yung iba pang nonconformists. mabuhay kayo, saludo ako sa inyo! :))
http://www.linkedin.com/answers/professional-development/career-management/PRO_CMA/575821-4028717
sa totoo lang dati ko pa nakita yang site na yan pero syempre ngayon lang din blog ko, ngayon ko lang din masheshare. mehehe. di ko alam kung bakit binabasa mo pa to pero kung gusto mo talaga, go lang. maghintay ka lang minsan at magdasal ka ding wag ako tamarin dahil baka mabulok din to balang araw. pero bahala na sa ngayon. hehehehe
dito ko din nakuha yung iba pang nonconformists. mabuhay kayo, saludo ako sa inyo! :))
http://www.linkedin.com/answers/professional-development/career-management/PRO_CMA/575821-4028717
sa totoo lang dati ko pa nakita yang site na yan pero syempre ngayon lang din blog ko, ngayon ko lang din masheshare. mehehe. di ko alam kung bakit binabasa mo pa to pero kung gusto mo talaga, go lang. maghintay ka lang minsan at magdasal ka ding wag ako tamarin dahil baka mabulok din to balang araw. pero bahala na sa ngayon. hehehehe
Estudyante Blues EP 2
malikot nanaman utak ko ngayon. sa totoo lang ay hindi ko alam kung bakit ako mag popost ngayon kahit wala akong issue na maikkwento. ahh. tumawag si nanay kanina lang, bago ko tignan ang blog na to. dahil galing ako sa review, at last day na bukas, mga mock exams nalang inaabala namin. eh si nanay, nangamusta. sabi ko "ayos lang" dahil yan lang ang dalawang salita na pwede mo isagot sa halos lahat ng tanong ng nanay. napaisip tuloy ako at ngayon, naisip kong itopic nalang iyan.
kung iyong mapapansin, problema ko talaga ang plano ko sa college. di ko talaga alam ang mangyayare sa hinaharap pero di ko na din masyado iniisip at hinahayaan ko nalang lumipas ang oras. maraming nangyayare sa paghihintay, madami ding nasasayang. siguro nga, kampante talaga ako, pero yung mga tao sa paligid ko, hindi. malakas ang kutob kong kinakabahan ako kase kinakabahan sila para sakin. normal lang to sakin, ang maging kampante. pero pag may ibang taong naglalagay ng ideya na kabahan ako, kakabahan talaga ako. yung okay na lahat sabay magkakaroon ng di kanais nais na bagay.
halimbawa na nito ang magulang ko. kadalasan to pag nagdadrive ang tatay ko. tapos biglang may tatawid nang biglaan, ang nanay ko naman, tila umiire ng sandalian(sorry nay! :D). tapos si nanay, congrats! instant na papagalitan siya ni dadeh. gusto pa ni itay na itape na yung bibig ni mameh dahil nayayamot siya pag ganun. kung sabagay, sinong tao bang matutuwa pag biglang nagpapanic ang ibang tao, eh kung maayos naman ang daloy ng lahat.
kampante ako sa lahat ng bagay. hindi totally lahat dahil etong college nga, nakakasakit pa sa ulo. pero pagdating sa mga nangyayare sa mundong ginagalawan ko, di na ko nagpapanic. isang beses pa nga sa service ko, yung babae naming driver, tila nagbasketball at nag no-look drive! no-look pass nga hirap ako ts siya kaya niya yun! muntik na kaming sumayad sa pader ng isang kanto. nasa harapan pa ako nun, 3 kame sa harap, kasama na si no-look ate driver. kaklase ko din ang katabi ko sa harap. pag dating namin sa classroom ay sabi nung kaklase kong katabi ko, bakit di daw ako nagreact. ewan ko kung ano meron sa kin. eh ganun talaga eh, edi go lang.
may tawag sa mga taong kagaya ko. "nonconformist" ang tawag. diniscuss samin yan last year. buti at sinabe samin yan, kundi, di ko alam kung anong pandescribe saken. may mga sikat ding nonconformists tulad nina Albert Einstein, Marilyn Manson, Martin Luther, Ghandi, at marami pang iba, pero sila lang talaga yung nakilala ko at naging dahilan ng pagkumpara ko sa sarili ko sa kanila. ang nonconformism ay iba sa pagiging makasarili. sila yung mga taong may opinyon sa buhay pero di nila pinapakealaman ang opinyon ng iba. hinahangaan ko sila. hindi sila yung taong kokontrahin ka dahil sinabi ko na nga, wala silang pakealam. sa madaling sabi, marunong sila rumispeto. maliban nalang kung alam nilang may mali. dahil bukas ang isipan nila, itatama nila ang nakikita nilang mali. ganyan ang nangyari kay Martin Luther, inaway niya ang simbahan. kung di mo alam ang kwento, isearch mo nalang sa wikipedia. pero di niya kasalanan yun, dahil may mali naman talaga ang simbahan sa panahong iyon. basta yun na yon, di ko na maikkwento dito.
sa totoo lang, ganun din ako. ang kaibahan lang sakin, alam kong bata pa ako kaya di muna ako nagsasalita at di ko muna pinapansin ang mga taong di marunong rumespeto at mabuhay ng mabuti. sa susunod ko na ididiscuss yan. pero ngayon, sinasabi ko lang na hindi ako matapang para lumaban kahit saan. kaya wala nalang akong pakealam ngayon. ang mga opinyon ko, di ko na ipinahahayag sa iba. di ko alam kung magiging ganto ako habang buhay o magbabago pa ako. pero di ko na muna iniisip yan ngayon. dumadaan lang sa isipan ko ang mga bagay na yan pero di ko na din masyado iniisip. hayaan mo na.
mahirap din maging nonconformist. iniisip nila kakaiba ka. pero sa maling paraan. ang tao, laging unang hinahanap ang mali. kahit gano pa kabait ang isang tao, di maiiwasan yan. normal na ata yan sa lahat ng bagay, kahit siguro sa mga palaka at iba pang mga hayop. pag ako hinuhusgahan, pinapansin ko pero di talaga ako aangal. marunong akong umintindi ng tao, hinahayaan ko nalang. totoo pala sinabi nila, down-to-earth daw ako. eh tinanong ko lang meaning niyan, pinang describe na yan saken. hehe.
napakaweirdo ko. kaya naman may quest akong hanapin ang mga taong gaya ko. napakahirap nito. pero kaya ko maghintay. sanay ko sa hintayan. wala akong pake. hehehe.
kung iyong mapapansin, problema ko talaga ang plano ko sa college. di ko talaga alam ang mangyayare sa hinaharap pero di ko na din masyado iniisip at hinahayaan ko nalang lumipas ang oras. maraming nangyayare sa paghihintay, madami ding nasasayang. siguro nga, kampante talaga ako, pero yung mga tao sa paligid ko, hindi. malakas ang kutob kong kinakabahan ako kase kinakabahan sila para sakin. normal lang to sakin, ang maging kampante. pero pag may ibang taong naglalagay ng ideya na kabahan ako, kakabahan talaga ako. yung okay na lahat sabay magkakaroon ng di kanais nais na bagay.
halimbawa na nito ang magulang ko. kadalasan to pag nagdadrive ang tatay ko. tapos biglang may tatawid nang biglaan, ang nanay ko naman, tila umiire ng sandalian(sorry nay! :D). tapos si nanay, congrats! instant na papagalitan siya ni dadeh. gusto pa ni itay na itape na yung bibig ni mameh dahil nayayamot siya pag ganun. kung sabagay, sinong tao bang matutuwa pag biglang nagpapanic ang ibang tao, eh kung maayos naman ang daloy ng lahat.
kampante ako sa lahat ng bagay. hindi totally lahat dahil etong college nga, nakakasakit pa sa ulo. pero pagdating sa mga nangyayare sa mundong ginagalawan ko, di na ko nagpapanic. isang beses pa nga sa service ko, yung babae naming driver, tila nagbasketball at nag no-look drive! no-look pass nga hirap ako ts siya kaya niya yun! muntik na kaming sumayad sa pader ng isang kanto. nasa harapan pa ako nun, 3 kame sa harap, kasama na si no-look ate driver. kaklase ko din ang katabi ko sa harap. pag dating namin sa classroom ay sabi nung kaklase kong katabi ko, bakit di daw ako nagreact. ewan ko kung ano meron sa kin. eh ganun talaga eh, edi go lang.
may tawag sa mga taong kagaya ko. "nonconformist" ang tawag. diniscuss samin yan last year. buti at sinabe samin yan, kundi, di ko alam kung anong pandescribe saken. may mga sikat ding nonconformists tulad nina Albert Einstein, Marilyn Manson, Martin Luther, Ghandi, at marami pang iba, pero sila lang talaga yung nakilala ko at naging dahilan ng pagkumpara ko sa sarili ko sa kanila. ang nonconformism ay iba sa pagiging makasarili. sila yung mga taong may opinyon sa buhay pero di nila pinapakealaman ang opinyon ng iba. hinahangaan ko sila. hindi sila yung taong kokontrahin ka dahil sinabi ko na nga, wala silang pakealam. sa madaling sabi, marunong sila rumispeto. maliban nalang kung alam nilang may mali. dahil bukas ang isipan nila, itatama nila ang nakikita nilang mali. ganyan ang nangyari kay Martin Luther, inaway niya ang simbahan. kung di mo alam ang kwento, isearch mo nalang sa wikipedia. pero di niya kasalanan yun, dahil may mali naman talaga ang simbahan sa panahong iyon. basta yun na yon, di ko na maikkwento dito.
sa totoo lang, ganun din ako. ang kaibahan lang sakin, alam kong bata pa ako kaya di muna ako nagsasalita at di ko muna pinapansin ang mga taong di marunong rumespeto at mabuhay ng mabuti. sa susunod ko na ididiscuss yan. pero ngayon, sinasabi ko lang na hindi ako matapang para lumaban kahit saan. kaya wala nalang akong pakealam ngayon. ang mga opinyon ko, di ko na ipinahahayag sa iba. di ko alam kung magiging ganto ako habang buhay o magbabago pa ako. pero di ko na muna iniisip yan ngayon. dumadaan lang sa isipan ko ang mga bagay na yan pero di ko na din masyado iniisip. hayaan mo na.
mahirap din maging nonconformist. iniisip nila kakaiba ka. pero sa maling paraan. ang tao, laging unang hinahanap ang mali. kahit gano pa kabait ang isang tao, di maiiwasan yan. normal na ata yan sa lahat ng bagay, kahit siguro sa mga palaka at iba pang mga hayop. pag ako hinuhusgahan, pinapansin ko pero di talaga ako aangal. marunong akong umintindi ng tao, hinahayaan ko nalang. totoo pala sinabi nila, down-to-earth daw ako. eh tinanong ko lang meaning niyan, pinang describe na yan saken. hehe.
napakaweirdo ko. kaya naman may quest akong hanapin ang mga taong gaya ko. napakahirap nito. pero kaya ko maghintay. sanay ko sa hintayan. wala akong pake. hehehe.
Monday, 14 May 2012
Notes 1
sa totoo lang, tinatamad ako ngayon. di ko alam kung ngayon lang ako ganto o palagi, di ko na din napapansin. madami akong iniisip. iniisip ko kung bakit mas masaya ang high school kesa sa college, eh sa college, mas hard core ang nangyayare. pero di ko alam kung mas maghihirap ako sa college o patikim pa lamang ng paghihirap ang nadaanan ko sa high school. isa pang nakakainis, yung mga ka batch kong walang pakealam sa college entrance exam. di ko alam kung ano meron sa magulang nila at di na sila nagreview. sobrang nakakainis at nangangati akong sunugin sila ng buhay. bakit sila nakakaranas ng saya tapos kame, naghihirap. parang sa pera lang yan eh, mayaman sila ts kame, wala pang kalahati ng yaman nila. pero para sakin, okay lang ako sa pagiging ignorante nila at buhay naman nila yon at wala akong mapapala sa pangengealam ng buhay ng iba. siguro nagpapanic lang ako para sa college kaya ako ganto. ewan ko. tapos yung linsyak na course ko pa, di ko pa alam. buti pa yung ibang tao, alam na nila kung ano sila, alam nila mga kakayanan nila, pero ako, wala akong ideya kung ano kalalabasan ko pag graduate ng high school. hindi ko na ginustong tumanda simula ng 3rd na ako. pero as always, nangyayari na yun kahit bali baliktarin ko ang mundo eh, edi go lang. yang ang mga naiisip ko ngayon, di ko alam kung yan lahat o, ewan ko. may soundtrip pa ako eh, hehe.
Estudyante Blues, EP 1
yiuuun. episode 1 daw oh, daming alam. di ko pa alam kung tungkol san to. siguro ilalaad(wow lalim) ko nalang siguro sa sitwasyon ko ngayon.
notes: tagalog na gamit ko, di tulad ng dati kong blog, pag english kasi mabagal ako magtype at mag isip.
okay. di lahat ng bata, nakakapag aral. merong nakakapunta sa eskwelahan pero wala ding pumapasok sa isipan. meron ding mga batang gusto matuto, kaso bangag ang teacher at di sila natuturuan ng maayos. ilan yan sa problema ng bansa ukol sa edukasyon. naranasan ko na yan at sigurado akong hindi lang ako nakaranas niyan. minsan dadating sa puntong mahirap pumasok ang isang bagay sa utak, pakipot pa kasi eh, no.
ngayon, alam nating ang high school, lalo na ang 3rd year at 4th year ang tulay patungo sa college. dito papasok ang napakatinding problema ng isang batang bobo at mangmang tulad ko. siguro mag pasalamat ka na at sasabihin ko to, at lalo kang magpasalamat kung mababasa mo ito at di ka pa high school o mag hahigh school ka pa lang.
eto na. ang tao, iba iba ang paraan kung pano sila matuto. dapat bata(as in bago mag aral at pumasok sa impyerno) pa lang ay inaalam na ng MAGULANG kung ano kaya mo, kung mabilis ka bang matuto, kung saan ka mahilig, kung anong mga bagay ang ayaw mo. dapat lahat ng iyan, alam nila. tandaan: MAGULANG lang ang dapat gumawa niyan, o kaya kahit sinong nakakatandang may matinoong pag iisip at di sugarol at.. at, wala na kong maisip. basta matinong nakatatanda.
ngayon, pag di nila alam kung pano gawin yon, ipinapakita na ng bata iyon. sabihin na nating kaya na nito magsalita. dapat magaling ka mag obserba. minsan, may mga batang magaling makatanda ng mga bagay bagay na sinasabi mo, kahit walang katuturan. nayari ako ng pinsan ko dahil diyan. mag ggrade 2 pa lang (yata) siya ngayon, last last week eh pumunta siya sa bahay namin, 3 araw siya dito, isang bagay na di ko pa nagagawa(yung overnight na walang magulang sa bahay ng pinsan). noong hapon, sabi niya magbasketball kame, maaraw nun at inaantok ako, di ako pumayag. sabi ko pag gising ko nalang. nakatulog ako ng 3 oras, pagbaba ko, sinabi niya, magbasketball na daw kame. eh yung magulang ko, di naman ako pinapalabas at sixpm na nun, wala ng araw. wag mo na intindihin storya ko at isipin mo nalang na matalino ang batang ganun. may mga magulang kasing kung anu ano trip kung pano magpalaki ng bata. basta yun na yon, matalino siya.
minsan din, ang bata, nagpapakita ng interes sa mga bagay bagay tulad ng pagkanta, pag sayaw. normal to sa bata. hindi pa siguradong talent yan. ngayon, pag laki nila, gusto pa rin nila kumanta o sumayaw, at ayaw na nilang bitiwan yun, talent na talaga nila yan. tinuruan ako last year ng tutor ko na galing din sa school na pinapasukan ko ngayon, tinuruan niya ako kung pano malaman yung talent mo. madali lang naman: pag pinakanta ka, tapos di ka na nahihiya, talent mo yun. yung as in wala nang angal angal na, ''eh nakakahiya'', kung may relasyon ka sa pagkanta, tapos mahihiya ka din kumanta, nako hiwalayan mo na yan.
eto mahalaga para sa magulang: WAG MO IKULONG ANG BATA NANG WALANG GINAGAWA. ganyan ako pinalaki kaya di ko alam talent ko, di ko alam gusto ko. seryoso. hindi ako lumaking lumalabas ng bahay para makipag laro, wala akong kaibigan sa kapit bahay. di din ako pinalaking ineenroll kung saan saan tulad ng basketball, dancing lessons, at mga kung anu anong lesson pa, kaya parang wala din akong kakayahan na pisikal. buti ngayon nahihilig ako sa basketball kaso DI AKO PINAPALABAS NG BAHAY KAHIT SA COURT. kung payagan man ako, mukha akong tangang walang kaibigan pag dating sa court samen. HIRAP DIN AKO MAKIPAG USAP. promise. di kasi ako lumalabas ng bahay at nagsisisigaw sa harap ng tindahan, bale daig pa ko ng mga prep na bumibili sa tindahan. hirap ako magsalita. kaya hirap din ako makipag kaibigan. kung titignan mo pa twitter ko, eh anim lang yata nakakausap ko, mga classmate at mga sa text ko lang nakakausap na babae, pero di sa personal. di din ako pinalaki sa video games kaya di ako gamer. puro computer lang ginagalaw ko at NBA 2k10 lang nilalaro ko, galing pa yun sa kaklase ko. Hindi nga ako natuto mag crack ng file kase kulang talaga ako sa exposure. di lang sa computer pero kulang exposure ko sa lahat ng bagay sa labas.
pag ganyan pinalaki ang bata, congrats, 70% dead kid yan. maaaring binubully pa yan sa school, malay mo. buti nga di ako nabubully dahil mabait pa naman ako at medyo madaldal at hindi totally dead kid at may konting talino pa din ako. salamat sa Diyos.
pero seryoso, kung magulang ka, wag mong masyadong limitahan ang ginagalawan ng anak mo. wag mo din masyado luwagan ang ginagalawan niya, baka maging banakal pa yan. tsaka mahalaga ang pagbobonding niyo, unahin mo ang pisikal na activities, dahil dun, nagkakatiwala ang bata sa magulang at pag may tiwala na, masasanay silang lumapit sa inyo.
bilang isang bata ngayon, di ako masyadong malapit sa magulang ko. sinisisi ko sila kung bakit di ko alam gusto ko ngayon. dahil malapit na din ako mag college, hirap talaga ako kung ano gusto ko. tapos kung ikukumpara mo ang mga tinuro sa school namen sa ''nirereview'' ko lang dapat sa review center, tila wala din akong natutunan sa school ko. mayroon nga pero di sapat. mahalaga ang pag aaral at ang paaralan. sa review center, ''REVIEW'' dapat ang ginagawa, pero ang nangyayare sakin, halos dun ko lang din nalalaman lahat, at dahil nga ''review'' lang yon, mabilis ang turo. di ko talaga alam course ko. wala akong alam ngayon. nakakainis dahil pakiramdam ko, late na akong lumutang sa mundo. maraming taong nakaranas nito ngunit sa kasamaang palad ay sila ay sumuko. madami na kong nasubukan at marami na din akong hindi sinubukan, madami na akong sinukuan, at ayokong ginagawa ko yun. nais kong mag bago. pero ngayon, di ko muna pinoproblema yan. sumuko man ako sa pag aaral, no choice talaga ako na mag aral pa din. ginagawa ko din kahit ayaw ko. malay mo may marating din ako. ewan ko nalang. basta di ako sumusuko, kahit mahirap. iniisip ko ngang, kung bagsak, edi bagsak basta wag sumuko.
ang paglaki ko naman, ay syempre, sa lahat ng tao, lumalaki tayo kasama ang magulang. sila dapat ang gabay natin sa buhay. pero kung di ka kinakampihan ng magulang mo, sundin mo ang mabuti at gawin mo ang mabuti, kahit maliit lang ito. kahit sinisisi ko magulang ko kung bt ako abno(hoy di yan literal), wala din naman akong magagawa dahil magulang ko sila. kahit di ko sila masyado pinagkakatiwalaan, basta naniniwala ako sa sarili ko at sa Diyos, yun lang ang mahalaga sa akin.
notes: tagalog na gamit ko, di tulad ng dati kong blog, pag english kasi mabagal ako magtype at mag isip.
okay. di lahat ng bata, nakakapag aral. merong nakakapunta sa eskwelahan pero wala ding pumapasok sa isipan. meron ding mga batang gusto matuto, kaso bangag ang teacher at di sila natuturuan ng maayos. ilan yan sa problema ng bansa ukol sa edukasyon. naranasan ko na yan at sigurado akong hindi lang ako nakaranas niyan. minsan dadating sa puntong mahirap pumasok ang isang bagay sa utak, pakipot pa kasi eh, no.
ngayon, alam nating ang high school, lalo na ang 3rd year at 4th year ang tulay patungo sa college. dito papasok ang napakatinding problema ng isang batang bobo at mangmang tulad ko. siguro mag pasalamat ka na at sasabihin ko to, at lalo kang magpasalamat kung mababasa mo ito at di ka pa high school o mag hahigh school ka pa lang.
eto na. ang tao, iba iba ang paraan kung pano sila matuto. dapat bata(as in bago mag aral at pumasok sa impyerno) pa lang ay inaalam na ng MAGULANG kung ano kaya mo, kung mabilis ka bang matuto, kung saan ka mahilig, kung anong mga bagay ang ayaw mo. dapat lahat ng iyan, alam nila. tandaan: MAGULANG lang ang dapat gumawa niyan, o kaya kahit sinong nakakatandang may matinoong pag iisip at di sugarol at.. at, wala na kong maisip. basta matinong nakatatanda.
ngayon, pag di nila alam kung pano gawin yon, ipinapakita na ng bata iyon. sabihin na nating kaya na nito magsalita. dapat magaling ka mag obserba. minsan, may mga batang magaling makatanda ng mga bagay bagay na sinasabi mo, kahit walang katuturan. nayari ako ng pinsan ko dahil diyan. mag ggrade 2 pa lang (yata) siya ngayon, last last week eh pumunta siya sa bahay namin, 3 araw siya dito, isang bagay na di ko pa nagagawa(yung overnight na walang magulang sa bahay ng pinsan). noong hapon, sabi niya magbasketball kame, maaraw nun at inaantok ako, di ako pumayag. sabi ko pag gising ko nalang. nakatulog ako ng 3 oras, pagbaba ko, sinabi niya, magbasketball na daw kame. eh yung magulang ko, di naman ako pinapalabas at sixpm na nun, wala ng araw. wag mo na intindihin storya ko at isipin mo nalang na matalino ang batang ganun. may mga magulang kasing kung anu ano trip kung pano magpalaki ng bata. basta yun na yon, matalino siya.
minsan din, ang bata, nagpapakita ng interes sa mga bagay bagay tulad ng pagkanta, pag sayaw. normal to sa bata. hindi pa siguradong talent yan. ngayon, pag laki nila, gusto pa rin nila kumanta o sumayaw, at ayaw na nilang bitiwan yun, talent na talaga nila yan. tinuruan ako last year ng tutor ko na galing din sa school na pinapasukan ko ngayon, tinuruan niya ako kung pano malaman yung talent mo. madali lang naman: pag pinakanta ka, tapos di ka na nahihiya, talent mo yun. yung as in wala nang angal angal na, ''eh nakakahiya'', kung may relasyon ka sa pagkanta, tapos mahihiya ka din kumanta, nako hiwalayan mo na yan.
eto mahalaga para sa magulang: WAG MO IKULONG ANG BATA NANG WALANG GINAGAWA. ganyan ako pinalaki kaya di ko alam talent ko, di ko alam gusto ko. seryoso. hindi ako lumaking lumalabas ng bahay para makipag laro, wala akong kaibigan sa kapit bahay. di din ako pinalaking ineenroll kung saan saan tulad ng basketball, dancing lessons, at mga kung anu anong lesson pa, kaya parang wala din akong kakayahan na pisikal. buti ngayon nahihilig ako sa basketball kaso DI AKO PINAPALABAS NG BAHAY KAHIT SA COURT. kung payagan man ako, mukha akong tangang walang kaibigan pag dating sa court samen. HIRAP DIN AKO MAKIPAG USAP. promise. di kasi ako lumalabas ng bahay at nagsisisigaw sa harap ng tindahan, bale daig pa ko ng mga prep na bumibili sa tindahan. hirap ako magsalita. kaya hirap din ako makipag kaibigan. kung titignan mo pa twitter ko, eh anim lang yata nakakausap ko, mga classmate at mga sa text ko lang nakakausap na babae, pero di sa personal. di din ako pinalaki sa video games kaya di ako gamer. puro computer lang ginagalaw ko at NBA 2k10 lang nilalaro ko, galing pa yun sa kaklase ko. Hindi nga ako natuto mag crack ng file kase kulang talaga ako sa exposure. di lang sa computer pero kulang exposure ko sa lahat ng bagay sa labas.
pag ganyan pinalaki ang bata, congrats, 70% dead kid yan. maaaring binubully pa yan sa school, malay mo. buti nga di ako nabubully dahil mabait pa naman ako at medyo madaldal at hindi totally dead kid at may konting talino pa din ako. salamat sa Diyos.
pero seryoso, kung magulang ka, wag mong masyadong limitahan ang ginagalawan ng anak mo. wag mo din masyado luwagan ang ginagalawan niya, baka maging banakal pa yan. tsaka mahalaga ang pagbobonding niyo, unahin mo ang pisikal na activities, dahil dun, nagkakatiwala ang bata sa magulang at pag may tiwala na, masasanay silang lumapit sa inyo.
bilang isang bata ngayon, di ako masyadong malapit sa magulang ko. sinisisi ko sila kung bakit di ko alam gusto ko ngayon. dahil malapit na din ako mag college, hirap talaga ako kung ano gusto ko. tapos kung ikukumpara mo ang mga tinuro sa school namen sa ''nirereview'' ko lang dapat sa review center, tila wala din akong natutunan sa school ko. mayroon nga pero di sapat. mahalaga ang pag aaral at ang paaralan. sa review center, ''REVIEW'' dapat ang ginagawa, pero ang nangyayare sakin, halos dun ko lang din nalalaman lahat, at dahil nga ''review'' lang yon, mabilis ang turo. di ko talaga alam course ko. wala akong alam ngayon. nakakainis dahil pakiramdam ko, late na akong lumutang sa mundo. maraming taong nakaranas nito ngunit sa kasamaang palad ay sila ay sumuko. madami na kong nasubukan at marami na din akong hindi sinubukan, madami na akong sinukuan, at ayokong ginagawa ko yun. nais kong mag bago. pero ngayon, di ko muna pinoproblema yan. sumuko man ako sa pag aaral, no choice talaga ako na mag aral pa din. ginagawa ko din kahit ayaw ko. malay mo may marating din ako. ewan ko nalang. basta di ako sumusuko, kahit mahirap. iniisip ko ngang, kung bagsak, edi bagsak basta wag sumuko.
ang paglaki ko naman, ay syempre, sa lahat ng tao, lumalaki tayo kasama ang magulang. sila dapat ang gabay natin sa buhay. pero kung di ka kinakampihan ng magulang mo, sundin mo ang mabuti at gawin mo ang mabuti, kahit maliit lang ito. kahit sinisisi ko magulang ko kung bt ako abno(hoy di yan literal), wala din naman akong magagawa dahil magulang ko sila. kahit di ko sila masyado pinagkakatiwalaan, basta naniniwala ako sa sarili ko at sa Diyos, yun lang ang mahalaga sa akin.
Hello :)
Dahil wala akong maisip sa una kong blog, di ko alam kung busy ako masyado o tamad lang talaga ako. Mahirap mag isip. Pero ganun eh. Dito nalang ako magsusulat, para walang conyo conyo. Di ko first time mag blog, pero nakadami na ako dahil wala sa kanilang umasenso. At yung iba, nayamot lang ako. pero that's life. dahil high school pa lang ako, di ko pa alam gusto ko sa buhay kaya chill chill muna. tinatamad na din ako mag capital kaya walg ka na maarte. kung gusto mong magbasa, ituloy mo lang, kung ayaw mo, close tab mo na, bahala ka. di ko alam kung ano malalagay ko sa blog na to, pero wala lang, type type lang din. blog lang naman eh. mahirap mag isip ng sasabihin kahit intro pa lang. mahirap mag isip kasi madami akong naiisip. parang bumubuhos ang mga idea(di ko alam tagalog niyan kaya conyo conyo diiin) sa utak ko, hindi ko na masulat at lumalayo ako sa mismong topic. pero kung alerto ka, wala pa naman talaga akong topic. sino tanga sa'tin ngayon? pero syempre joke lang yun. kung sa tingin mo para kong bata, sorry bata pa talaga ako. as in tila immature na weirdo na walang direksyon ang buhay. ang dapat ko ngang ginagawa ngayon ay ma... mag.. mag ar.. mag... ara.. aral.. pero may sayad utak ko at wala sa mood. di ko alam, di ko din maintindihan sarili ko. kaso kahit baliktarin man ang mundo, nangyayari pa rin ang mga ayaw ko. eh ganun eh, edi okay, wala naman akong magagawa sa flow ng mundo. mukhang mahaba na natype ko pero di ko alam kung pano ititigil. muntanga eh, pero ganun talaga. tsaka wala pa nga akong topic at first post din to. ewan ko. siguro maglalagay nalang ako ng kung ano nangyayare saken. as if may pake ka, pero wala akong pakealam sa pakealam mo, meron man o wala. ikaw na mag isip niyan at tinatamad ako mag explain. basta yun na yon. tatapusin ko na to. yun. ge. k. bye.
Subscribe to:
Posts (Atom)